Θα Παπαδημήσουμε Τελικά?

"But know this:  The next election is 14 months away.  And the people who sent us here -- the people who hired us to work for them -- they don’t have the luxury of waiting 14 months."

(Αλλά να γνωρίζετε τούτο: Οι επόμενες εκλογές απέχουν 14 μήνες. Και οι πολίτες που μας έστειλαν εδώ - αυτοί που μας προσέλαβαν ώστε να δουλέψουμε γι΄αυτούς- δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν 14 μήνες.")

Πρόεδρος των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα, 8 Σεπτεμβρίου 2011, κατά την ομιλία του στο Κογκρέσο με θέμα την απασχόληση.

Πολύ με εντυπωσίασε η επικοινωνιακή σκηνοθετημένη Πρωθυπουργική παρουσία σε γεύματα πενομένων συμπολιτών μας. Και επίσης η αφ' υψηλού Προεδρική ευαρέσκεια προς τον κ. Παπαδήμο συνδυαζόμενη με την προτροπή προς τα ΜΜΕ να απέχουν των σχολιασμών επί του κυβερνητικού έργου.

Κι εγώ λοιπόν απαξιώ να σχολιάσω, καθόσον ήδη είχα τοποθετηθεί επί του θέματος: Τεχνοκράτης που αποδέχεται να συμπράξει και να συνυπάρξει κυβερνητικά με ήδη φθαρμένα, αποδεδειγμένα άσχετα και εν πολλοίς επικίνδυνα λόγω ασχετοσύνης και κομματικής ιδιοτέλειας πολιτικά στελέχη που καμώνονται τον ειδήμονα περί των οικονομικών και των άλλων οργανωτικών προβλημάτων, δεν είναι τεχνοκράτης. Είναι ή εκκολαπτόμενος πολιτικός - νεοελληνικής κοπής - ή εις εκ των πολλών μετρίων που αναρριχήθηκαν λόγω πολιτικών διασυνδέσεων και αυτοαποκαλούνται "μάνατζερ" με πολύ ναρκισσισμό. 

Θα ασχοληθώ με την εξ΄Εσπερίας πολιτική κουλτούρα και δη εκείνη που ενδημεί εκείθεν του Ατλαντικού.

Θα απομονώσω λοιπόν τη φράση του Προέδρου Ομπάμα, δείγμα αυτής της πολιτικής κουλτούρας:"αυτοί που μας προσέλαβαν". 

Δε γνωρίζω και δεν ενδιαφέρομαι αγαπητέ μου αναγνώστη για την άποψή σου σχετικά με την αμερικανική πολιτική. Επίσης δε γνωρίζω αν όταν κοιτάζεις τι συμβαίνει στο εξωτερικό σε διέπει μια ιδιαίτερη αναζήτηση της τελειότητας και εξ΄αυτού απορρίπτεις συλλήβδην παν τι το ξένο. Εννοώ δηλαδή αν σου έρχεται στο μυαλό αυθόρμητα η φράση-καπέλο:" Έλα μωρέ τι να μας πουν και οι Αμερικάνοι (Άγγλοι, Σουηδοί, Γερμανοί, Κογκολέζοι...) λες και δεν ξέρουμε τι κάνουν κι αυτοί", γνωρίζοντας όμως πόσο σε έχουν κάνει να υποφέρεις οι ημεδαποί πολιτικοί. Τους οποίους βεβαίως εξακολουθείς να στηρίζεις. Ακόμη δε γνωρίζω σε τι ποσοστό έχεις την όψιμη παράμετρο της συνομωσιολογίας - κλασσικό δείγμα μιας κοινωνίας σε κρίση - ώστε να σου έρχεται στο μυαλό η δεύτερη φράση-καπέλο:"Καλά τώρα, όλοι ξέρουν ότι πίσω απ΄τον Ομπάμα (το Σαρκοζύ, τη Μέρκελ, τον Κάστρο, τον Πούτιν κλπ) είναι οι "άλλοι"." Και όπου "άλλοι" κάποιοι βάζουν τους Ρότσιλντ, τους Μασώνους, τους Ιλλουμινάτι, την Κόκα-Κόλα, τους Εξωγήινους ή τους Ελ.

Γι΄αυτό σου λέω. Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή η άποψή σου για το θέμα. Θα σου πω τη δική μου.

Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα λοιπόν ο Ηγέτης μιας χώρας να έχει την αίσθηση και να το εκστομίζει από το πιο επίσημο βήμα ότι "τον προσέλαβαν". Πρόσεξε: Όχι αυτό το υπέροχο και αλαζονικό που λένε εδώ οι δικοί μας σε κάθε ευκαιρία:"Μα εγώ είμαι εκλεγμένος εκπρόσωπος του Λαού!" και με αυτό το "διαβατήριο" ανοίγουν ή έτσι προστάζει ο πολιτικός να κάνουν, οι πόρτες.

Όχι λοιπόν. Το σημαντικό είναι να έχει την αίσθηση ο Ηγέτης - ο εκλεγμένος Ηγέτης- ότι τον προσέλαβαν. Για συγκεκριμένο χρόνο, για συγκεκριμένο έργο, με συγκεκριμένο μισθολόγιο και παροχές. Για να κάνει τη "δουλειά". Με όλες τις ευθύνες -ναι! τις ευθύνες - που περιβάλλουν το αξίωμά του όταν εάν δεν καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο που του ανατέθηκε.

Αν λοιπόν έχει την αίσθηση ότι "προσελήφθη" δεν χάνει το χρόνο του προσπαθώντας να φτιάξει "προφίλ" σε γεύματα αστέγων. Δεν σπαταλά τις δυνάμεις του προσπαθώντας να "πείσει" τους Υπουργούς του να συμφωνήσουν στα αυτονόητα. Δεν παζαρεύει με τις κομματικές καμαρίλες πόσο και εάν θα κόψει επικουρικές συντάξεις φαληρισμένων ταμείων.

Σχεδιάζει, αποφασίζει και πράττει. Στο ενδιάμεσο αν κριθεί απαραίτητο επικοινωνεί τις προθέσεις του. Γιατί; Μα γιατί έχει το "άγχος" της ολοκλήρωσης της αποστολής  που του ανατέθηκε. Αν γίνει "δημόσιος υπάλληλος" του "μισθού βρέξει-χιονίσει" τότε ναι, μπορεί να αναλωθεί στις δημόσιες σχέσεις, στο κουτσομπολιό, καμιά συναυλία, τίποτα φιλανθρωπικά γκαλά και πάει λέγοντας.

Ο πραγματικός τεχνοκράτης, ο μάνατζερ που επίμονα προσπαθεί να ολοκληρώσει το έργο του δεν έχει χρόνο και ενέργεια γι΄αυτά. Γιατί "προσελήφθη".

Θα πετύχει στο έργο του; Κανείς δεν ξέρει.

Όμως είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει αν "ταμπουρωθεί" πίσω από τη "σιγουριά" του "δημοσίου".

Μια άλλη ενδιαφέρουσα φράση από την ομιλία του Προέδρου Ομπάμα είναι ότι οι πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν. Δεν έχουν την πολυτέλεια - στην αμερικανική περίπτωση - των 14 μηνών. Στη δική μας περίπτωση δεν έχουμε την πολυτέλεια καν ημερών. 

Ο χρόνος παρήλθε. Οι πολίτες δεν είναι άβουλα όντα. Ούτε απαθείς δέκτες. Χρειάζεται να ξέρουν, να συμμετέχουν στις αποφάσεις, να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα για το τι πρόκειται να συμβεί και ποιες είναι οι εναλλακτικές. Δεν μπορούν να περιμένουν. Δεν γίνεται ακόμη κι αυτή την ώρα τα κόμματα και οι πολιτικοί να μην τους λένε την αλήθεια. 

Συμπέρασμα;

Αυτό που φαίνεται ότι πάει να συμβεί θα είναι ίσως μοναδικό στα χρονικά, εξ΄ου και η λογοπαιγνική λεξοπλασία του τίτλου. Ένας τεχνοκράτης - που δεν ενεργεί ως τεχνοκράτης - παρέα με πολιτικούς που υποκρίνονται τους τεχνοκράτες, παραδομένοι στην αποχαύνωση και στην αδράνεια, βαριεστημένοι και αδύναμοι να φτιάξουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ώστε να διασωθεί η χώρα και σαφώς ανέτοιμοι να συγκρουστούν με την κοινωνία και τα συνδικαλιστικά κατεστημένα.

Λοιπόν ο κίνδυνος είναι να μην...χρεωκοπήσουμε αλλά να...παπαδημήσουμε!