Ο Αχιλλέας και η Χελώνα: Το παράδοξο του Ζήνωνα

Ο Ζήνων ο Ελεάτης ήταν Ελεατικός φιλόσοφος της Αρχαίας Ελλάδας. Γεννήθηκε γύρω στο 488 π.Χ στην Ελέα (σημερινή Velia) της Ιταλίας. Έδειξε πως η κοινή αντίληψη της πραγματικότητας οδηγεί σε παράδοξα και οξύμωρα.Διάσημο είναι το εξής παράδοξο που αποδίδεται σε αυτόν: Αν έχουμε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ του Αχιλλέα και μιας χελώνας,

και η χελώνα ξεκινήσει με ένα μικρό προβάδισμα, ο Αχιλλέας (που ήταν ο

καλύτερος δρομέας της μυθολογίας),δεν θα μπορέσει ποτέ να την νικήσει

μια και όταν αυτός θα καλύπτει μια κάποια απόσταση η χελώνα θα προηγείται

λίγο, ναι μεν ολο και λιγότερο αλλά πάντα θα προηγείται και λίγο, επ'άπειρον. Είναι ένα έξυπνο νοητικό πείραμα που δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρούσει με απλά λόγια και με λογικά επιχειρήματα. Κι όμως, η κοινή εμπειρία μας οδηγεί στο προφανές: ο Αχιλλέας τελικά θα νικήσει.

Ανάλογη κατάσταση παρατηρείται στη σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Η ανάλυση, από ειδήμονες και μη, του πλήθους των δεδομένων που παράγονται από δημοσκοπήσεις, έρευνες και λοιπά εργαλεία της πολιτικής επιστήμης, ενίοτε αγνοεί την κοινή εμπειρία που στον πυρήνα της εδράζεται η πραγματική γνώση.

Η εμπειρία λοιπόν και ιδιαίτερα στην πολιτική, δεν αντικαθίσταται από καμία επικοινωνιακή στρατηγική ούτε από τις βαθυστόχαστες εισηγήσεις των συμβούλων και των συνεργατών. Πολύτιμη η επιστημονική γνώση, αλλά η εφαρμογή της πρέπει να διέρχεται από το "φίλτρο" της πείρας για να προσφερθεί στο εκλογικό σώμα. Έννοιες όπως "συσπείρωση", "μεσαίος χώρος", "στοχευμένη στρατηγική" και άλλα βαρύγδουπα, στα χέρια ενός άπειρου πολιτικού δεν είναι τίποτα άλλο παρά περίπλοκα, ισχυρά αλλά άχρηστα εργαλεία και ενίοτε καταστροφικά.

Γράφουμε τα παραπάνω, διότι είναι προφανές, χωρίς τούτο να αποτελεί κανένα ψόγο, ότι στα πολιτικά μας δρώμενα δεν συναντούμε πλέον έμπειρους πολιτικούς που με μια καλοζυγισμένη κίνηση μπορούν να ανατρέψουν το σκηνικό και να οδηγήσουν τις εξελίξεις.

Για να έρθουμε στην επικαιρότητα, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να κινείται με ρυθμούς έντονα προεκλογικούς, με σαφή στρατηγική να συσπειρώσει τις πολιτικές του δυνάμεις όσο το δυνατόν περισσότερο, να επαναφέρει το μέρος των ψηφοφόρων του που το αποδοκίμασαν στις εκλογές του 2004, να αποδομήσει τα ηθικά ερείσματα της ΝΔ και του Πρωθυπουργού και να προκαλέσει ευθεία αντιπαράθεση και διαρκή σύγκριση μεταξύ της εικόνας του αρχηγού του και εκείνης του κ. Καραμανλή. Δευτερευόντως, θα ήθελε να εισπράξει μέρος της ψήφου διαμαρτυρίας από πρώην ψηφοφόρους της ΝΔ και βεβαίως να ηγηθεί ενός άτυπου ευρύτερου κεντροαριστερού μετώπου, χωρίς να αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι στα κόμματα της αριστεράς, εφόσον πρόκειται για κόμμα εξουσίας. Αυτό το τελευταίο προσκρούει τόσο στις επιδιώξεις του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ. Το ΚΚΕ ανέκαθεν θεωρούσε εαυτόν μοναδικό αυθεντικό εκφραστή της αριστεράς και ως εκ τούτου το μήνυμα του ήταν και παραμένει- επικοινωνιακά- απόλυτα σαφές και ξεκάθαρο. Διαπιστώνει την ευρύτερη αποδυνάμωση των αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας-την περίφημη πλέον "δεξιά στροφή της κοινωνίας"- οπότε η άνοδος των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ θα είχε ως συνέπεια και την περαιτέρω αποδυνάμωση της δικής του εκλογικής βάσης. Η στρατηγική του ΚΚΕ πηγάζει από αυτήν την ανάλυση και καταγράφεται καθημερινά ως τήρηση ίσων αποστάσεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ο ΣΥΝ από την πλευρά του θα επιθυμούσε μια μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου, διατηρώντας όμως σε κάθε περίπτωση ένα ελάχιστο επίπεδο προγραμματικής σύγκλισης, προσπαθώντας να διασώσει τα προσχήματα και να δύναται να αποστασιοποιηθεί από φαινόμενα ανάλογα της συνεργασία του κ. Μπίστη ή της κ. Δαμανάκη με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συλλήβδην και άνευ όρων συνεργασία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει ανεξέλεγκτους τριγμούς στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Τέλος, η ΝΔ δείχνει να αποτελεί το μοναδικό αξιόπιστο συνομιλητή και εκπρόσωπο του "μεσαίου χώρου", διατηρώντας το προβάδισμα. Το ΛΑΟΣ έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα συλλογής ψήφων διαμαρτυρίας-και διαμαρτυρόμενων στελεχών- από όλο το πολιτικό φάσμα. Αποτελούν όλα αυτά μια μαγική εικόνα; Και βέβαια.

Το ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει προαποφασίσει ότι οι εκλογές θα γίνουν το συντομότερο δυνατό. Το σύνολο της στρατηγικής του κόμματος έχει εξαρτηθεί από την εκπλήρωση ή όχι μιας πολιτικής εκτίμησης περί του χρόνου των εκλογών, ενώ η έκβασή της, στην πραγματικότητα, εξαρτάται αποκλειστικά από τον Πρωθυπουργό. Εκουσίως λοιπόν, εξουσιοδοτεί τον Πρωθυπουργό να ανατρέψει τον πολιτικό σχεδιασμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν αναφερόμαστε στην αυτονόητη δυνατότητα του κ. Καραμανλή να προκηρύξει πρόωρες εκλογές αλλά στην ατυχή, κατά την άποψή μας, επιλογή του ΠΑΣΟΚ να εξαρτήσει την πολιτική του στρατηγική από μια εν δυνάμει απόφαση του αντιπάλου, αντί να σχεδιάσει βασιζόμενο σε ένα πιο ευέλικτο χρονοδιάγραμμα. Παρατηρούμε ότι για είναι η δεύτερη φορά που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εγκλωβίζεται με δική του πρωτοβουλία, αυτοπεριορίζοντας τη δυνατότητα εκτέλεσης πολιτικών ελιγμών. Η πρώτη αφορούσε στην επιλογή της μονοθεματικής επικοινωνιακής τακτικής σχετικά με το ζήτημα των ομολόγων, ακυρώνοντας στην πράξη την ανάδειξη της εναλλακτικής προγραμματικής του πρότασης εξουσίας, δημιουργώντας ένα πραγματικό επικοινωνιακό κενό με την αρνητική χροιά που έδωσε στον πολιτικό του λόγο, χωρίς να τονίζει παράλληλα τη θετική δική του άποψη για το ευρύτερο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης και της διαφάνειας στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Παράλληλα, η προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να τονώσει το δικό του προφίλ, εφόσον φαίνεται ότι υστερεί από εκείνο του Πρωθυπουργού και ακολούθως συμπαρασύρει προς τα κάτω και το κόμμα του, εμπεριέχει ένα λογικό και επικοινωνιακό σφάλμα. Η άμεση και επιθετική προβολή της εικόνας του προκαλεί τα ανακλαστικά του "μεσαίου χώρου". Για να κερδίσει τις εκλογές ο κ. Παπανδρέου δεν αρκεί να συσπειρώσει τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ αλλά να αντλήσει ψηφοφόρους από άλλες δεξαμενές. Εδώ πρέπει επαναλάβουμε κάτι που μάλλον έχει ερμηνευθεί λάθος από τους επιτελείς της Χ. Τρικούπη. Ο "μεσαίος χώρος" δεν είναι πολιτική έννοια με την κλασσική σημασία του όρου. Με απλά λόγια δεν αντιπροσωπεύει τους κεντρώους ψηφοφόρους. Θανάσιμο πολιτικό σφάλμα να θεωρήσει κανείς και υπό αυτό το πρίσμα να πολιτευθεί, ότι ο ψηφοφόρος του "μεσαίου χώρου" είναι ένας περιπλανώμενος κεντρώος. Είναι πολίτης που αυτοπροσδιορίζεται ως "μεσαίος" οικονομικά ή ακόμη και πολιτισμικά αν θέλετε, αλλά όχι κομματικά. Μπορεί να είναι αριστερός, δεξιός ή κεντρώος και υπό αυτή την οπτική πρέπει να απευθυνθεί ο πολιτικός λόγος προς αυτόν.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ δείχνει να μην έχει εναλλακτική πολιτική στρατηγική, ώστε να είναι σε θέση να διαχειρισθεί επί μέρους ομάδες του πληθυσμού που είναι πιθανό σε κάποια δεδομένη στιγμή να εκφράσουν συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Η επικοινωνιακή διαχείριση ομάδων πληθυσμού που η ίδια "ανακάλυψε" και ανέδειξε στο δημόσιο βίο, όπως είναι οι "τρίτεκνοι", είναι δυνατό να αποδειχθεί προβληματική και να ανατρέψει τους συσχετισμούς και τη συνοχή στο "μεσαίο χώρο", καθιστώντας αυτόν πολιτικά άχρηστο. Η παράταση του χρόνου των εκλογών την ευνοεί ως προς την διατήρηση της υπεροχής της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ ή στην εξάντληση των μικρότερων κομμάτων (ΛΑΟΣ) ή στην ενίσχυση άλλων που ενδεχομένως διάκεινται φιλικά (ΔΗΜ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ), όμως παρέχει τη δυνατότητα συγκρότησης επί μέρους μετώπων από κοινωνικές ομάδες που αναδείχθηκαν αλλά δεν καλύφθηκαν πλήρως από τη ΝΔ (συμβασιούχοι-τρίτεκνοι κλπ). Έχουμε γράψει και πάλι ότι τα κοινωνικά ρεύματα δεν εκφράζονται μέσα από τις δημοσκοπήσεις σταδιακά, παρέχοντας δυνατότητα προειδοποίησης, αλλά εμφανίζονται μετά από συσσώρευση, ζυμώσεις και διεργασίες, με εκκωφαντικό τρόπο και εφόσον έχει τελεσθεί πλέον η μεταστροφή στο εσωτερικό της κοινωνίας.

Powered by ScribeFire.

http://rpc.technorati.com/rpc/ping

http://ping.weblogalot.com/rpc.php

Η Απατηλή Λάμψη των Αριθμών

Η βροχή των δημοσκοπήσεων που ενέσκηψε πρόσφατα στο πολιτικό τοπίο δεν κατάφερε και δεν είχε σκοπό βεβαίως, να ρίξει το πολιτικό θερμόμετρο. Σαφώς και η ποικιλία των δεδομένων που παρουσιάσθηκαν στην κοινή γνώμη αποτελεί από μόνη της ένα πολιτικό μήνυμα, που δεν θα εξετάσουμε τώρα, ενώ παράλληλα μας τροφοδοτεί με στοιχεία που αποσαφηνίζουν τις τάσεις της κοινής γνώμης σχετικά με τις εξελίξεις.

Κατ΄αρχήν πρέπει να δεχθούμε ότι όλες οι δημοσκοπήσεις συνιστούν επιστημονικά προϊόντα που υπόκεινται μεν σε διαφορετικές αναγνώσεις και ερμηνείες, στην ουσία τους όμως δεν χάνουν το κύρος τους επειδή πραγματοποιούνται για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες ανάγκες. Είναι ανάλογο φαινόμενο με αυτό που συμβαίνει με όλα τα παράγωγα της σύγχρονης τεχνολογίας: η αξία ή η απαξία που θα τους προσδώσουμε είναι ανεξάρτητη από την επιστημονική γνώση που ενσωματώνουν. Στην περίπτωσή μας, η ανάδειξη για λόγους κομματικού συμφέροντος, συγκεκριμένων όψεων της εκάστοτε μέτρησης της κοινής γνώμης δεν πρέπει να μας αποτρέψει από την ουσιαστική θεώρηση του πολιτικού τοπίου όπως αυτό συλλαμβάνεται και εισπράττεται από το εκάστοτε δείγμα κάθε εταιρείας δημοσκοπήσεων και στη συνέχεια υποβάλλεται στη βάσανο του στατιστικού μοντέλου που η κάθε μια εφαρμόζει. Για να το θέσουμε απλούστερα, είναι μαθηματικώς αδύνατη η επιλογή του απολύτως αντιπροσωπευτικού δείγματος, ώστε κάθε μεταβολή ή τάση του συνολικού πληθυσμού να απεικονίζεται αμέσως-και έχει μεγάλη σημασία ο χρόνος-στο εν λόγω δείγμα. Τελικά, αν το δείγμα είναι επιστημονικώς επιλεγμένο αυτό θα γίνει, αλλά με  κάποια καθυστέρηση.  Αν συνεπώς, γνωρίζω ότι στο δείγμα μου δεν έχει περάσει ακόμη κάποια συγκεκριμένη τάση, τότε εφόσον επιθυμώ να παρουσιάσω ευνοϊκά για τους σκοπούς μου ποσοστά έχω τη δυνατότητα να επιλέξω τη διενέργεια μιας δημοσκόπησης σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όμως, μια αντικειμενική και ορθή ανάγνωση των αποτελεσμάτων δεν είναι δυνατόν να αποκρύψει από τον προσεκτικό και αντικειμενικό αναλυτή την πραγματικότητα της δεδομένης στιγμής.

Με το επιπλέον πλεονέκτημα που μας προσδίδει η πληθώρα των μετρήσεων, έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε μια πολύ σαφή εικόνα των απόψεων της κοινής γνώμης. Ένα από τα πρώτα συμπεράσματα που μπορούμε να διατυπώσουμε είναι η αναντιστοιχία μεταξύ του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στα ΜΜΕ και εκείνου που πραγματικά επικρατεί στο εκλογικό σώμα. Ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από τις πρόωρες εκλογές και μάλιστα η πολιτική συμπεριφορά αρκετών εκ των συμμετεχόντων στο πολιτικό παίγνιο είναι παρόμοια με εκείνη της παραμονής των εκλογών. Η κοινή γνώμη όμως αντιδρά στα επικοινωνιακά ερεθίσματα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, συμπεριφερόμενη όπως αρμόζει στον πραγματικό πολιτικό χρόνο, δηλαδή στα τρία τέταρτα μιας κυβερνητικής θητείας. Δεν επιθυμεί προκήρυξη πρόωρων εκλογών, αναμένει την προώθηση του προγράμματος της κυβέρνησης ενώ παράλληλα διοχετεύει χαλαρή ψήφο-δημοσκοπική- διαμαρτυρίας προς τα μικρότερα κόμματα,αποδίδοντας δε σχετικά χαμηλά- περίπου 82% για τη ΝΔ και 84% για το ΠΑΣΟΚ- ποσοστά συσπείρωσης των δύο μεγάλων κομμάτων. Αληθινά θεωρεί κανείς πως σε περίοδο συντηρητικής στροφής της κοινωνικής και πολιτικής ζωής τα δύο μεγάλα κόμματα θα συγκεντρώσουν ποσοστό κάτω του 80%; Παρόμοιο γεγονός δεν συνέβη στις πλέον προοδευτικές στιγμές της πολιτικής ζωής της Ελλάδος και είναι μάλλον απίθανο να συμβεί υπό την παρούσα  συγκυρία. Η κοινή γνώμη λοιπόν δεν τρέχει με ρυθμούς εκλογών.

Σε αυτό το "χαλαρό" εκλογικό υπόστρωμα, οι όποιοι σχεδιασμοί  πραγματοποιούνται είναι  αποκλειστικά θεωρητικοί και η μόνη επικοινωνιακή τακτική που είναι δυνατόν να αποδώσει είναι η "επένδυση για το μέλλον". Η διαμόρφωση δηλαδή όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που θα συνθέσουν αργότερα το προφίλ του κάθε πολιτικού υποκειμένου-κόμματος, αρχηγού, επί μέρους προσώπων και πολιτικών. Τούτο γίνεται εμφανές και στις επικοινωνιακές τακτικές που εφαρμόζουν οι δύο ανταγωνιστές της εξουσίας. Εμφανίζονται με διαφορετικά επικοινωνιακά προφίλ σε κάθε ευκαιρία, πολωτικά, ήπια, μοντέρνα, παραδοσιακά, αναλύοντας τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης χωρίς ακόμη να παγιώνουν την τελική τους εικόνα. Αν και όσοι, παρ' ελπίδα, επενδύσουν πολιτικά στην παρούσα απατηλή λάμψη των αριθμών θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι χρυσός ό,τι γυαλίζει.

Εξακολουθούμε όμως, και ενισχύεται η πεποίθηση αυτή από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, να θεωρούμε ότι ο μεν κ. Καραμανλής ανταγωνίζεται με αντιπάλους εκτός κόμματος της ΝΔ, ήτοι τους "φυσικούς" αντιπάλους της ΝΔ-την αξιωματική αλλά και την ελάσσονα αντιπολίτευση, ενώ ο κ. Παπανδρέου-και για όσο διάστημα θα υφίσταται εμφανής ανισορροπία μεταξύ της δικής του αρνητικής επικοινωνιακής εικόνας και της πιο θετικής του κόμματός του- ανταγωνίζεται τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Όχι κατ' ανάγκην τα πρόσωπα, μολονότι αυτό δεν αποκλείεται, αλλά την ασάφεια του πολιτικού του λόγου που δεν αποτελεί δύναμη συνεκτική για την παράταξή του. Αυτό είναι και το κεντρικό σημείο που τελικά αποβαίνει σε όφελος της ΝΔ και της προσδίδει το σημαντικό πλεονέκτημα ελευθερίας να διαχειρισθεί-χωρίς αντίπαλο- το "μεσαίο χώρο" ο οποίος και αποφαίνεται για το νικητή των εκλογών.

Η αποδοχή από την κοινή γνώμη περί της συγκρότησης πεντακομματικής Βουλής, όπως τουλάχιστον εμφανίζεται από τα δημοσκοπικά ευρήματα, είναι ομοίως απότοκο της απατηλής λάμψης των αριθμών. Δεν αναφερόμαστε στην εκλογική επιρροή κάθε κόμματος, όπου πραγματικά είναι δυνατόν να προκύψει τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά στη στάση της κοινής γνώμης απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θεωρούμε ότι πρόκειται περί εικονικής πραγματικότητας διότι το ερώτημα αν επιθυμεί ο πολίτης μια πεντακομματική κοινοβουλευτική σύνθεση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανά πάσα στιγμή θα λάβει κατά πλειοψηφία θετική απάντηση. Ο μέσος πολίτης κολακεύεται να θεωρεί τον εαυτό του δημοκρατικό και πλουραλιστή και αυτό απεικονίζει η αναφερόμενη μέτρηση. Αν το ερώτημα ετίθετο με διαφορετικό τρόπο, αν για παράδειγμα ερωτάτο ο πολίτης περί της αποδοχής ή όχι μιας περιόδου κυβερνητικής αστάθειας λόγω αδυναμίας συγκρότησης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, τότε τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά. Εκτιμούμε ότι η διετία 2008-2010, λόγω της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, επιτρέπει την εκ νέου- από την εποχή των οικουμενικών κυβερνήσεων- "εκπαίδευση" της κοινής γνώμης σε τέτοια ζητήματα. Παρέχεται δηλαδή η δυνατότητα στο εκλογικό σώμα να εκφράσει - ανώδυνα από άποψη διάρκειας- τη δυσαρέσκειά του για το δικομματισμό ή και να "δοκιμάσει" μια περίοδο ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας με την παρουσία πέμπτου κόμματος στη Βουλή. Η επάνοδος ισχυρότερου του δικομματικού συστήματος μετά την περίοδο αυτή πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ομοίως δε και η απομάκρυνση της ιδέας περί "τρίτου πόλου".

Powered by ScribeFire.

http://rpc.technorati.com/rpc/ping

http://ping.weblogalot.com/rpc.php

Η "Ψαλίδα Κλείνει, τα "Μαχαίρια" Βγαίνουν

Δεν αποτέλεσαν έκπληξη, τουλάχιστον για εκείνους που παρακολουθούν το συγκεκριμένο ιστολόγιο,τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων. Η ΝΔ διατηρεί την πρωτοκαθεδρία, το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί, ενώ στο χώρο των μικρότερων κομμάτων η κατάσταση, όπως ακριβώς την περιγράφαμε σε προηγούμενα άρθρα, παραμένει ασαφής, προσφέροντας χώρο για ποικίλους ελιγμούς και εφαρμογή επικοινωνιακών τακτικών που όπως θα δούμε παρακάτω, εκκινούν από το πλαίσιο που διαμορφώνει ο εν ισχύ εκλογικός νόμος.

Το κυβερνών κόμμα διατηρεί την πρώτη θέση σε όλους τους ποσοδείκτες που αφορούν στην εκλογική νίκη (παράσταση νίκης, καταλληλότερος πρωθυπουργός, εκλογική επιρροή κλπ). Ας εστιάσουμε στο θέμα της διαφοράς-ή "ψαλίδας"- μεταξύ του πρώτου και δεύτερου κόμματος. Απερίφραστα μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελεί γεγονός ιδιαίτερης σημασίας σε σχέση με την εκλογική επικράτηση. Η εξήγηση είναι απλή: ο εκλογικός νόμος προβλέπει την απόδοση 40 εδρών στο πρώτο κόμμα ανεξαρτήτως διαφοράς, προ οιασδήποτε άλλης περαιτέρω κατανομής. Συνεπώς, η ΝΔ είχε και έχει την "άνεση" να "δαπανά" τη διαφορά της, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ποσοστιαία διαφορά της με το ΠΑΣΟΚ, εντούτοις δεν έχει την πολυτέλεια να απομακρυνθεί από το "μεσαίο χώρο" και να έρθει-έστω και για μια ψήφο!- δεύτερη.

Αντίθετα, όπως έχουμε ήδη εκτιμήσει, το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει μεν τάση ανόδου, σε ό,τι αφορά στην εκλογική του επιρροή, αλλά έτσι όπως καταγράφονται τα επιμέρους αποτελέσματα, εκείνο που "φρενάρει" το ρυθμό του είναι το επικοινωνιακό προφίλ του κ. Παπανδρέου. Σύμφωνα με όλους τους επιμέρους δείκτες, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν έχει κερδίσει ακόμη την αποδοχή του εκλογικού ακροατηρίου και ιδιαίτερα εκείνου που πρόσκειται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Μπαίνουμε στον πειρασμό να επαναλάβουμε εδώ αυτό που γράφαμε ήδη από τις 29 Μαΐου: "Αυτή η προβληματική επικοινωνιακή στρατηγική της αξιωματικής
αντιπολίτευσης εκτιμάμε ότι θα την δούμε να απεικονίζεται
κατά τις επόμενες δημοσκοπήσεις. Ίσως αποτελέσει και μια καλή
δικαιολογία για πιο ενεργή εμπλοκή του κ. Λαλιώτη στα επικοινωνιακά του
ΠΑΣΟΚ.". Ως προς το πρώτο σκέλος, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων μας δικαιώνουν. Σχετικά με την πιο ενεργή εμπλοκή του κ. Λαλιώτη, αναμένουμε. Ωστόσο, δεν είναι άσχετη η εμπλοκή Ψωμιάδη στη δημόσια εικόνα της ΝΔ, ο οποίος και κάλλιστα μπορεί να παίξει το ρόλο αντι-Λαλιώτη, αφού διαθέτει όλα τα απαραίτητα-επικοινωνιακά και θεσμικά- προσόντα. Αυτό που εννοούμε με τον όρο αντι-Λαλιώτη γίνεται πλέον φανερό αν αναγνώσει κανείς την εισήγηση του κ. Ψωμιάδη στην πρόσφατη προσυνεδριακή εκδήλωση της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη.

Το ενδιαφέρον στοιχείο που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις είναι οι τάσεις των μικρότερων κομμάτων και ιδιαίτερα των ΣΥΝ και ΛΑΟΣ. Ο εκλογικός νόμος, παράγει μια αντίφαση που αξίζει να προσέξει κανείς:το δεύτερο κόμμα πρέπει, προκειμένου να αυξήσει τον αριθμό των εδρών του, είτε να μειώσει τα ποσοστά του πρώτου είτε να πάρει ψήφους από τις εκλογικές δεξαμενές των μικρότερων κομμάτων. Όμως, όσο περισσότερο συμπιέζονται τα μικρότερα κόμματα και ιδιαίτερα όσα περισσότερα μένουν εκτός Βουλής, τόσο ενισχύεται η αυτοδυναμία του πρώτου! Σε αυτό το περίπλοκο πολιτικό περιβάλλον, το σενάριο που ευνοεί το ΠΑΣΟΚ είναι ο "τρίτος δρόμος" ήτοι ενίσχυση του ΣΥΝ και ΛΑΟΣ, είσοδος αυτών στη Βουλή, με αντίτιμο τη μείωση των εδρών του. Θεωρεί δε ότι είτε η ΝΔ θα περιπέσει σε ισχνή αυτοδυναμία, κάτω των 154 εδρών, είτε εκ των πραγμάτων θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας το 2010. Ούτως ή άλλως διαπιστώνει ότι η εκλογή άνω των 120 βουλευτών δεν είναι εφικτή. Στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ εκλέξει άνω των 120, τότε η Κυβέρνηση θα έχει ημερομηνία λήξεως και το πολιτικό τοπίο θα αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση οι θεωρητικοί χειρισμοί που πρέπει να γίνουν είναι τόσο περίπλοκοι και ευαίσθητοι-για παράδειγμα πόσο θα πρέπει, θεωρητικά, να ενισχυθούν σε ψήφους το ΛΑΟΣ ή ο ΣΥΝ ώστε να μπουν μεν στη Βουλή αλλά με όσο το δυνατόν λιγότερους βουλευτές, και άλλα παρόμοια ερωτήματα-που τελικά είναι αδύνατο να εφαρμοσθούν με τόση ακρίβεια στην κοινή γνώμη. Υφίσταται δε ο κίνδυνος να συσσωρευθεί αρνητική διάθεση απέναντι σε έντονη προσπάθεια χειραγώγησης, ώστε να υπάρξει θεαματική και απότομη αντιστροφή των τάσεων.

Ποια θα είναι η αντίδραση της ΝΔ σε αυτά τα σενάρια; Εκτιμάμε ότι η ορθότερη επιλογή είναι η κατά το δυνατόν επιμήκυνση της προεκλογικής περιόδου, μέχρι και τις αρχές του 2008, ώστε αφενός να "εξαντληθούν" τα μικρότερα κόμματα και αφετέρου να αποσβεστεί-μέχρι ακυρώσεως- η επίδραση της μονοθεματικής-λογω ομολόγων- επικοινωνιακής ατζέντας του ΠΑΣΟΚ.

Τα διλήμματα που πρέπει όμως να αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα την επομένη των εκλογών εκτιμάμε ότι θα διαμορφώσουν νέα δεδομένα, με προεξάρχον τη διατήρηση του δικομματισμού (συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ή την είσοδο σε μια φάση όπου θα ευνοηθούν οι επιμέρους συνεργασίες (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, ΝΔ-ΛΑΟΣ).

Technorati Tags: αντιπολίτευση, εκλογές, κυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΛΑΟΣ, δημοσκοπήσεις

Οι Μύθοι και οι Αλήθειες της Β΄Αθηνών

Στο πλαίσιο της ανάλυσης των δημοσκοπήσεων που επιχειρείται από κάθε κατεύθυνση, θα διατυπώσουμε κάποιες απόψεις βασισμένες όμως στα δεδομένα που μας δίνουν οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Από διάφορες πλευρές η εκλογική περιφέρεια της Β΄Αθηνών παρουσιάζεται ως εκλογικό βαρόμετρο, με κάποιες δημοσκοπήσεις, κρυφές ή φανερές, να διακινούνται με τη φήμη ή την εκτίμηση ότι παρουσιάζονται μεταβολές στους εκλογικούς συσχετισμούς.

Ας εξετάσουμε τα δεδομένα:

Κατά τις Βουλευτικές εκλογές του 2004, η ΝΔ έλαβε ένα ποσοστό της τάξης του 39,8%, έναντι 39,0% του ΠΑΣΟΚ, αυξάνοντας την εκλογική της δύναμη, σε σχέση με τις Βουλευτικές του 2000, κατά περίπου 3,5%. Το ΠΑΣΟΚ μείωσε τη δύναμή του κατά περίπου 5%, εφόσον το 2000 έλαβε 43,89%. Η μεταβολές όντως ήταν εντυπωσιακές. Ιστορικά, η Β' Αθηνών, από τις εκλογικές αναμετρήσεις τουλάχιστον από το 1996 και μετά, έδινε το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, γεγονός που ανατράπηκε από το 2000 σε όλες τις εντεύθεν εκλογικές αναμετρήσεις, Βουλευτικές και άλλες. Ας κρατήσουμε όμως και κάποια άλλα δεδομένα. Τα ποσοστά του ΔΗΚΚΙ κατά τις Βουλευτικές εκλογές του 1996 του 2000 και του 2004 ήταν 5,89%, 2,99% και 2,54%, αντίστοιχα. Το ΔΗΚΚΙ δεν υφίσταται πλέον ως πολιτικός σχηματισμός, τουλάχιστον υπό την ηγεσία του Δ. Τσοβόλα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το ΛΑΟΣ έλαβε 4,89% στις Ευρωεκλογές του 2004 και 2,82% στις Βουλευτικές του ιδίου έτους. Αναλόγου εύρους διακυμάνσεις παρατηρήθηκαν και στα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, μεταξύ των ποσοστών που έλαβαν κατά τις Ευρωεκλογές και τις Βουλευτικές εκλογές στο πέρασμα των ετών από το 1996 και μετά.

Οπωσδήποτε η Β΄Αθηνών, ως συνισταμένη τάσεων αθροίζεται στα θετικά των κεντρο-αριστερών σχημάτων ή κομμάτων. Είναι ευμετάβλητη με ροπή προς την ψήφο διαμαρτυρίας και προς τα μικρά κόμματα που ευνοούνται από αυτού του είδους την πολιτική επιλογή. Αποτελεί προνομιακό εκλογικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, ενώ η απουσία του ΔΗΚΚΙ θα ενισχύσει τις εκλογικές δεξαμενές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συνεπώς, φυσιολογικά παρατηρούμε ενίσχυση των ποσοστών του κόμματος του κ. Παπανδρέου, εφόσον εξέλιπαν κατά το μείζον οι λόγοι (ΔΗΚΚΙ-διαμαρτυρία) που το έφεραν οριακά δεύτερο στη Β΄Αθηνών, ενώ η ΝΔ με βάση τα ρευστά χαρακτηριστικά της υπόψη εκλογικής περιφέρειας και με επιπλέον αρνητικό δεδομένο ότι η εκάστοτε κυβέρνηση υπόκειται στην ψήφο διαμαρτυρίας, θα υποστεί σχετική μείωση των ποσοστών της με ροή προς το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ δευτερευόντως.

Ας μην ξεχνάμε όμως την ουσιώδη διαφοροποίηση που επιβάλλει ο εν ισχύ εκλογικός νόμος: η πρώτη κατανομή εδρών πραγματοποιείται στο σύνολο της επικράτειας της χώρας, που σημαίνει ότι για το σχηματισμό κυβέρνησης δεν υπάρχει εκλογική περιφέρεια με ιδιαίτερη βαρύτητα όπως στο παρελθόν (μονοεδρικές, Β΄Αθηνών κλπ). Εντούτοις, καθίσταται σημαντική η διαμόρφωση του εκλογικού χάρτη σε αυτές σε ό,τι αφορά στην απαιτούμενη αυτοδυναμία της κυβέρνησης που θα εκλεγεί, καθώς και στο σχηματισμό ή όχι πεντακομματικής ή ολιγότερο ευρείας κομματικής εκπροσώπησης Βουλής.





Technorati Tags: Β΄Αθηνών, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΔΗΚΚΙ, αντιπολίτευση, Κυβέρνηση, εκλογές, Ευρωεκλογές, Βουλευτικές

Επικοινωνιακά Συμπεράσματα από τις Ομιλίες των Αρχηγών

Το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης που επιτάσσει το Ελληνικό Σύνταγμα αναμφισβήτητα επιβάλλει και ενισχύει αντίστοιχα προσωποπαγή μοντέλα στην εγχώρια κομματική πρακτική. Τα πρόσωπα των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας είναι εκείνα που φωτίζονται περισσότερο, ενώ οι ιδεολογίες, τα προγράμματα και οι πολιτικές έπονται.

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον κινήθηκε και το επικοινωνιακό σκηνικό του Σαββατοκύριακου. Πρωθυπουργός και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ συντόνισαν τις εξορμήσεις τους σε Θεσσαλονίκη και Άμφισσα, με αφορμή κομματικές υποχρεώσεις, προκειμένου να επικοινωνήσουν κεντρικά μηνύματα της προεκλογικής τακτικής τους.

Θα ξεκινήσουμε με μερικές γενικές παρατηρήσεις, κοινές και για τους δύο αρχηγούς, σημαντικές όμως για την εξαγωγή ενδιαφερόντων συμπερασμάτων: Σημαντικό συστατικό στοιχείο και των δύο πολιτικών δραστηριοτήτων ήταν η, εκούσια ή ακούσια, επιλογή του χρόνου, ήτοι η Κυριακή. Το ακροατήριο-στόχος, το οποίο φυσικά δεν ήταν μόνο το κομματικό ακροατήριο των ομιλούντων, αναμφίβολα αποτελούσε ο πληθυσμός της επαρχίας και ιδιαίτερα τα κατώτερα, εισοδηματικά, στρώματα με μέση και άνω ηλικία και σαφώς το κοινό των αγροτικών περιοχών. Σίγουρα δεν απευθύνονταν στους νέους, στους κατοίκους των μεγάλων αστικών κέντρων καθώς και σε εκείνους με -οικονομική κυρίως-δυνατότητα ανάπτυξης άλλων δραστηριοτήτων (εκδρομή, έξοδος κλπ) εφόσον, απλούστατα, ένα ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο δεν προσφέρεται για "προεκλογική γυμναστική". Τα συμπεράσματα και η δημόσια συζήτηση όμως επί των ομιλιών ή του επικοινωνιακού "περιβάλλοντος" που τις συνόδευσε (παρασκήνιο, παραπολιτικά κλπ) θα τύχουν διεξοδικής αναλύσεως την επερχόμενη εβδομάδα. Εδώ το κοινό είναι ευρύτερο, αφορά όμως τις πιο ευαισθητοποιημένες πολιτικά ομάδες, τον πληθυσμό κυρίως με ανώτερη μόρφωση ή/και εισοδήματα που διατηρεί ενδιαφέρον σχετικά με την "αντανάκλαση" των πολιτικών γεγονότων, τις αναλύσεις επ' αυτών κλπ.



Το δεύτερο κοινό σημείο, που μάλλον έρχεται για να ενισχύσει το πρώτο, είναι η βασική δομή των μηνυμάτων όπως αυτά σχημάτισαν με τις ομιλίες τους οι δύο αρχηγοί. Αμφότεροι κινήθηκαν στη λογική των ισχυρών-αλλά όχι πολωτικών- αντιθέσεων, οριοθετώντας τις μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές. Έθεσαν διλήμματα στο πολιτικό τους ακροατήριο, αντιπαρατιθέμενοι στη βάση των θετικών και αρνητικών τους σημείων-έκαστος βέβαια κατά τη δική του κρίση. Δόθηκε και από τους δύο ιδιαίτερη έμφαση σε έργα και υποσχέσεις που εκτελέσθηκαν ή πραγματοποιήθηκαν- ή όχι!- από την παράταξη του καθενός καθώς και σημεία από το πρόγραμμα που πρόκειται να ακολουθήσουν. Αναμφίβολα και οι δύο ομιλίες ήταν γραμμένες σε απόλυτη αντιστοιχία, σε αντίστιξη θα έλεγε κανείς. Παρά λοιπόν τις αντιθέσεις, η υφολογική "ομοιομορφία" άμβλυνε τις διαφορές και κατέστησε κατά τι πιο ασαφή τα μηνύματα.



Σε ότι αφορά στα επιμέρους σημεία υπήρξαν διαφορές στην προσέγγιση που ακολούθησαν οι κ. Καραμανλής και Παπανδρέου στην ανάπτυξη του πολιτικού τους λόγου. Ο κ. Παπανδρέου επιμένει στην τακτική επίθεσης εναντίον των βασικών πυλώνων της επικοινωνιακής πολιτικής της ΝΔ: της αδυναμίας εκπλήρωσης των προεκλογικών της υποσχέσεων και της αδυναμίας της να ενδύεται το μανδύα της αδιάφθορης δύναμης. Καταγράψαμε όμως και μια διαφοροποίηση: την επίκληση Παπανδρέου στον παππού και στον πατέρα του. Εδώ έχουμε μια πολύ σημαντική τακτική επιλογή του κ. Παπανδρέου, στην οποία μάλλον συνεισέφερε και ο κ. Λαλιώτης και μάλλον θα τη δούμε να επαναλαμβάνεται. Αξιοποιεί σημαντικά σύμβολα του ευρύτερου κεντρώου/σοσιαλιστικού χώρου-όπως είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου αλλά και ο Ανδρέας-που με κατάλληλο χειρισμό είναι δυνατόν να αποφέρουν πολύ μεγάλα ποσοστά συσπείρωσης. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως αντίπαλο δέος στην εικόνα του κ. Καραμανλή με τη σύζυγό του, όπως καλλιεργήθηκε και παρουσιάσθηκε από το ταξίδι του ζεύγους στην Αυστραλία. Με απλά λόγια αν είχε κανείς τη δυνατότητα να ζητήσει μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία από τον καθένα, πραγματοποιώντας ένα φανταστικό επικοινωνιακό πείραμα, για να κατασκευάσει για παράδειγμα μια προεκλογική αφίσα, ο κ. Παπανδρέου έδωσε μια ¨οικογενειακή" με τον ίδιο, το Γεώργιο και τον Ανδρέα, ενώ ο κ. Καραμανλής μια επίσης οικογενειακή με τον ίδιο και τη Νατάσα. Πριν σπεύσετε να απαντήσετε στο ερώτημα "ποιος έπραξε καλύτερα", αναρωτηθείτε πρώτα ποιος νέος κάτω των 30 γνωρίζει τον Γεώργιο Παπανδρέου και αντίστοιχα ποιος αριστερός άνω των 50 θα ήθελε να βλέπει την κ. Καραμανλή. Ο κάθε πολιτικός αρχηγός λοιπόν απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό: ο μεν κ. Παπανδρέου είναι προφανές ότι θέλει να επανασυσπειρώσει το κόμμα του, ενώ ο δε κ. Καραμανλής προσπαθεί να διατηρήσει τη μερίδα του λέοντος στο "μεσαίο χώρο".





Technorati Tags: Ομιλίες, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.



Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ



* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ



* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ



* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.



* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ



* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ



* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ



ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.





Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").







ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ