Η Νέα Δημοκρατία η Νέα Δεξιά και η Νέα Τάξη Πραγμάτων

Τα κόμματα δεν είναι τίποτε άλλο από σημεία ισορροπίας συμφερόντων. Λαϊκών συμφερόντων, μεγαλοσυμφερόντων, ατομικών συμφερόντων, κοινωνικών συμφερόντων αλλά σε κάθε περίπτωση συνιστούν το ορατό μέρος μιας συμφωνίας κυρίων μεταξύ ομάδων και στρωμάτων. Όταν η εκλογική τους αποδοχή καταρρέει δεν παρατηρούμε τίποτα περισσότερο παρά την κατάρρευση της συμφωνίας και την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης ή επαναδιατύπωσής της.
Αυτό το φαινόμενο παρατηρήσαμε και στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Η ραγδαία οικονομική κατάρρευση που ενέσκηψε στη χώρα κατά κάποιο τρόπο "άναψε" τα φώτα στο πολιτικό μας σκηνικό και ξαφνικά οι ψηφοφόροι και οι οπαδοί της Νέας δημοκρατίας ανακάλυψαν ότι συνευρίσκονταν υπό κοινή κομματική στέγη  φιλελεύθεροι, κεντροδεξιοί, δεξιοί, νεο-ορθόδοξοι αλλά και προσωπικοί μηχανισμοί, οικονομικά συμφέροντα και κομματάρχες άλλων εποχών. Η κυριαρχία σε πολιτικό επίπεδο της μετεμφυλιοπολεμικής Δεξιάς δεν συνοδεύτηκε από την οργάνωση μιας κομματικής δομής που θα κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία οικονομικά και πολιτισμικά. Η ελληνική οικονομία εξελίχθηκε περίπου σε μια "Κούβα" της Ευρώπης - υπό την ευλογία και την επιστασία της Δεξιάς(!) Νέας Δημοκρατίας- ενώ ο νεοελληνικός πολιτισμός ανδρώθηκε μονόπλευρα με τις αριστερές καταβολές. Η μεταπολιτευτική Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε να κεφαλαιοποιήσει την πολιτική της κυριαρχία μετασχηματίζοντάς την σε κοινωνικό πρόταγμα, επαναπαύθηκε στις δάφνες εκλογικών θριάμβων και υποτάχθηκε σε ηγέτες με λαμπερή προσωπικότητα που εξασφάλιζαν νίκες και κομματικά φέουδα στον κρατικό μηχανισμό. Οι δεξιοί ντρέπονταν να αρθρώσουν "ομολογία πίστεως", οι φιλελεύθεροι εκδιώχθηκαν για τις οικονομικές τους προτάσεις, η ελληνική κοινωνία δεν παρακολούθησε την ευρωπαϊκή ευημερία, ενώ με ευκολία σε κάθε οικονομική κρίση καταδεικνύεται το "τέλος του καπιταλισμού" ή τα "δεινά της ελεύθερης οικονομίας" χωρίς όμως να έχουμε ποτέ -ενσυνείδητα - συμμετάσχει στα πάρτι που κατά καιρούς παρατίθενται στη διεθνή οικονομική καπιταλιστική αρένα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν φρόντισε να γίνει ποτέ μια κοινωνική και οικονομική έκφραση της κεντροδεξιάς. Απλώς κυκλοφόρησε ως brandname στο πολιτικό χρηματιστήριο χωρίς να παράγει το προϊόν που υποτίθεται ότι θα παρήγαγε, ενώ με κάθε ευκαιρία δεν παρέλειπε να αρνείται την πολιτική κληρονομιά της. Τροφοδότησε τον κρατισμό, συντάχθηκε με παλαιοκομματικές αντιλήψεις και κατάφερε σε μικρό - πολιτικά χρόνο - να αποτελεί μια παραπαίουσα μειοψηφία, σε κατά τα άλλα "δεξιόστροφες" Ευρώπη και Ελλάδα. Με απλά λόγια η Νέα Δημοκρατία έφτασε στον ύψιστο βαθμό παραδοξότητας, όταν επαγγελλόμενη τον φιλελυθερισμό (ριζοσπαστικό, κοινωνικό, με φράουλες ή και σαντυγί) ταυτόχρονα διόγκωνε το κράτος και έβαζε χαράτσια στους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας τον ρόλο του Δημοσίου ως τον απόλυτο εργοδότη στην ελληνική οικονομία!
Συνοψίζοντας, το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα απεικονίζει ένα πολύ σκληρό πυρήνα νεοδημοκρατικού πολιτικού δυναμικού. Δεν είναι παρά η διαχρονική συνιστώσα "ορφανών" της παραδοσιακής Δεξιάς. Από αυτήν την άποψη, στην παρούσα κρίση ηγεσίας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα έσπευδαν να εκλέξουν πρόεδρο που θα ικανοποιούσε τα κριτήρια μια στενής ιδεολογικής πλατφόρμας που αδιαφορεί για πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία και στην οικονομία. Είναι η ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων που ακριβώς επειδή όχι απλώς στηρίζει αλλά "είναι" η δεξιά παράταξη, ζει μέσα στην καθαρότητα των ιδεών της και συνακόλουθα τροφοδοτείται απ' αυτή. Αδιαφορεί για την εξουσία, θεωρεί ότι διαρκώς "πράττει το (εθνικά, οικονομικά, κομματικά) ορθόν" και ως εκ τούτου διαθέτει το "αλάθητο". Είναι σαφές ότι στις κομματικές κάλπες θα προσέλθει ένα ακόμη πιο μικρό εκλογικό σώμα και συναφώς με ακόμη πιο έντονα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Συμπερασματικά, ο υποψήφιος που εκφράζει πιο "καθαρά" τα ακραιφνώς παραταξιακά χαρακτηριστικά της παρούσας συγκυρίας είναι ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι συνιστά και τη βέλτιστη πολιτικά λύση για τη Νέα Δημοκρατίας. Απλά "ταιριάζει" στον πυρήνα που "απέμεινε" στη Νέα Δημοκρατία και όντως με αυτό το πρίσμα η Ντόρα Μπακογιάννη έχει δίκιο όταν λέει πως το κόμμα με την εκλογή Σαμαρά θα συρρικνωθεί. Εμείς από την πλευρά μας, αυτό που εκτιμούμε ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα την Κυριακή το βράδυ, θα είναι μεν μεγάλη σε έκταση νίκη του κ. Σαμαρά, μικρότερη προσέλευση από το αναμενόμενο (αρκετά κάτω από 300.000 ψηφοφόροι) ενώ η επόμενη μέρα του κόμματος προοιωνίζεται εξαιρετικά ομιχλώδης.

Ποια Πολιτική Ανάλυση; Εδώ δεν έχει Παιδίατρο η Ιθάκη!

                  Χωρίς άρθρο για αρκετό χρονικό διάστημα. Μελετούσα ένα ικανό όγκο δεδομένων ώστε να γράψω κάτι για τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία. Κι εκεί που είχα καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, σκάει το θέμα που για τη δική μου πολιτική κοσμοθεωρία κι αντίληψη, συμπυκνώνει ολοκληρωτικά κι απόλυτα το ελληνικό πρόβλημα. Λιτά κι απέριττα. Η Ιθάκη δεν έχει παιδίατρο. Τόσο απλά.
                  Μην προσπεράσεις το θέμα τόσο γρήγορα ως άλλη μια αστοχία της κρατικής μηχανής. Αν το κοιτάξεις βαθύτερα μάλλον θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι σε αυτήν τη μικρή φρασούλα - στην ξαναγράφω: Η Ιθάκη δεν έχει παιδίατρο - κρύβεται το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας. Γιατί;
                  Το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μας σύστημα απέτυχε να εξασφαλίσει γιατρό στα παιδιά ενός νησιού και μάλιστα εν μέσω του θέματος που προέκυψε με τη νέα γρίπη. 
                 Το πολιτικό  σύστημα απέτυχε διότι αδυνατεί χρονίως να "εξημερώσει" το ανήμερο θηρίο της μίζερης καθημερινότητας, βάζοντας σε μια υποτυπώδη τάξη την - πανάκριβη(!) κατά τα άλλα -  δημόσια διοίκηση.
                  Το οικονομικό σύστημα απέτυχε διότι η περιφερειακή ανάπτυξη -σύμφωνα με το ελληνικό μοντέλο - περιορίστηκε στην κατασκευή δρόμων και στην παροχή αγροτικών επιδοτήσεων αγνοώντας όλα τα άλλα - των παιδιών συμπεριλαμβανομένων στην υπόψη περίπτωση- ενώ δεν φρόντισε να εντάξει και τις παροχές υγείας στις προϋποθέσεις εκείνες που συμβάλλουν στην πρόοδο της περιφέρειας.             
                  Τέλος, το κοινωνικό σύστημα απέτυχε διότι η τοπική αλλά και ευρύτερα η ελληνική κοινωνία αναμένει την επίλυση παρόμοιων θεμάτων από τα "θεσμικά" όργανα αντί να κινητοποιήσει την δύναμη της κοινωνίας των πολιτών.  Και η κοινωνία των πολιτών εδώ αδράνησε όπως αδρανεί και αλλού. Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι νέοι, οι bloggers, οι μαθητές, η Εκκλησία, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις - όχι μόνο του νησιού αλλά ολόκληρης της ελληνικής περιφέρειας- θα έπρεπε να διαθέτουν τα ανακλαστικά εκείνα που θα απέτρεπαν εν τη γενέσει τους παρόμοια φαινόμενα. Αντ' αυτού, το κοινωνικό σύνολο παρακολουθεί απαθές την έλλειψη στοιχειωδών παροχών, αντί να "κινήσει γη και ουρανό" προκειμένου να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα. Επιστολές σε ελληνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα, lobbying, emails, blogging:Η Ιθάκη δεν έχει παιδίατρο! Δεν αναφέρομαι στους θεσμικά ασχολούμενους με το ζήτημα, δήμαρχο, νομάρχη, βουλευτές ή υπουργούς. Αυτοί μπορεί είτε να περιχαρακώθηκαν πίσω από την υπηρεσιακή γραφειοκρατία είτε να λειτούργησαν στα πλαίσια του πολιτικού τους ρόλου. Δεν το γνωρίζω και δεν αναφέρομαι σ' αυτούς. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας.
                 Εδώ ερχόμαστε στο σκληρό πυρήνα του προβλήματος. Τη συνολική αποτυχία μιας σύγχρονης κοινωνίας: της νεο-ελληνικής, που μπορεί να συνοψισθεί σε τρία σημεία:                     

• Στην φόρτιση και στην ερμηνεία των πάντων με όρους ιδιοτέλειας, κομματικής ή προσωπικής. Η σύγχρονη ελληνική σκέψη λοιπόν θα αναρωτηθεί: ποιος τα γράφει; γιατί τώρα; γιατί δεν τα 'λεγε και στην προηγούμενη Κυβέρνηση; γιατί μόνο για την Ιθάκη; Μήπως θα έχει επίπτωση στον τουρισμό; Μήπως ο αρθρογράφος είναι από την Κεφαλλονιά(!); Ανεξαρτήτως απάντησης όμως - το μάντεψες ε; - Η Ιθάκη δεν έχει παιδίατρο!  
  
• Στην στενή και πεπαλαιωμένη αντίληψη περί πατριωτισμού, χωρίς όμως αυτή η αντίληψη να μας εμποδίζει να εξαργυρώνουμε και λίγη πατρίδα που και που. Κάποιοι μπορεί να ανατρίχιασαν και μόνο στη σκέψη ότι ναι! θα ήταν ορθό να "εκθέσουμε δι' επιστολών" την ανεπαρκή κρατική μηχανή μας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στα αρμόδια όργανα, προκειμένου η κεντρική εξουσία να  υποχρεωθεί να λειτουργήσει. Αν κάποιοι δεν ανατρίχιασαν ακόμη, τότε σίγουρα θα ανατρίχιαζαν στη σκέψη του να "υποδέχεται" τους τουρίστες το καλοκαίρι στο νησί - στην Ιθάκη ή και αλλού - μια τεράστια πινακίδα" Προσοχή: Η Ιθάκη δεν έχει παιδίατρο!".  Εσύ τι λες; Θα λυνόταν το πρόβλημα ή όχι;
  
• Στην πίστη - μεταφυσική και ανεξήγητη εν πολλοίς- ότι το κράτος θα μας λύσει όλα τα προβλήματα. Η νεοελληνική κοινωνία έχει εμποτιστεί με την αντίληψη ότι το κράτος, ακόμη και το πανθομολογουμένως ανεπαρκές όπως το δικό μας, οφείλει/μπορεί να επιλύει οποιοδήποτε πρόβλημα, ατομικό, εργασιακό, κοινωνικό, οικονομικό ακόμη και ιατρικό! Στη φάση βεβαίως που το κράτος "στοχάζεται" - βλέπε αδιαφορεί ή αδυνατεί - εμείς απλώς αναμένουμε. Αγνοούμε πλήρως τη δύναμη της κοινωνίας των πολιτών, φοβόμαστε την ιδιωτική - και απογαλακτισμένη από την κρατική εξουσία- ιδιωτική πρωτοβουλία. Μη με ρωτήσεις πως θα μπορούσε η ιδιωτική πρωτοβουλία να επιλύσει το πρόβλημα της Ιθάκης. Η καθιέρωση  μιας "σούπερ" υποτροφίας από την Χ εταιρεία/ίδρυμα/φορέα/οργάνωση σε ένα νέο γιατρό με την μοναδική υποχρέωση να υπηρετεί  μετά την ειδικότητά του για πέντε χρόνια στο νησί θα έλυνε το πρόβλημα δια παντός. Μια φράση σε ένα χαρτί θα αρκούσε: "Το νησί του Οδυσσέα δεν έχει παιδίατρο!" . Όχι όμως προς τον εκάστοτε Υπουργό Υγείας. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν προς όλα τα πανεπιστήμια διεθνούς κύρους που διδάσκουν στην ανθρωπότητα την Οδύσσεια!

Μέχρι να γίνουν όμως όλα αυτά, θα σας προέτρεπα αν έχετε πρόσβαση σε blog, πολιτικό, βουλευτή, υπουργό, δημοσιογράφο, στο Γιώργο, στον Αντώνη, στην Ντόρα, στον Αλέκο, στην Αλέκα, στον άλλο Γιώργο, πείτε μια κουβέντα. Γράψτε ένα mail, ένα post, γράψτε μια φράση στο facebook, στο myspace, στο sms που θα στείλετε στον κολλητό ή στην κολλητή σας. Από το γραφείο, από το σπίτι, από το δρόμο.  Ποια Πολιτική Ανάλυση; Εδώ δεν έχει Παιδίατρο η Ιθάκη!