Γράμμα Στον Άγνωστο Ευρωπαίο

Αγαπητέ Φίλε,

Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι κι εσύ όπως κι εγώ αντιμετωπίζεις καθημερινά έναν ορυμαγδό αντικρουόμενων ειδήσεων, σχολίων και απόψεων για το περίφημο πια ελληνικό χρέος. Πιθανόν να έχεις πειστεί κι εσύ όπως και μερίδα συμπατριωτών μου ότι οι πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα μου αλλά και στην Ευρώπη επέβαλλαν την ψήφιση ενός σκληρού οικονομικού προγράμματος από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ώστε να καταστεί δυνατή η εκταμίευση δόσεων, δανείων και γενικά να καταστεί δυνατή η δρομολόγηση διαφόρων πρωτοβουλιών από την Ευρώπη προς διευκόλυνση του ελληνικού ζητήματος.

Δεν ξέρω αν πραγματικά πιστεύεις ότι ήταν αναγκαία η συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά επίτρεψέ μου να κρατήσω επιφυλάξεις σχετικά με την φαινόμενη αφέλεια της Διεθνούς Κοινότητας να εμπιστευθεί στις διαδικασίες του Κοινοβουλίου μιας μικρής χώρας την εξέλιξη ενός τόσο μεγάλου ποσού χρέους της τάξης των 340 δις ευρώ, το οποίο καθίσταται μη βιώσιμο υπό την παρούσα συγκυρία κάτω υπό οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. Επιπλέον, επίτρεψέ μου να διατηρήσω σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με όλα τα επί μέρους μέσα πίεσης που επιστράτευσαν εγχώριοι και ξένοι παράγοντες προκειμένου να πείσουν ότι πράγματι "η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια μας" ή στα "χέρια των Ελλήνων Βουλευτών".

Προσωπικά δεν διαφωνώ με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν και είναι αναγκαίες. Διαφωνώ όμως με τη βία δια της οποίας επιβλήθηκαν και επιβάλλονται, διαφωνώ με την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζεται το ζήτημα της δίκαιης κατανομής των βαρών στους Έλληνες πολίτες τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από τα ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς, διαφωνώ με την πρακτική της προστασίας του δημόσιου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό που για να μην κοροϊδευόμαστε υποθάλπτει το Μνημόνιο, διαφωνώ με την όψιμη ευρωπαϊκή κουλτούρα να συλλεχθούν έσοδα χωρίς προγραμματισμό, χωρίς στόχευση, με νόμους και διατάξεις που ψηφίζονται σε ένα βράδυ και υποστηρίζονται από το σύνολο της ευρωπαϊκής μηχανής ωσάν να μην υπάρχει αύριο για το κοινό μας νόμισμα.

Σε αυτό το τελευταίο θέλω να δείξεις ιδιαίτερη προσοχή σε παρακαλώ. Η πυκνότητα και η ροή των πρόσφατων γεγονότων, η διαχείριση ακόμη και των λεπτομερειών του ελληνικού ζητήματος από την ευρωπαϊκή ηγεσία, η εικόνα του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ασχολείται με το αν στην Ελλάδα θα περάσει ένας νόμος που θα μου αυξήσει τα τέλη κυκλοφορίας στο σαραβαλάκι μου κατά 10% ή αν το γεροντάκι θα χάσει ένα 20άρι από την πενιχρή του σύνταξη με προβληματίζει σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης. Κι αν πρόκειται να δεσμεύσω το μέλλον της χώρας μου σε μια Ευρώπη που δεν μπορεί να σχεδιάσει σε επίπεδο ηγεσίας και θεσμών το μέλλον - πρόσεξε όχι να το προβλέψει δε ζητώ αυτό! Να το σχεδιάσει - τότε λυπάμαι αλλά με βάζεις σε αμφιβολίες. Θα προτιμούσα μια Ευρώπη στην οποία ο Πρόεδρός της να ασχολείται με τα μακροπρόθεσμα και τα σπουδαία κι όχι με τα 20ευρα.

Τι γίνεται λοιπόν αγαπητέ φίλε; Το κλείνουμε το μαγαζί "Ευρωπαϊκή Ένωση"; Διότι ΑΝ το ευρώ, το κοινό μας νόμισμα σε μια ήπειρο 250 εκατομμυρίων κατοίκων, εδράζεται στο αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας που θα λάβει το Κοινοβούλιο μιας μικρής χώρας και ΑΝ τα υψηλά θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα απασχολούνται με το μέτρο των αποδείξεων ή με τις δαπάνες για χαρτιά τουαλέτας του ελληνικού δημοσίου, τότε κάτι δεν πάει καλά ή κάτι δεν μας λένε. Διότι αύριο το Κοινοβούλιο της Ανδόρρας μπορεί να μην ψηφίσει το δικό του Μεσοπρόθεσμο ή το Σαν Μαρίνο να υπερβάλλει στις δαπάνες του για συνδετήρες. Θα κινδυνεύσει και πάλι το ευρώ; Θα κινδυνεύσει και πάλι το χρηματωπιστωτικό σύστημα; Τι μου λες;

Κάτι δεν πάει καλά λοιπόν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάτι βρωμάει.

Εγώ φανταζόμουν ότι ο Επίτροπος Ρεν θα έπρεπε να απασχολείτο όχι με τον Έλληνα βουλευτή της Άνω Καρδιτσομαγούλας αν ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο αλλά με ζητήματα Ενέργειας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με θέματα οικονομικής στρατηγικής της Ένωσης κι άλλα τέτοια. Σοβαρά πράγματα δηλαδή. Γι' αυτό τον πληρώνουμε κι εγώ κι εσύ. Αλλά τέτοια πρεμούρα και κάψα για τα -όντως σοβαρά αλλά όχι και σε τέτοιο βαθμό - ελληνικά μικροθέματα με κάνει να αμφιβάλλω. Εμένα ως Έλληνα βεβαίως με ενδιαφέρει και με κόφτει αν θα πάρω 100 ή 150 ευρώ λιγότερα. Αλλά σε τέτοιο επίπεδο είναι ζήτημα τόσο σοβαρό και στρατηγικής σπουδαιότητας; Και στο κάτω κάτω φίλε μου Ευρωπαίε, αν ο Ρεν ή ο Ρομπάι ή ο Σαρκοζύ με τη Μέρκελ ασχολούνται όλη μέρα και με τόση ένταση με την Ελλάδα, πότε προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τις χώρες τους, με τις δικές τους υποθέσεις;

Πέρα από την αστεία διάσταση, υπάρχει και η σοβαρή.

Η κρίση του ελληνικού χρέους σε σχέση με τα ευρωπαϊκά μεγέθη, είναι σαν να έχει πρόβλημα ρευστότητας το ψιλικατζίδικο της κυρα-Κατίνας σε σχέση με την Τράπεζά της. Το ψιλικατζίδικο μπορεί να έχει προβλήματα, τα παιδιά της ψιλικατζούς μπορεί να πεινάνε, η ίδια μπορεί να είναι τεμπέλα και να χρωστάει και τα μαλλιά της κεφαλής της στην Τράπεζα. Και η Τράπεζα από την πλευρά της μπορεί να τη διευκολύνει, να την απειλεί με κατάσχεση και όλα τα σχετικά. Το ερώτημα είναι αμείλικτο όμως και προκαλεί ερωτηματικά: Είναι δυνατόν ποτέ φίλε μου Ευρωπαίε, να βγει η Τράπεζα της κυρα- Κατίνας δημόσια και να πει ότι κινδυνεύει εξαιτίας ενός καταχρεωμένου ψιλικατζίδικου; Είναι δυνατόν ποτέ η Τράπεζα να επικαλεστεί το πρόβλημα του ψιλικατζίδικου και να κλαψουρίζει προς την κυρά-Κατίνα να πάρει μέτρα και να πουλήσει κάτι μπακίρια που έχει αλλιώς η Τράπεζα θα καταρρεύσει; Και επιπλέον να επικαλείται η Τράπεζα ότι η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών της κυρά-Κατίνας μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση κι άλλες Τράπεζες;

Βρε μπας και η Ευρώπη δεν είναι τόσο ισχυρή όσο νομίζαμε φίλε Ευρωπαίε; Μήπως κρύβει πράγματα κάτω από το χαλί; Νομίζω ότι θα σου στείλω κι άλλα γράμματα!

Σε φιλώ,

Ένας κολακευμένος από το τόσο ενδιαφέρον Έλληνας

ΥΓ. Αν παρόλα αυτά σε ενδιαφέρει τόσο πολύ η Ελληνική Βουλή να σου στείλω τα πρακτικά από δυο τρεις κορυφαίες συνεδριάσεις να δεις για τι πράγμα μιλάμε!