Η Ελληνική Ιστορία ίσως ποτέ δεν υπήρξε πιο σαρκαστική. Η ροή του χρόνου και των γεγονότων φαίνεται να κλείνει με τέλειο τρόπο έναν σημαντικό ιστορικό κύκλο της νεώτερης Ελλάδας, που ξεκίνησε να διαγράφει την τροχιά του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, τοποθετώντας τον υιό Παπανδρέου αυτή τη φορά στον άχαρο ρόλο να τελειώσει ό,τι ξεκίνησε ο ιδρυτής του Κινήματος.
Η σημερινή 3η του Μάρτη σημειοδοτεί με το πιο ισχυρό μήνυμα, δι' αποφάσεων σάρκας εκ της σαρκός του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, το τέλος και την κατάρρευση του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη: της ισότιμης ανάδειξης των μέσων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ως παραγόντων της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε το ιστορικό βάρος να προσχωρήσει από την πολιτική επιλογή - τη σοσιαλιστική ιδεολογία - στην αδήριτη αναγκαιότητα - την υποταγή στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό - δηλώνοντας έτσι με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που χαρακτηρίσθηκε από την σχεδόν απόλυτη επικράτηση - ακόμη και επί ημερών του υποτιθέμενου αντιπάλου δέους του κατ' επίφασιν "κοινωνικού φιλελευθερισμού" της ΝΔ - της ιδεολογίας των "κεκτημένων δικαιωμάτων" και των "ανελαστικών δαπανών".
Είναι σαφές ότι οι συνέπειες της ιστορικού βάρους επιλογής του κ. Παπανδρέου θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας όταν οι "μαγικοί αριθμοί" 2,4+2,4, τα ποσά σε δις € που αφορούν στις μειώσεις σε μισθούς και στα έσοδα από τους πρόσθετους φόρους αντίστοιχα, του οδυνηρού "πακέτου Παπανδρέου" ενσωματωθούν στην καθημερινότητά μας. Όταν το πολιτικό εργαλείο του Κινήματος, το υπερμεγέθες, σπάταλο, επανδρωμένο με μόνιμους και "πανίσχυρους" υπαλλήλους, δυσλειτουργικό και "πανταχού παρόν" Ελληνικό Δημόσιο αντιληφθεί τις ακριβείς επιπτώσεις των νέων μέτρων. Η ανώδυνη υπέρβαση σε ιδεολογικό επίπεδο των πολιτικών ορίων, δυστυχώς γίνεται εξαιρετικά οδυνηρή όταν υλοποιείται, και ειδικά όταν οι καλούμενοι να υλοποιήσουν την εν λόγω υπέρβαση δεν είναι άλλοι από εκείνους που εξετράφησαν και ανδρώθηκαν μέσα στη συγκεκριμένη ιδεολογία. Απλούστερα, αναρωτιέμαι για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, την απόδοση της από καιρού παραπαίουσας γιγάντιας κρατικής μηχανής καθώς και την ευστάθεια του δομικού σκελετού του πασοκικού οικοδομήματος υπό το καθεστώς τόσο έντονων δονήσεων. Η σολομώντεια ισότητα των αριθμών - όσα κόβω από μισθούς τόσα θα πάρω κι από φόρους- παραπέμπει σε μια άτεχνη αμηχανία και συνάμα αδυναμία της ιδεολογικής πλατφόρμας του κυβερνώντος κόμματος να λειτουργήσει υπό συνθήκες άκρατου φιλελευθερισμού. Δεν είναι δυνατόν στο "πασοκικό σύμπαν" οι μισθωτοί να "χρωστάνε" όσα και οι προμηθευόμενοι "είδη πολυτελείας"! Κάπου χωλαίνει η όλη σύλληψη.
Από την άλλη, η προώθηση της δικαιολογίας πως δεν υπήρχαν άλλες επιλογές πασπαλισμένη με ολίγη σκόνη "επείγοντος" και "εθνικής αναγκαιότητας" πέραν του άκομψου όσο και προφανούς εμπεριεχόμενου λαϊκισμού ουδέν προσθέτουν. Ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σχέδιο οπωσδήποτε θα προέβλεπε ένα ελάχιστο ποσό εισοδήματος απαραβίαστο "επιθέσεων" - τι να κόψεις από τα 700 € μισθού ή συντάξεως - ενώ από την άλλη θα περιελάμβανε σε κάθε περίπτωση και ένα "πακέτο" ανέξοδων "διεξόδων" για τους μη προνομιούχους, όπως - ας πούμε - η εθελούσια καθιέρωση άμισθων υπερωριών για τους θιγομένους υπαλλήλους που θα επιθυμούσαν να διατηρήσουν το επίπεδο του μισθού τους χωρίς περικοπές. Δεν θα ήταν άσχημο αντί περικοπών να εργάζονται οι Εφορίες ή άλλες δημόσιες υπηρεσίες και το απόγευμα, διατηρώντας έτσι το επίπεδο μισθών - για όσους θα το επιθυμούσαν - ενώ για τους λοιπούς να υπάρξει η ανάλογη περικοπή.
Οι αβελτηρίες του Προγράμματος Σταθερότητας - χαριτωμένες μεν αλλά επίπονες δε - προδιαγράφουν, πλέον της ιδεολογικής περαίωσης του ΠΑΣΟΚ, κι άλλες πιο σοβαρές καταστάσεις:
Πρώτον, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι οι σημερινές εξαγγελίες αποτελούν και τις τελικές. Δεύτερον, η διάχυση της φτώχειας θα ενεργοποιήσει δυσάρεστα φαινόμενα που δυστυχώς η κρατική μηχανή ούτε και στις καλύτερες ημέρες της δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει επαρκώς: εγκληματικότητα, διαφθορά, φοροδιαφυγή. Τρίτον, το μείζον της κοινωνικής αντίδρασης δεν συνιστά η απεργία ή η σύγκρουση στο πεζοδρόμιο. Αυτή κατά το μάλλον ή ήττον θα παρέμενε υπό συνδικαλιστικό, πολιτικό ή έστω κομματικό έλεγχο. Το μείζον πρόβλημα θα αποτελέσει η εργασιακή αδράνεια ως ατομικό αντανακλαστικό στη μείωση των αποδοχών, ιδιαίτερα των νέων και κατά τεκμήριο πλέον ενεργών εργαζομένων αλλά και πλέον πληττόμενων εκ των μέτρων ως χαμηλόμισθων. Αυτή η ατομική απογοήτευση μπορεί να προκαλέσει την πιο βαθιά ύφεση που έχουμε γνωρίσει στην πρόσφατη ιστορία μας.
Η σημερινή 3η του Μάρτη σημειοδοτεί με το πιο ισχυρό μήνυμα, δι' αποφάσεων σάρκας εκ της σαρκός του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, το τέλος και την κατάρρευση του σκληρού ιδεολογικού πυρήνα της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη: της ισότιμης ανάδειξης των μέσων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ως παραγόντων της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε το ιστορικό βάρος να προσχωρήσει από την πολιτική επιλογή - τη σοσιαλιστική ιδεολογία - στην αδήριτη αναγκαιότητα - την υποταγή στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό - δηλώνοντας έτσι με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που χαρακτηρίσθηκε από την σχεδόν απόλυτη επικράτηση - ακόμη και επί ημερών του υποτιθέμενου αντιπάλου δέους του κατ' επίφασιν "κοινωνικού φιλελευθερισμού" της ΝΔ - της ιδεολογίας των "κεκτημένων δικαιωμάτων" και των "ανελαστικών δαπανών".
Είναι σαφές ότι οι συνέπειες της ιστορικού βάρους επιλογής του κ. Παπανδρέου θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται μπροστά μας όταν οι "μαγικοί αριθμοί" 2,4+2,4, τα ποσά σε δις € που αφορούν στις μειώσεις σε μισθούς και στα έσοδα από τους πρόσθετους φόρους αντίστοιχα, του οδυνηρού "πακέτου Παπανδρέου" ενσωματωθούν στην καθημερινότητά μας. Όταν το πολιτικό εργαλείο του Κινήματος, το υπερμεγέθες, σπάταλο, επανδρωμένο με μόνιμους και "πανίσχυρους" υπαλλήλους, δυσλειτουργικό και "πανταχού παρόν" Ελληνικό Δημόσιο αντιληφθεί τις ακριβείς επιπτώσεις των νέων μέτρων. Η ανώδυνη υπέρβαση σε ιδεολογικό επίπεδο των πολιτικών ορίων, δυστυχώς γίνεται εξαιρετικά οδυνηρή όταν υλοποιείται, και ειδικά όταν οι καλούμενοι να υλοποιήσουν την εν λόγω υπέρβαση δεν είναι άλλοι από εκείνους που εξετράφησαν και ανδρώθηκαν μέσα στη συγκεκριμένη ιδεολογία. Απλούστερα, αναρωτιέμαι για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, την απόδοση της από καιρού παραπαίουσας γιγάντιας κρατικής μηχανής καθώς και την ευστάθεια του δομικού σκελετού του πασοκικού οικοδομήματος υπό το καθεστώς τόσο έντονων δονήσεων. Η σολομώντεια ισότητα των αριθμών - όσα κόβω από μισθούς τόσα θα πάρω κι από φόρους- παραπέμπει σε μια άτεχνη αμηχανία και συνάμα αδυναμία της ιδεολογικής πλατφόρμας του κυβερνώντος κόμματος να λειτουργήσει υπό συνθήκες άκρατου φιλελευθερισμού. Δεν είναι δυνατόν στο "πασοκικό σύμπαν" οι μισθωτοί να "χρωστάνε" όσα και οι προμηθευόμενοι "είδη πολυτελείας"! Κάπου χωλαίνει η όλη σύλληψη.
Από την άλλη, η προώθηση της δικαιολογίας πως δεν υπήρχαν άλλες επιλογές πασπαλισμένη με ολίγη σκόνη "επείγοντος" και "εθνικής αναγκαιότητας" πέραν του άκομψου όσο και προφανούς εμπεριεχόμενου λαϊκισμού ουδέν προσθέτουν. Ένα ολοκληρωμένο οικονομικό σχέδιο οπωσδήποτε θα προέβλεπε ένα ελάχιστο ποσό εισοδήματος απαραβίαστο "επιθέσεων" - τι να κόψεις από τα 700 € μισθού ή συντάξεως - ενώ από την άλλη θα περιελάμβανε σε κάθε περίπτωση και ένα "πακέτο" ανέξοδων "διεξόδων" για τους μη προνομιούχους, όπως - ας πούμε - η εθελούσια καθιέρωση άμισθων υπερωριών για τους θιγομένους υπαλλήλους που θα επιθυμούσαν να διατηρήσουν το επίπεδο του μισθού τους χωρίς περικοπές. Δεν θα ήταν άσχημο αντί περικοπών να εργάζονται οι Εφορίες ή άλλες δημόσιες υπηρεσίες και το απόγευμα, διατηρώντας έτσι το επίπεδο μισθών - για όσους θα το επιθυμούσαν - ενώ για τους λοιπούς να υπάρξει η ανάλογη περικοπή.
Οι αβελτηρίες του Προγράμματος Σταθερότητας - χαριτωμένες μεν αλλά επίπονες δε - προδιαγράφουν, πλέον της ιδεολογικής περαίωσης του ΠΑΣΟΚ, κι άλλες πιο σοβαρές καταστάσεις:
Πρώτον, δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι οι σημερινές εξαγγελίες αποτελούν και τις τελικές. Δεύτερον, η διάχυση της φτώχειας θα ενεργοποιήσει δυσάρεστα φαινόμενα που δυστυχώς η κρατική μηχανή ούτε και στις καλύτερες ημέρες της δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει επαρκώς: εγκληματικότητα, διαφθορά, φοροδιαφυγή. Τρίτον, το μείζον της κοινωνικής αντίδρασης δεν συνιστά η απεργία ή η σύγκρουση στο πεζοδρόμιο. Αυτή κατά το μάλλον ή ήττον θα παρέμενε υπό συνδικαλιστικό, πολιτικό ή έστω κομματικό έλεγχο. Το μείζον πρόβλημα θα αποτελέσει η εργασιακή αδράνεια ως ατομικό αντανακλαστικό στη μείωση των αποδοχών, ιδιαίτερα των νέων και κατά τεκμήριο πλέον ενεργών εργαζομένων αλλά και πλέον πληττόμενων εκ των μέτρων ως χαμηλόμισθων. Αυτή η ατομική απογοήτευση μπορεί να προκαλέσει την πιο βαθιά ύφεση που έχουμε γνωρίσει στην πρόσφατη ιστορία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου