Είναι Καλύτερα που Δεν το Διάβασες!

Αναφέρομαι στη σχετική δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη εδώ.

Ναι, κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερα που δεν το διάβασε. Για ποιον καλύτερα;
Για τη χώρα, για τους πολίτες, για όλους μας.

Γιατί;

Προσωπική μου άποψη είναι πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας υπολείπεται δραματικά σε σχέση με τις στοιχειωδώς απαιτούμενες γνώσεις και ικανότητες πολλώ δε μάλλον αρετές.

Βεβαίως, έχει προσαρμοστεί να λειτουργεί εξαιρετικά αποδοτικά στη διατήρηση ενός πελατοκεντρικού, ψηφοθηρικού, σπάταλου δημόσιου τομέα,  και αυτό φαίνεται στα ποσοστά δημοτικότητας αλλά και στα εκλογικά αποτελέσματα. Μην ξεχνάμε ότι η πλειονότητα όλων των προσώπων που σήμερα διαχειρίζονται την οικτρή κατάσταση που βιώνουμε, απολάμβανε - και μην αυταπατάσθε θα συνεχίσει να απολαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη -  την εμπιστοσύνη μιας μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων.

Εν ολίγοις, πρόκειται για ανθρώπους που θαυμάσια μπορούν να διαχειριστούν απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ίντριγκες, να σκεφτούν πολλά κι απίθανα ονόματα για επιδόματα, παροχές - πάντοτε εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού - προκειμένου να κερδίσουν λίγους παραπάνω ψηφοφόρους. Μπορούν να σχεδιάσουν προεκλογικές εκστρατείες, να εκφωνήσουν ομιλίες, να συνεργαστούν με κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, να χτίσουν ένα σωρό ανόητα φράγματα ώστε να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια καινοτομίας, επένδυσης, απεξάρτησης από την κρατική αγκαλιά. 

Επίσης, μπορούν να διορίσουν μετακλητούς υπαλλήλους, να σκεφτούν τρόπους για να παρακάμψουν διαδικασίες ώστε να τακτοποιήσουν γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Πάντα όμως εις βάρος του κρατικού προϋπολογισμού και βεβαίως πάντα με νόμιμο τρόπο. 

Αλλά μέχρι εκεί.

Αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε καταστάσεις κρίσης, σε στιγμές που πρέπει οι - πραγματικοί, όχι οι Παπαδήμοι(!) - τεχνοκράτες να  παράξουν λύσεις. Δεν έχουν - κι ούτε θέλουν να αποκτήσουν - εμπειρία πραγματικής άσκησης διοίκησης, η οποία να προσβλέπει στο μακροπρόθεσμα ωφέλιμο έργο, με σχέδιο και με προοπτική, εις βάρος όμως της πολιτικής τους εικόνας ή εις βάρος των προσωπικών πολιτικών τους συμφερόντων.

Όπως σημειώναμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, δεν έχουν ποτέ την αίσθηση ότι οι πολίτες τους προσέλαβαν για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Αντίθετα, οι πολιτικοί μας νιώθουν ότι οι πολίτες πρέπει να τους χρωστούν περίπου ευγνωμοσύνη μόνο και μόνο επειδή καταδέχονται να ασχοληθούν με τα κοινά. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, απόδοσης, επιτυχίας ή αποτυχίας. 

Στην παρούσα συγκυρία λοιπόν, που οι περιστάσεις απαιτούν εξαιρετικά υψηλού επιπέδου προσόντα και βιογραφικά, ψυχικές αντοχές, καθαρό μυαλό και εμπειρία, πως μπορεί κανείς να εμπιστευθεί αυτό το πολιτικό προσωπικό, με τις ιδιότητες που περιγράψαμε και είναι γνωστές; 

Παραπέρα, φανταστείτε αυτό το πολιτικό προσωπικό να θεωρήσει ότι κατέχει γνώσεις και ικανότητες που όμως δεν τις έχει ούτε ως άκουσμα. Φανταστείτε, να έχει την λανθασμένη βεβαιότητα ότι όντως μελετώντας το Μνημόνιο, τις Συμβάσεις, τα τεχνικά κείμενα, μπορεί να αποκτήσει άποψη και ακόμη χειρότερα ότι μπορεί να συμβάλλει και με κάποιο τρόπο.

Πρόκειται για το ανάλογο παράδειγμα να θεωρήσει κάποιος ότι επειδή ένας στενός συγγενής του ασθένησε, λόγω της πολύχρονης γνωριμίας και σχέσης μαζί του είναι σε θέση να έχει άποψη για τη θεραπεία του ασθενούς, τις αγωγές και ενδεχομένως ότι μπορεί να τον εγχειρήσει κιόλας!

Θα φοβόμουν πάρα πολύ αν άκουγα ότι οι πολιτικοί μας διάβασαν, μελέτησαν επιμελώς και είναι σε θέση - πάντοτε με τις δεδομένες τους ιδιότητες - να έχουν και τεκμηριωμένη άποψη για τα θέματα. 

Θα φοβόμουν όπως φοβήθηκα όταν άκουσα τον ΥΠΟΙΚ κ. Βενιζέλο τον Σεπτέμβρη του 2011 να αναγγέλλει την "προγραμματισμένη" αποχώρηση της Τρόικα, με στόμφο και ύφος ανθρώπου που "ξέρει". Φευ! Δεν ήξερε τίποτα, όπως αποδείχθηκε μόλις λίγες μέρες μετά!

Θα φοβόμουν, όπως φοβήθηκα όταν άκουσα τον κ. Παπακωνσταντίνου παλαιότερα να περιπαίζει - πάλι με το ύφος του ανθρώπου που έχει "φάει με το κουτάλι" τις αγορές - τους κερδοσκόπους λέγοντας ότι θα "χάσουν τα πουκάμισά τους". Σήμερα, απομείναμε εμείς με τα ράκη αντί ενδυμάτων.

Θα φοβόμουν, όπως φοβήθηκα όταν άκουσα τον κ. Παπανδρέου να βάζει "πιστόλια στα τραπέζια".

Θα φοβόμουν, όπως φοβήθηκα όταν άκουσα τον κ. Σαμαρά να διαχωρίζει με κουτοπονηριά τη δανειακή σύμβαση από τα μέτρα που χρειάζονται, ωσάν οι δανειστές να αποτελούνται μόνο από Έλληνες δημοσίους υπαλλήλους κοντά στη σύνταξη,  κι όχι από "τσακάλια".

Φράσεις, δηλώσεις, περισπούδαστες αναλύσεις και διδαχές από στόματος πολιτικών μας που -ευτυχώς! - έμειναν μόνο στα λόγια.

Ναι, λοιπόν. Η μοναδική ελπίδα γι΄αυτή τη χώρα είναι να μην διαβάζει κανείς από τους ιθύνοντες αυτά που υπογράφει.