31 Ιαν 2010

Από την Προσομοίωση στην Πραγματικότητα: Οι Μετανάστες, η Κρίση και η "Πράσινη Ανάπτυξη".

Στο τελευταίο μας άρθρο, εκουσίως, παρουσιάσαμε ένα απλοποιημένο νοητικό μοντέλο σχετικό με την προβληματική που αναπτύσσεται γύρω από το ζήτημα των μεταναστών στη χώρα μας. Ποικίλες οι απόψεις και η μεικτή η ανάδραση που λάβαμε. Στο συγκεκριμένο μοντέλο οι κεντρικές παράμετροι που φάνηκαν να αναδύονται ήταν:
  • Οι περιορισμένοι πόροι - οικονομικοί, κοινωνικοί και άλλοι - της ελληνικής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατούν να υποστηρίξουν, επιπλέον της εγχώριας, και την εισαγόμενη φτώχεια.
  • Η συναισθηματική και ιδεολογική προσέγγιση του ζητήματος από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα των λοιπών παραγόντων ή της ευρύτερης επιχειρηματολογίας.
Ας αφήσουμε λοιπόν το απλοποιημένο - αλλά χρήσιμο - μοντέλο του "λεωφορείου" και ας απλώσουμε στο τραπέζι τα σκληρά δεδομένα της αμείλικτης πραγματικότητας.
Η Δύση, όπως την ορίζουμε γεωγραφικά και πολιτισμικά, κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα στηριγμένη στην ενέργεια του πετρελαίου. Αδηφάγος ενεργειακός καταναλωτής και τελικά μέγιστος ρυπαντής του πλανήτη. Ταυτόχρονα, και ιδίως μετά το Β'ΠΠ, οι ενεργειακές πηγές της Μέσης Ανατολής τροφοδότησαν αυτόν τον "δυτικό καταναλωτή/ρυπαντή" προσφέροντας στους λαούς της περιοχής είτε οικονομικά ανταλλάγματα είτε γεωπολιτικά "μήλα της έριδος". Οι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και Νότιας Ασίας λοιπόν, είτε απολάμβαναν τους καρπούς του πετρελαίου που αφειδώς προσέφεραν στη Δύση, είτε μάχονταν για τα εδάφη τους. Σε κάθε περίπτωση, παρέμεναν "αγκιστρωμένοι" στις πατρίδες τους.
Η εγκαθίδρυση της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και στη συνέχεια η ανάδειξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ανεξάρτητου οικονομικού πόλου - ανταγωνιστικού του αγγλωσαξωνικού άξονα - και η ανάπτυξη που ακολούθησε, οδήγησε στην ανάγκη "εξυπηρέτησης" με ενέργεια δύο - αντί ενός - καταναλωτών: των Γαλλο-Γερμανών από τη μια και των Αγγλο-σαξώνων από την άλλη. Αν θέλετε του Ευρώ και του Δολλαρίου, σε μονεταριστική γλώσσα. Οι ενεργειακές - και άλλες - πηγές όμως εξαντλούνται και δεν επαρκούν σε βάθος χρόνου ώστε να στηρίξουν δύο "αχόρταγους" για ενέργεια -πετρέλαιο και φυσικό αέριο - καταναλωτές.
Παράλληλα, ο τρίτος πόλος η Κίνα, σταδιακά διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από την ενεργειακή πίτα, οπότε αναγκάζεται να βγει από την γεωπολιτική της απομόνωση "εισβάλλοντας" με τη σειρά της στα τεκταινόμενα στο Ευρω-Ατλαντικό σκηνικό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, η στροφή του παγκόσμιου σκηνικού σε κατ' επίφαση περιβαλλοντικές αλλά σε κατ' ουσίαν ενεργειακές/πετρελαϊκές "συμφωνίες", "πρωτόκολλα" και "διασκέψεις" (Κιότο, Κοπεγχάγη κλπ) με αποκλειστικό στόχο την εκ νέου διαμόρφωση σφαιρών επιρροής και εξασφάλισης ενεργειακών πηγών ακόμη και δια του αποκλεισμού των ενεργειακά "πεινασμένων" αναπτυσσόμενων χωρών.
Που βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Απλούστατα - όπως έχουμε ξαναγράψει - η Ελλάδα έπαιζε ήσυχα-ήσυχα το ρόλο της ως διαμετακομιστικού κέντρου: Μεταφορικός κόμβος μεταξύ των "παραγωγών" ενέργειας στην Ανατολή και των "καταναλωτών" ενέργειας στη Δύση.
Βαθμηδόν όμως, η αναδιάταξη του ενεργειακού - και συνακόλουθα του γεωπολιτικού σκηνικού - προκάλεσε αναταράξεις στα στάσιμα ελληνικά νερά: Η μεταφορά ενέργειας μέσω αγωγών από νέες πηγές προς τον νέο "παίκτη" - το Γαλλογερμανικό άξονα - και η επίσπευση από τους Αγγλοσάξωνες συγκρούσεων που θα εξασφάλιζαν τον έλεγχο του "νέου δρόμου του μεταξιού" (Λίβανος-Συρία -Ιράκ-Αφγανιστάν-Πακιστάν- Κίνα) έφεραν ολόκληρο το Μεσογειακό κόσμο προ εκπλήξεως.
Τα δεδομένα λοιπόν άλλαξαν: πληθυσμοί ολόκληροι μετακινήθηκαν προς τη Δύση. Οι λόγοι; Συνοπτικά όπως τους περιγράψαμε παραπάνω:
  • Η ανάγκη των Αγγλοσαξώνων να ελέγξουν - στρατιωτικά και πολιτικά - τους δρόμους προς την Ανατολή με σκοπό τον έλεγχο των ζωτικών διαδρόμων που οδηγούν από και προς την Κίνα. Αποτέλεσμα των πολέμων; Πρόσφυγες.
  • Η ανάγκη των Γαλλο-γερμανών για ενέργεια, με αναγκαστική στροφή τους προς τη Ρωσία και τις περί αυτήν "ενεργειακές χώρες", αφού η Μέση Ανατολή και τα πετρέλαιά της δεν φτάνουν για όλους. Αποτέλεσμα της σταδιακής απαξίωσης των πηγών της Ανατολής; Οικονομικοί μετανάστες.
  • Η συνακόλουθη ρύπανση και εξάντληση πόρων - υδάτινων και άλλων - με αποτέλεσμα γηγενείς πληθυσμοί να αναζητούν κατάλυμα αλλού. Αποτέλεσμα της οικολογικής καταστροφής; Οικο-μετανάστες.
Συνοψίζοντας: Η λεγόμενη "πράσινη ανάπτυξη" αποτελεί το οικονομικο-κοινωνικό ανάλογο της βιομηχανικής επανάστασης. Όπως οι εργάτες αντιτίθοντο σθεναρά στην έλευση των μηχανών της πρώτης βιομηχανικής εποχής φοβούμενοι - και ορθώς για το δικό τους  ιδιοπεριβάλλον- την ανεργία, έτσι και η "πράσινη ανάπτυξη" παράγει - όχι ανέργους αυτή τη φορά - αλλά μετανάστες.
Η Ελλάδα λοιπόν - και πάλι ως γεωγραφικός σταθμός - αποτελεί κόμβο στον κύριο μεταναστευτικό άξονα που δομήθηκε  πάνω σε προηγούμενους υπάρχοντες, άλλοτε εμπορικούς και ενεργειακούς άξονες.
Η "εισβολή" μουσουλμάνων μεταναστών στο "χριστιανικό" ευρωπαϊκό φρούριο, η μελλοντικά πολιτική τους εκπροσώπηση στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιφόρτιση της Ευρώπης με την ανάγκη επίλυσης του Αραβο-μουσουλμανικού ιστορικού  συμπλέγματος (μην ξεχνάμε πως Άραβες και Μουσουλμάνοι φέρνουν μαζί τους ως ιστορικό βάρος τις Σταυροφορίες και την ιστορική επικράτηση της Ευρωπαϊκής Δύσης με τη δική τους απομάκρυνση από  τα κεντρική παγκόσμια σκηνή αφού εξαναγκάσθηκαν σε "μοναχική" πορεία και δυνάστευση από τη Βρετανική Αποικιοκρατία), κινείται προς τα συμφέροντα των Αγγλοσαξώνων, ως ανταγωνιστών των αναδυόμενων Γαλλογερμανών. Εξ' ου και η πρεμούρα των Αγγλοσαξώνων για γρήγορη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, προσβλέποντας μελλοντικά στη δόμηση ενός ισχυρού μουσουλμανικού - Ερτογανικού(;) - κέντρου, της γείτονος δηλαδή,  ικανού να ελέγχει τους μουσουλμανικούς "βραχίονες" στις επί μέρους Ευρωπαϊκές χώρες.
Συμπερασματικά, λοιπόν, το πρόβλημα των μεταναστών δεν είναι σε καμιά περίπτωση ιδεολογικό, συναισθηματικό, ιστορικό ή άλλο. Δεν έχει να κάνει με το "δίκαιο του αίματος" ή το "δίκαιο του εδάφους" στην απόδοση ή μη της ελληνικής ή άλλης ιθαγένειας. Πρόκειται απλά(!) για μια ισχυρή γεωπολιτική "λαίλαπα" που συνταράσσει το παγκόσμιο σκηνικό. Κι επειδή μας αρέσουν οι αλληγορίες, το όλο φαινόμενο μοιάζει με ένα τεράστιο χείμαρρο που τον τροφοδοτούν μικρότερες - ετερόκλητες μεταξύ τους - ροές, ενισχύοντάς τον: η οικονομική κρίση, η οικολογική "ευαισθησία" ή "υπερευαισθησία" αν θέλετε, η τάση για ανοχή απέναντι σε θρησκευτικές αντιλήψεις ακόμη και ενίοτε ακραίες, η απάλειψη όρων που προσδιορίζουν ετεροπροσωπία όπως το "εθνικός", η εκ νέου ανάγνωση της Ιστορίας και η διαμόρφωση νέων εθνικο-ιστορικών "μύθων" λιγότερο ισχυρών και άρα λιγότερο ενοχλητικών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν και στη χώρα μας αλλά και αλλού συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι που συνδυάζουν στο νεότευκτο ιδεολογικό τους πυρήνα όλα τα παραπάνω: Οικολόγοι με ελαστική "ανάγνωση" του Μακεδονικού Αγώνα, ψευτο-αριστεροί με κάθετη άρνηση απέναντι στα εθνικά δίκαια (απορρίπτοντας εμμέσως την προσφορά της Αριστεράς στους Εθνικούς Αγώνες), δεξιοί με σχιζοφρενή απάντηση απέναντι στο δίλημμα "ανήκομεν εις την Δύσιν" ή "δεν δεχόμαστε την - από τη Δύση επιβαλλόμενη - νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών".  Απότοκα όλα - και άλλα - της μεταβολής των γεωπολιτικών σταθερών, η οποία μεταβολή μας βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουμε με πολιτικούς όρους το θέμα. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την επικοινωνιακή διαχείριση παρόμοιων ζητημάτων και ιδιαίτερα του θέματος της μετανάστευσης, έχουν "αναλάβει" τα λεγόμενα "άκρα" προκαλώντας τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αφαιρώντας στην ουσία το δικαίωμα από το κεντρικό κοινωνικό κορμό να εκφραστεί νηφάλια επί του θέματος. Ιδανική μέθοδος για να εφαρμοσθούν λύσεις ερήμην του εθνικού συμφέροντος και βεβαίως ερήμην των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση όμως, καμία σύγκρουση, ούτε και η παρούσα δεν βρήκε τον Ελληνισμό ούτε υπό τις ιδανικές γι' αυτόν συνθήκες ούτε βεβαίως υποκύπτοντα. Περί γεωπολιτικού παιγνίου πρόκειται και μάλιστα ανελέητου. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί, ενώ κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε επιζήμιες ατραπούς. Είναι σαφές ότι αρκετοί θα επιθυμούσαν - για δικά τους οφέλη - ως ιδεολογικό να αντιμετωπισθεί το ζήτημα και όχι  στη γεωπολιτική του διάσταση.
Εδώ έγκειται και η βαθιά αντίφαση όσων κραυγάζουν προς τη μια ή προς την άλλη πλευρά. Κανενός είδους δημοψήφισμα δεν έγινε ούτε καμιά ερώτηση υπεβλήθη στους Έλληνες, σε άλλους καιρούς, όταν εκλήθησαν να υπερασπιστούν ή να υπηρετήσουν αιώνιες αρχές και αξίες του ελληνισμού. Τι να υποβληθεί στην λαϊκή ετυμηγορία; Αν θα αποφασίσουμε εμείς - στην περιορισμένη ιστορική και βιολογική μας εμβέλεια - αν ο Λεωνίδας ή ο Όμηρος θα έχουν την ίδια ιθαγένεια με τον ταλαίπωρο Χασάν; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιθαγένεια -και δη η Ελληνική - δεν υπόκειται σε νόμους. Δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν υπόκειται σε τέτοιου ή άλλου είδους χωροχρονικές συμβατικότητες. Δεν μπορείς στην ουσία της ούτε να την πάρεις ούτε να την δώσεις σε κανέναν.  Δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε υποχρέωση. Δεν είναι "δέον" αλλά "ον". Το ζεις δηλαδή, δεν το κατέχεις για να το χάσεις ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το κερδίσεις. Δηλαδή αν στο μέλλον καθιερωθεί η "Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια" με όλες τις βούλες και τις επίσημες υπογραφές,  ο Αίας ο Τελαμώνιος θα είναι τόσο Έλληνας όσο και Ολλανδός; Όπως και πιο παλιά σχετικά με το θέμα των ταυτοτήτων, έτσι και με το ζήτημα της ελληνικής ιθαγένειας, κανένας σύγχρονος θεσμός -όσο "ιερός" κι αν είναι-  δεν είναι ιστορικά "νόμιμος" διαχειριστικός της φορέας, ώστε να απονέμει ή να ανακαλεί στοιχεία της αυτοσυνείδησης όπως η θρησκεία ή η ιθαγένεια. Η φεουδαρχική Δύση ανακάλυψε την "εθνική ιθαγένεια" ως νομικό όρο. Ο Ελληνισμός όμως δεν δεσμεύεται σε σύμβολα, δεν επιβεβαιώνεται πάνω σε σφραγισμένα χαρτιά, δεν πιστοποιείται. Βιώνεται μυστικά, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή ώστε να εκφραστεί. Κανείς ελληνοποιηθείς Πακιστανός, Αλβανός. Αφγανός ή άλλος προσφιλής συμπολίτης μας δεν θα καθόταν άγαλμα μπροστά σε έναν Άγνωστο - τόσο γι' αυτόν όσο και για άλλους- Στρατιώτη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως οι τρεις λεβέντες Εύζωνες πρόσφατα. Δεν θα είχε κανένα νόημα η συγκεκριμένη πράξη για κανέναν αλλοδαπό, ενώ στη σύγχρονη κουλτούρα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και ερώτημα ως προς τη χρησιμότητά ή και τη νομιμότητα του να θέτει κανείς σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για την όχι ουσιαστική αλλά συμβολική "διάσωση" μαρμάρων ή μνημείων. Ο Άγνωστος Στρατιώτης θα παραμείνει κατά κυριολεξία "άγνωστος" στους όντως "μετέχοντες της ημετέρας παιδείας" δια της γνώσης της ελληνικής γλώσσας αλλοδαπούς. Δυστυχώς καμιά παιδεία -ούτε η ελληνική - δεν σου αποκαλύπτει τα μυστικά του ελληνισμού. Αγράμματοι ή απαίδευτοι ήταν οι περισσότεροι Έλληνες αγωνιστές διαχρονικά. Από τις Θερμοπύλες μέχρι τα Ίμια και από τα Δερβενάκια μέχρι το σύγχρονο Αιγαίο, κανείς Έλληνας ποτέ  δεν μέτρησε και δε ζύγισε  με βάση τις αρχές καμιάς επιστήμης ούτε τις δυνάμεις του ούτε τις δυνάμεις του αντιπάλου του. Ούτε κοίταξε σε κανένα χαρτί, πάπυρο ή ταυτότητα για να ενστερνισθεί την εθνική του ταυτότητα. Απλά, αυθόρμητα, με αυτόβουλη προσφορά του αγαθού της ζωής δεν πολέμησε μόνο για να νικήσει αλλά για να συνδεθεί - είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι - με την Ιστορία του. Δεν παραδόθηκε για να επιβιώσει  - όπως τόσες φορές έκαναν άλλοι λαοί πιο πλούσιοι και πιο ισχυροί από εμάς - αλλά για να βεβαιώσει, με τον μοναδικό τρόπο του, την ιθαγένειά του. Να σου θυμίσω και ένα τελευταίο: στα Βουλγάρικα φώναξε ο Μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας "Ζήτω η Ελλάδα" στην αγχόνη! Δεν μετείχε της "ημετέρας παιδείας";  Καημένοι "προοδευτικοί", η Ιστορία πάντα σας περιμένει στη γωνία να σας αιφνιδιάσει με τον "παραλογισμό" του Ελληνικού μεγαλείου, που δεν μπορεί κανείς να μετρήσει, να προσδιορίσει, να περιορίσει ή να καταγράψει.  Δεν έχει να φοβηθεί ο ελληνισμός. Ακόμη κι αν γίνει διαφήμιση για καρτοκινητά. Αντίθετα έχει πολλά να κάνει η Ελλάδα ώστε να μη φοβάται τους κλυδωνισμούς των κακών καιρών.

ΥΓ: Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν οι μετέχοντες της "ελληνικής παιδείας" δεύτερης ή τρίτης γενιάς αλλοδαποί ζητούσαν εν κινήματι την απόσυρση συγκεκριμένη διαφήμισης καρτοκινητής τηλεφωνίας με τον Κολοκοτρώνη να κείται βορά του καταναλωτισμού,  και μάλιστα επιβάλλοντας στην διαφημιζόμενη εταιρεία να ζητήσει συγγνώμη, με την ίδια ζέση που άλλοι ομόφυλοι ή ομόθρησκοί τους επεδίωξαν και κατόρθωσαν να εξοβελιστούν χριστουγεννιάτικα σύμβολα στο Λονδίνο, θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα σε διεθνή αλλά και ημεδαπά ξενοδοχεία, σκίτσα για τον Μωάμεθ και πλείστα όσα άλλα προσβλητικά των εθνικοθρησκευτικών τους παραδόσεων. Παρομοίως - και για να μπερδευτεί εισέτι περισσότερο το πράγμα -  θα ήθελα να γνωρίζω αν υπάρχει σύλλογος, σύνδεσμος ή άλλη συλλογικότητα των "ημετέρας παιδείας μετεχόντων" αλλοδαπών που να ασκεί "πίεση" στη χώρα ή στις χώρες προέλευσής αυτών υπέρ των ελληνικών θέσεων σε ζητήματα όπως το "Μακεδονικό", στις Ελληνοτουρκικές διαφορές ή στην Κυπριακή τραγωδία. Θα ήμουν πολύ ευτυχής, για παράδειγμα, αν οι προς ελληνοποίηση Πακιστανοί αντιδρούσαν στην αναγνώριση του Ψευδοκράτους της Κύπρου από το Πακιστάν, ή οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Αλβανοί "πίεζαν" την Αλβανική Κυβέρνηση να επιταχύνει τις διαδικασίες επικύρωσης της συμφωνίας με την Ελλάδα για τα ελληνο-αλβανικά χωρικά ύδατα. Μήπως η ελληνική ιθαγένεια είναι δύσκολο σπορ τελικά;



28 Ιαν 2010

Λεωφορείον η Ελλάς ή Μια Προσομοίωση του Μεταναστευτικού!

Μ' αρέσει να γράφω αλληγορικά. Να σ' αναγκάζω να διαβάζεις πίσω από τις φράσεις και τις λέξεις και να στοχάζεσαι χωρίς να σε δεσμεύω με τις δικές μου στεγνές - στυγνές - θέσεις και αντιλήψεις. Μου ζητάς αναγνώστη μου να γράψω κάτι για το μεταναστευτικό. Για να με κρίνεις μετά και να μου κολλήσεις το ταμπελάκι. Ρατσιστής ή ανθέλληνας, συντηρητικός ή προοδευτικός. Ξέρεις εσύ γιατί χρόνια τώρα αυτό κάνεις. Δεν θα σου απαντήσω ευθέως. Δεν θα σου πω τι πιστεύω για το θέμα της ιθαγένειας. Θα σε καλέσω να φανταστείς μαζί μου ότι είναι ντάλα καλοκαίρι σε μια ελληνική γωνιά, στο σταθμό των λεωφορείων...
Πληρώνεις και βγάζεις εισιτήριο, εσύ κι άλλοι πενήντα συνεπιβάτες σου. Το λεωφορείο παλιό, σακάτικο, χωρίς κλιματισμό, μ' ανοιχτά τα παράθυρα να μπαίνει η σκόνη από παντού. Ο οδηγός μεροκαματιάρης. Απλός και ταπεινός άνθρωπος. Ξεκινάτε. Το λεωφορείο γεμάτο, αγκομαχάει στις ανηφόρες. Στη μέση του πουθενά μια μανούλα με τα τέσσερα παιδάκια της κάνει σήμα στον οδηγό να σταματήσει. Θέση ούτε για δείγμα.
-Άιντε κακομοίρα, ανέβα κι εσύ, της λέει ο οδηγός που η ψυχούλα του δεν τον αφήνει να παρατήσει μια μάνα με τα παιδάκια της μέσα στον ήλιο.
Όρθιοι οι καινούριοι επιβάτες κουτρουβαλάνε μπρος-πίσω κάθε που το λεωφορείο τινάζεται στα κακοτράχαλα. Δεν είχανε ακόμα φτάσει οι δημοτικές εκλογές, βλέπεις! Παρακάτω δυο παλληκάρια, ξεθεωμένα, μισοεξαντλημένα γνέφουν στον οδηγό να τα πάρει μαζί του. Σταματάει. Ανοίγει τις πόρτες.
-Βρε λεβέντες, σαλτάρετε πάνω μη γίνεται σα σκουμπριά στο λιοπύρι. Δεν θα τον άφηνε η συνείδησή του τον οδηγό να παρατήσει δυο παλληκάρια να καούνε στην ερημιά.
Να μη στα πολυλογώ - γιατί μάλλον το πήρες γραμμή - ο οδηγός είχε φτάσει να έχει πενήντα καθιστούς και καμιά  εκατοστή αξιοθρήνητους όρθιους. Ζέστη, σκόνη, το λεωφορείο παλιό, ζοριζότανε. Οι επιβάτες που είχανε πληρώσει εισιτήριο από το σταθμό ακόμα, τώρα φωνάζανε. Άλλοι γιατί δεν αντέχανε κι άλλοι λέγανε κάντε υπομονή φτάνουμε. Κάποιοι από τους όρθιους - ταλαιπωρημένοι κι ανήμποροι - ζητούσαν απ' τους επιβάτες να σηκωθούνε για να κάτσουν αυτοί. Κάποιοι τους φοβέριζαν κιόλας τους καθήμενους.  Όχι από κακία αλλά από κούραση. Κανείς  όμως από τους όρθιους δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Κάποια στιγμή στη διαδρομή μπαίνει ο εισπράκτορας στο λεωφορείο.
-Να τους κατεβάσετε και να απολύσετε τον οδηγό που τους ανέβασε χωρίς εισιτήριο και μάλιστα χωρίς να υπάρχει θέση!  Ουρλιάζανε κάποιοι.
-Είστε ρατσιστές και φασίστες! Απαντούσαν κάποιοι άλλοι. Το λεωφορείο είναι δημόσιο!
-Μα θα κλατάρει με τόσο κόσμο και θα μείνουμε όλοι μαζί στην ερημιά! Υπενθύμιζαν τρίτοι.

Εγώ τώρα θα ρωτήσω εσένανε.
Να κόψει εισιτήριο στους όρθιους ή να τους κατεβάσει; Όλους ή κάποιους απ' αυτούς; Στο δρόμο να πάρει κι άλλους ή το λεωφορείο θα κλατάρει; Όσοι είχαν εισιτήριο από το σταθμό - ιθαγένεια όπως την ξέραμε δηλαδή - τι να κάνουν; Να κατέβουν και να πάρουν άλλο λεωφορείο, και πιο να τους πάρει, ή να συνεχίσουν τη θλιβερή -όπως εξελίχθηκε - διαδρομή τους βλαστημώντας την ώρα που τους έλαχε το κακό;

Κάτσε τώρα να ξαναγράψεις την ιστορία μου. Να δώσει η όχι ο εισπράκτορας ιθαγένεια στους όρθιους που ανέβηκαν στο λεωφορείο που λέγεται Ελλάδα; Κι όσοι είχαν από το σταθμό ακόμα ιθαγένεια τι να κάνουν;
Αλήθεια, εσύ τι θα 'κανες αν ήσουν επιβάτης;





Καλύτερα μια "Ήπια Πτώχευση" Τώρα;

Αντί της επιβολής επαχθών μέτρων αργότερα; Δυστυχώς το ερώτημα πλανάται μετά και τους τελευταίους άστοχους χειρισμούς του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου κυρίως σε ό,τι αφορά δύο συγκεκριμένους τομείς:
  • Την επιλεγείσα μεθοδολογία χειρισμού του προγράμματος δημοσίου δανεισμού
  • Την αδράνεια και τη φτωχή ποιότητα αντίδρασης - θα προσθέταμε και την παντελή έλλειψη σχεδιασμού - απέναντι στις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, που αφορούν και στη χώρα μας.
Κανείς δεν θα δικαιούτο να προσάψει στην Κυβέρνηση Παπανδρέου τον παραμικρό ψόγο υπό άλλες συνθήκες και πριν ολοκληρώσει ένα επαρκή πολιτικό κύκλο. Στην παρούσα συγκυρία όμως και για λόγους που πολύ μικρή σημασία μπορεί να έχουν, οπότε και δεν μπαίνουμε στη διαδικασία ανάλυσής τους, διαφαίνεται ότι το συνολικό πολιτικό δυναμικό της Κυβέρνησης δεν επαρκεί ώστε να αντιμετωπίσει επαρκώς την οικονομική κατάσταση.
Η Κυβέρνηση έχει σπαταλήσει χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο σε τομείς και διαδικασίες που υπό κανονικές συνθήκες θα αξιολογούντο θετικά. Εντούτοις, δείχνει να μην έχει αντιληφθεί -ως σύνολο - την ανάγκη για συγχρονισμό με τις απαιτήσεις της παρούσας οικονομικής φάσης. Ομοίως και το σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας δεν δείχνει έτοιμο να παράσχει ουδέν περισσότερο από μια κατ' επίφαση και αποσπασματική - ενίοτε και ιδιοτελή πολιτικά - ελάχιστη συναίνεση. Ομοίως και η ελληνική κοινωνία δε δείχνει καμία διάθεση να εφαρμόσει εγχώριας προέλευσης αναγκαίες και ρηξικέλευθες πλην επώδυνες οικονομικές πολιτικές.
Κατά συνέπεια δεν θα ήταν εντελώς ανεδαφική η πρόταση άμεσης προσφυγής στην "ομπρέλα" της κοινοτικής αλληλεγγύης όχι μόνο στο επίπεδο της πολιτικής στήριξης, η οποία όπως όλα δείχνουν αφενός παρέχεται μετά δυσκολίας και αφετέρου δεν επαρκεί, αλλά και της ουσιαστικής οικονομικής στήριξης με αντίτιμο την εφαρμογή ενός ευρωπαϊκού πλέον, τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην επίβλεψη εφαρμογής, προγράμματος σταθερότητας. Τεχνοκρατικά επαρκούς και πολιτικά ισχυρού.
Είναι κατανοητό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε τα απαραίτητα "εργαλεία" αλλά - όπως όλα δείχνουν -  ούτε και την πολιτική βούληση, επί του παρόντος, για κάτι τέτοιο. Η υποτίμηση του ευρωπαϊκού νομίσματος - με αφορμή και την ελληνική περίπτωση - λειτουργεί προς το συμφέρον των εξαγωγικών οικονομιών της ευρωζώνης, παίζοντας το ρόλο μιας ακούσιας διολίσθησης, αγαπημένο καταφύγιο των απανταχού πολιτικών διαχρονικά. Ωστόσο μπροστά στον κίνδυνο διάχυσης - υπό μορφήν "ντόμινο" - των ελληνικών προβλημάτων, στην ευρωζώνη, μια τέτοια λύση θα μπορούσε να "εφευρεθεί" στο όνομα των "έκτακτων αναγκών" που αντιμετωπίζει μια χώρα-μέλος. Εξάλλου, ο επαπειλούμενος κίνδυνος διάχυσης ή "συντονισμού" εμφάνισης κρίσεων, σε "βαρύτερες" της ελληνικής, ευρωπαϊκές οικονομίες θα μπορούσε να ωθήσει την Ευρώπη σε αυτήν την κατεύθυνση: στην εκπόνηση και εφαρμογή ενός "σχεδίου διάσωσης" τουλάχιστον μιας μικρής ευρωπαϊκής οικονομίας όπως είναι η ελληνική, προσδίδοντας βάθος και ισχύ στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, ενώ τα ελεγχόμενα αλλά σε κάθε περίπτωση δυσμενή μέτρα θα λειτουργούσαν ως "αντιπαράδειγμα" για κάθε υποψήφια προς ευρωπαϊκή επιτήρηση οικονομία.
Τα κανάλια διάχυσης της ελληνικής κρίσης είναι πολλά. Ενδεικτικά θα μπορούσε να σημειώσει κανείς την "εκ συμπαθείας" άνοδο των επιτοκίων δανεισμού και άλλων ελλειμματικών οικονομιών όπως της Ιταλίας ή της Ισπανίας, στη βάση και επ' αφορμή του "ελληνικού δανειστικού μοντέλου",  την ενδεχόμενη κρίση ρευστότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος -ισχυρά συνδεδεμένου με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα - απότοκη της εγχώριας δημοσιονομικής κρίσης και της υποβάθμισης του αξιόχρεου κράτους και τραπεζών, τις πληθωριστικές πιέσεις που εύκολα μπορούν να "δραπετεύσουν" από τα όρια της ελληνικής επικράτειας ή ακόμη χειρότερα την εμφάνιση συμπτωμάτων αποπληθωρισμού.
Στα θετικά μιας τέτοιας επιλογής, για την Ελλάδα, θα ήταν βεβαίως η αποφυγή της σαφώς δυσμενέστερης - από πλευράς όρων - προσφυγής στο ΔΝΤ σε μη ελεγχόμενο χρόνο και υπό το βάρος δυσμενέστερων συγκυριών, η με πολιτικούς και όχι αμιγώς οικονομικούς όρους διαπραγμάτευση του προγράμματος με την Ευρώπη, στη φάση που Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται στα αρχικά στάδια ενός επερχόμενου δημοσιονομικού "τυφώνα" αλλά και ένα σημαντικό κέρδος χρόνου εις όφελος - τελικά -των Ελλήνων πολιτών. Αντίθετα, η προσπάθεια εφαρμογής ενός προγράμματος εγχώριου και υπό τη διαρκή αίρεση του πολιτικού κόστους, δεδομένων και των επερχόμενων δημοτικών εκλογών αλλά και των κοινωνικών αντιδράσεων ή άλλων απρόβλεπτων γεγονότων, θέτει σε σοβαρή αμφιβολία όχι τόσο την επίτευξη των ποσοτικών στόχων του - αφού ούτως ή άλλως εδράζονται σε σημαντικό βαθμό στη φορολόγηση -  αλλά στην επίτευξη των χρονικών του επιδιώξεων. Κι επειδή μια χώρα είναι υποχρεωμένη να διαβλέπει και να ανταπεξέρχεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, το τριετές κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας - ακόμη και στην περίπτωση που εφαρμοσθεί κατά γράμμα - δεν θα επαρκεί, για να χρησιμοποιήσω μια ήπια έκφραση, σε μια ενδεχόμενη εκ νέου βύθιση της παγκόσμιας οικονομίας κατά τη διάρκεια εφαρμογής του. Κατά συνέπεια, θα ήταν απείρως χρησιμότερη η ελεγχόμενη εκούσια προσφυγή μας κατά το δυνατόν ενωρίτερον υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση και υπό ευρωπαϊκό πρόγραμμα σε συνθήκες ανάνηψης της διεθνούς οικονομίας, αντί μιας - έστω και ολιγοπίθανης - ακούσιας και υπό μια νέα διεθνή κρίση καταφυγής μας στο ΔΝΤ και σε χρόνο που δεν θα ελέγχεται από εμάς. Με απλά λόγια, μπορεί κανείς να προβλέψει ότι στην επόμενη τριετία που εμείς θα εφαρμόζουμε πρόγραμμα σταθερότητας, το διεθνές σύστημα δεν θα ξανακυλήσει προς τα κάτω;

Διαβλέποντας το όλο ζήτημα συνολικά, ίσως ήρθε η ώρα των αποφάσεων και για τους λαούς της Ευρώπης. Θα παραμείνουν σε μια χαλαρή νομισματική και οικονομική ένωση ή θα προχωρήσουν στο μεγάλο βήμα της πολιτικής ενοποίησης, διότι ουσιαστικά αυτό θα σηματοδοτήσει η πολιτική απόφαση περί διάσωσης της ελληνικής οικονομίας με ευρωπαϊκή υπογραφή.


27 Ιαν 2010

Υπάρχει πιο Κάτω; Κι όμως Υπάρχει!

Ειλικρινά θα ήθελα πάρα πολύ να εντοπίσω ορισμένα θετικά σημεία στην τρέχουσα πολιτικο-οικονομική σκηνή. Έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων ή έστω ως αυτό που λέμε ως "πρώτο βήμα" σε κάποιο, οποιοδήποτε, τομέα. Κατά την άποψή μου όμως, όχι μόνο δεν υπάρχουν τέτοιες θετικές όψεις αλλά τουναντίον παρατηρούμε ολοένα και περισσότερο τη βύθιση σε μια ολοένα και πιο δύσκολη συγκυρία.
Αν προσπαθήσουμε να απομονώσουμε - ενδεικτικά - ορισμένα σημαντικά γεγονότα που καταδεικνύουν τα παραπάνω θα αναφέραμε τα εξής:
  • Το δανεισμό της χώρας όχι από την ελεύθερη αγορά - όπου ας μην κοροϊδευόμαστε εξυπηρετεί όχι την κερδοσκοπία αλλά την προσπάθεια άντλησης, δεδομένης πάντοτε της εκάστοτε, συγκυρίας, των φθηνότερων κεφαλαίων προς δανεισμό- αλλά με την έκδοση κοινοπρακτικού δανείου με επιτόκιο δυσθεώρητο, που δεσμεύει ευθέως και "στραγγαλίζει" την όποια μελλοντική αναπτυξιακή προοπτική δια της αυξήσεως του κόστους χρήματος στο εσωτερικό. Ακόμη χειρότερη είναι η προβολή της συγκεκριμένης επιλογής ως επιτυχημένης, με τους αρμοδίους να προστρέχουν να μας διαβεβαιώσουν ότι θα επαναληφθεί η συγκεκριμένη διαδικασία, αποκρύπτοντας επιμελώς τις αρνητικές συνέπειες για το εγχώριο πιστωτικό σύστημα, τις επιχειρήσεις και τον απλό καταναλωτή.
  • Την κυβερνητική αδυναμία να αντιμετωπίσει με ευθύ και ξεκάθαρο τρόπο τις επιπτώσεις των αγροτικών κινητοποιήσεων, προδιαγράφοντας έτσι τις μελλοντικές της - αδύναμες ως διαφαίνεται - προθέσεις περί των επερχόμενων αντιδράσεων άλλων κλάδων με αμεσότερη εμπλοκή στο οικονομικό σύστημα, όπως των υπαλλήλων του Υπουργείου Οικονομικών (εφοριακών -τελωνειακών) και άλλους. Στο σημείο αυτό έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις ευθείες αναλογίες μεταξύ των σχέσεων Ευρώπη-Ελλάδα και Κυβέρνηση-Αγρότες, όπου μια ελάχιστα παραγωγική αλλά με ιδιαίτερο "ειδικό βάρος" οντότητα (Ελλάδα και αγρότες κατά το ένα μέρος της αναλογίας μας) εξαθλιωμένη οικονομικά αλλά απλόχερα επιχορηγούμενη κατά το παρελθόν, με τις επιχορηγήσεις να καταλήγουν σε "μαύρες τρύπες", απλώνει το χέρι προς τα "πάνω":η Ελλάδα προς την Ευρώπη και κατ' αναλογία οι αγρότες προς την Κυβέρνηση. Λύστε το πρόβλημα μόνοι σας λένε οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα, ενίοτε λοιδορούντες την ελληνική πραγματικότητα, διότι αν διασώσουμε εσάς πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με άλλες χώρες. Παρόμοια επιχειρήματα αναπτύσσονται και από την πλευρά της Κυβέρνησης προς τους αγρότες, λοιδωρούσα με τη σειρά της την "αναρχοσυνδικαλιστική" -κατά τη δήλωσης της Υπουργού - νοοτροπία τους. Που χρησιμεύει η καταγραφή μιας τέτοιας αναλογίας; Πολύ απλά, τόσο η Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη  όσοι και οι αγρότες για την Ελληνική Κυβέρνηση, αποτελούν τους διαχειριστές της οικονομικής ζωής των εξωτερικών συνόρων τους, της "περιφέρειάς" τους αν θέλετε. Αν "καταρρεύσουν" - με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε βαθμό -  οι αγρότες, για την Ελλάδα, ή η Ελλάδα για την Ευρώπη, το όποιο πρόβλημα θα διαχυθεί και εκτός συνόρων, εθνικών ή ευρωπαϊκών. Η αδυναμία της Ευρώπης να διαχειριστεί το "ελληνικό πρόβλημα" προσομοιάζει πολλαπλά με την αδυναμία της Ελλάδας να διαχειριστεί το αγροτικό, ωστόσο το "κοινό σημείο" της αναλογίας μας και κατά συνέπεια και ο "πιο αδύναμος κρίκος" δεν είναι άλλος από τη χώρα μας. Επ' αυτού όμως θα επανέλθουμε.
  • Μια σειρά εξαιρετικά σοβαρών ζητημάτων που εντοπίζονται στον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας τίθενται προς δρομολόγηση διευθέτησης εν μέσω κρίσης. Αναφέρομαι στην ιθαγένεια των μεταναστών, στα Ελληνο-Τουρκικά μετά και την επιστολή Παπανδρέου αλλά και στην προσπάθεια προσέγγισης με χώρες όπως η Κίνα όχι με σκοπό και σχέδιο διαμόρφωσης στρατηγικών σχέσεων αλλά υπό τις επαχθείς και πιεστικές ανάγκες για άντληση ρευστότητας. Είναι σαφές ότι οι τελικές αποφάσεις σε αυτά τα ζητήματα δεν θα υπαγορευθούν από αμιγώς πολιτικούς ή εθνικούς όρους αλλά - δυστυχώς - υπό την τρέχουσα δυσμενή οικονομική συγκυρία, υποτάσσοντας και δεσμεύοντας μελλοντικές δυνατότητες ή εξελίξεις στο πλαίσιο της παρούσας κατάστασης η οποία αντικειμενικά δεν ενισχύει τις διαπραγματευτικές μας δυνατότητες αλλά μάλλον το αντίθετο.
  • Η περαιτέρω διάσπαση της άκρως απαραίτητης κοινωνικής συνοχής, δια της περιοδικής προβολής - άκριτα και ενίοτε αποσπασματικά - προνομίων, επιδομάτων ή παροχών, δια στόματος Υπουργών, αφορώντα σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες αλλά συλλήβδην και χωρίς να συνοδεύονται οι εν λόγω δηλώσεις από αντίστοιχες "θεραπευτικές" νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η διάσπαση της κοινωνικής συνοχής ακυρώνει δραματικά οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας θετικών προϋποθέσεων αναθέρμανσης του οικονομικού κλίματος, ενώ συμβάλλει στην επιβάρυνση του κλίματος τόσο στη διεθνή παρουσία μας όσο και στο εσωτερική - και απαραίτητη - πολιτική σταθερότητα. Οι συνέπειες ενδεχόμενης πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας θα πολλαπλασιάσει τα προβλήματα χωρίς να παράγει ουδεμία έστω και καθ' υποψίαν λύση.
Θεωρώντας συνολικά το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στην παρούσα φάση του, συμπεραίνουμε ότι το "άθροισμα" προσπαθειών, πρωτοβουλιών ή προθέσεων του κυβερνητικού αλλά και ευρύτερα του τρέχοντος πολιτικού δυναμικού, υπολείπεται σημαντικά των απαιτήσεων των καιρών. Για να μην αδικούμε όμως το πολιτικό μας προσωπικό, παρατηρούμε ότι και το συνολικό κοινωνικό δυναμικό δε φαίνεται να διαθέτει την απαραίτητη ικανότητα ώστε να αντιληφθεί τη δυσμενή πραγματικότητα, καταφεύγοντας στην κατασκευή "ενόχων" αποφεύγοντας να αντικρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί βρίσκεται και το πραγματικό έλλειμμα. Ίσως, στην περίπτωσή μας ισχύει το ρηθέν "αν δεν καταλάβεις το μάθημά σου, η Ιστορία θα στο ξαναδιδάξει γι' αυτό και επαναλαμβάνεται". Είθε το σημερινό μας άρθρο να αποδειχθεί πολύ σύντομα λανθασμένο. Ουδείς θα αισθάνεται ευτυχέστερος από τον συγγραφέα του.


25 Ιαν 2010

Aπό το Μυθιστόρημα Μυστηρίου: Οι Ξένοι που με Πτώχευσαν...!

Κυριακή βράδυ, κάπου στη Βόρεια Ευρώπη...
-Ρε συ Γιόχαν, για να δούμε λίγο τη λίστα με τις αυριανές δουλίτσες.
-Μάλιστα αφεντικό, εδώ την έχω. Να στη διαβάσω;
-Για λέγε να δούμε.
-Λοιπόν, χαράματα έχουμε να τους στείλουμε ένα φορτίο λεμόνια Αργεντινής. Πολύ μεγάλο. Θα τους τσακίσουμε.
-Λεμόνια; Θα τους καταστρέψουμε με λεμόνια ρε; Καλά αυτοί δεν έχουν λεμόνια;
-Αφεντικό, μην το γελάς. Τώρα που οι αγρότες  τους είναι στους δρόμους, ποιος παράγει λεμόνια; Κανείς. Ξέρεις τι γιούρο έχει να φύγει από τη χώρα; Εξάλλου, οι αγρότες τους δεν παράγουν γιατί, λέει, δεν τους συμφέρει η τιμή. Εξάλλου, πιο πολλά βγάζουν από τις επιδοτήσεις. Οπότε θα τους ρίξουμε εμείς τα αργεντίνικα. Και συνάλλαγμα θα τους φύγει και οι αγρότες τους δεν θα πάρουν μία!
-Καλά, για προχώρα. Πάντως νόμιζα ότι λεμονιές αυτοί είχαν μέχρι και στους απόπατους.
-Αφεντικό είσαι πολύ πίσω, με το συμπάθιο! Άκου λεμονιές! Είχαν λεμονιές παλιά. Τώρα φυτεύουνε έλατα και πεύκα. Αναδασώσεις. Αυτά είναι προχώ! Για παρακάτω έχω το συνηθισμένο. Νέο βιβλίο Ιστορίας. Γυμνασίου. Θα τους λέμε μέσα ότι ο Όμηρος ήταν Σουηδός κι ο Οδυσσέας βίκινγκ. Κολάει δε βρίσκεις; Θάλασσα, πλοίο, ταξίδια, περιπέτεια, όλα μέσα.
-Καλό ακούγεται. Και ποιος το 'γραψε το βιβλίο; Εμείς;
-Όχι, Έλληνας καθηγητής. Πανεπιστημιακός. Άσε αφεντικό, κορυφή σου λέω.
-Τονε ξέρει η μάνα του ρε ή θα είναι τίποτα άγνωστος; Πότε το 'γραψε ρε το βιβλίο του Γυμνασίου;
-Καλά αφεντικό, θα με τρελάνεις; Τέσσερα χρόνια κατάληψη είχε στη Σχολή του. Φοιτητή είχε να δει από την εποχή  που ο  Τσίπρας πήγαινε Λύκειο. Όχι ένα, δεκαεφτά βιβλία έχει γράψει. Και για το Λεωνίδα ότι ήταν Αιγύπτιος, εδώ βοηθάνε και οι σεισμολόγοι τους που βεβαιώνουν ότι Αίγυπτος και Σπάρτη ήταν ένα κομμάτι τότε ενώ τώρα λένε έγινε ρήγμα, και για τον Κολοκοτρώνη ότι τα 'χε βρει με τον Ιμπραήμ και απλά οι μάχες γίνανε για χρυσόβουλα και φιρμάνια για κάτι οικόπεδα που μετά βρεθήκανε στο Άγιο Όρος, κι άλλα πολλά.
-Εμείς του τά 'παμε ρε Γιόχαν; Φοβάμαι ότι δε θα το φάνε.
-Όχι αφεντικό, μόνος του τα 'γραψε. Είναι κορυφή λέμε. Εδώ φάγανε ότι η ιθαγένειά τους είναι ανθρώπινο δικαίωμα, δε θα φάνε ότι ο Όμηρος ήταν Σουηδός; Αστείο πράγμα.
-Άντε να δούμε. Το επόμενο;
-Για επόμενο έχω βάλει ένα καινούριο. "Άρση μονιμότητας στο Δημόσιο". Θα κάνουμε προπαγάνδα από όλα τα μέσα ενημέρωσης ότι οι υπάλληλοί τους στο Δημόσιο είναι αργόμισθοι και τέτοια, ώστε να αναγκαστεί η Κυβέρνηση να τους πάρει τη μονιμότητα. Μετά ξέρεις, θα γίνει μπάχαλο. Απεργίες, διαδηλώσεις. Σπουδαία δουλειά.
-Εμείς το είχαμε κάνει να είναι μόνιμοι ρε Γιόχαν;
-Όχι, μόνοι τους.
-Γιατί;
-Για να μην τους πειράζει κάθε κόμμα που ανεβάζουμε στην εξουσία αφεντικό.
-Μπα; Και τους πείραζε;
-Όχι, κάναν απεργία και καμιά Κυβέρνηση δεν απέλυε κανέναν.
-Με μπερδεύεις. Αν τους πείραζε η Κυβέρνηση, κάναν απεργία και δεν τους πείραζε. Μετά έγιναν μόνιμοι για να μην τους πειράζει, αλλά -έτσι που μου τα λες - πάλι θα κάνουν απεργία για να μην χάσουν τη μονιμότητα, ώστε να μην τους πειράζει η Κυβέρνηση, που αν τη χάσουν τη μονιμότητα θα κάνουν πάλι απεργία ώστε να ξαναπάρουν πίσω τη μονιμότητα ώστε να μην τους πειράζει η Κυβέρνηση;
-Ναι, αφεντικό.
-Κι αυτό το σχέδιο είσαι σίγουρος ότι δεν το σκεφτήκαμε εμείς;
-Ναι αφεντικό.
-Καλά. Για πάμε παρακάτω.
-Λοιπόν, παρακάτω έχω ένα πολύ φοβερό "Πράσινη Ανάπτυξη"!
-Γιόχαν αυτό μ' αρέσει! Για πες!
-Λοιπόν αφεντικό, θα τους πούμε να βγάλουνε νόμους για τακτοποίηση των ημιυπαιθρίων. Μετά θα τον πάρουμε πίσω και μετά θα τον ξαναβγάλουμε. Θα τρελαθούνε. Μετά θα τους τινάξουμε τα τέλη κυκλοφορίας στον ουρανό και θα τους λέμε ότι είναι "πράσινα" γι' αυτό είναι μεγάλα, αλλά αυτοί δεν έχουν λεφτά κι έτσι δεν θα τα πληρώσουν. Ύστερα θα τους αλλάζουμε συνέχεια περιοχές για να βάζουνε τα σκουπίδια πότε Γραμματικό, πότε Ανθούσα, πότε έτσι και πότε κοκορέτσι, αλλά δεν θα τους λέμε που ακριβώς!
-Με τον ημιυπαίθριο ρε Γιόχαν; Με μια τζαμαρία; Θα κάνουμε διεθνή συνωμοσία με λεμόνια, βιβλία και τζαμαρίες;
-Ηρέμησε αφεντικό, να σου εξηγήσω. Όταν λέμε ημιυπαίθριο, εννοούμε ότι κολάνε πέντε-έξι δωμάτια γύρω από ένα σπίτι του ενός δωματίου, συνήθως αυθαίρετο.
-Και πόσους ενδιαφέρει ρε; Πέντε; Δέκα;
-Δυόμιση εκατομμύρια σπίτια είναι αυθαίρετα αφεντικό. Πολύ πράμα!
-Τι; Δηλαδή περίπου η μια στις δύο οικογένειες έχει αυθαίρετο;
-Ναι αφεντικό.
-Πάλι με μπερδεύεις. Δηλαδή έχουνε χτίσει σπίτια, που δεν είναι νόμιμα αλλά θα τους πούμε να βγάλουνε νόμο που δεν θα τα κάνει νόμιμα, μετά θα τους βάλουμε τα σκουπίδια γύρω από τα σπίτια που δεν είναι και τόσο νόμιμα αλλά δεν θα τους τα βάλουμε κιόλας, κι από πάνω θα τους βάλουμε να πληρώσουνε και τέλη για τα αυτοκίνητα που ούτε αυτά θα πληρώσουνε;
-Ακριβώς, αφεντικό.
-Κι αυτό τώρα λες εσύ θα τους κάνει μπάχαλο;
-Ναι αφεντικό;
-Και το σκεφτήκαμε εμείς;
-Για να σου πω την αλήθεια όχι, αφεντικό. Μόνοι τους τα χτίσανε.
-Γιόχαν, να σου πω κάτι;
-Ναι αφεντικό;
-Δεν παίρνουμε καμιά δεκαπενταριά μέρες άδεια; Νομίζω ότι χρειαζόμαστε ξεκούραση...




23 Ιαν 2010

Άλλη Μία Πρόταση για Έξοδο από την Κρίση...!

Το σκέφτηκα πολύ σοβαρά, καθώς παρακολουθούσα την ειδησεογραφία της τελευταίας εβδομάδας. Και σου προτείνω να το σκεφτείς κι εσύ πριν το απορρίψεις.
Αφού λοιπόν στη χώρα μας το ζητούμενο - όπως διαφαίνεται - δεν είναι τίποτε άλλο από την εξασφάλιση για όλες τις επαγγελματικές τάξεις ενός "βρέξει-χιονίσει" ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Αφού όλα τα συνδικαλιστικά και κοινωνικά αιτήματα -συμπεριλαμβανομένων όλων μας ανεξαιρέτως: από βουλευτές μέχρι αγρότες κι από 45άρηδες συνταξιούχους, ενστόλους και μη, μέχρι διαμαρτυρόμενους νεολαίους - κατατείνουν σε μία και μοναδική πρόταση: ούτε βήμα -ουσιαστικό - πίσω από κανένα προνόμιο, μισθό, σίγουρη δουλειά και μόνιμη καρέκλα.
Αφού κάθε μήνα το κράτος πρέπει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και μάλιστα αυτές είναι οι λεγόμενες "ανελαστικές δαπάνες" δηλαδή πρέπει να "κόψει το λαιμό του" για να βρει αυτά τα λεφτά δανειζόμενο όλο και πιο ακριβά. Για να το πούμε πιο απλά, οι ξένοι παράγουν πλούτο κι ένα μέρος του μας το δανείζουν ή μας το παρέχουν μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων για να πληρώνουμε μισθούς-συντάξεις-αγροτικές επιδοτήσεις ή ότι άλλο. Στη συνέχεια  όλο αυτό το ρευστό διοχετεύεται και ανακυκλώνεται ώστε να ζήσει και η ελληνική αγορά. Άρα οι Ευρωπαίοι -αφού δεν αφήνουμε τα κεκτημένα μας - θα μας πληρώνουν συνέχεια.
Αφού κάθε πρόταση, πρόγραμμα, κίνηση της κάθε Κυβέρνησης προς οποιαδήποτε περικοπή, περιορισμό ή αναδιάρθρωση οδηγεί στους λεγόμενους "κοινωνικούς αγώνες" οι οποίοι επιφέρουν επιπλέον κόστος και στον ορίζοντα δεν φαίνεται φως, αφού καμία - μα καμία! - επαγγελματική ή άλλη ομάδα δεν έχει προσφερθεί οικειοθελώς να αναστείλει, έστω και για περιορισμένο χρόνο, τη σημαία των διεκδικήσεων ή ακόμη και να υποχωρήσει στις οικονομικές απαιτήσεις της.
Τι άλλο μας μένει;
Είναι απλό. Να προτείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να μας προσλάβει ως...μονίμους! Ως τι μονίμους; Απλά ως έναν "μόνιμα" μισθοδοτούμενο πληθυσμό, αφού ούτως ή άλλως έχουμε "σύμβαση αορίστου χρόνου" δια των συνθηκών εισδοχής μας στην Ένωση και στην Ευρωζώνη και - όπως όλοι λένε - δεν προβλέπεται η έξοδός μας απ' αυτή. Μόλις εξασφαλίσουμε την μονιμότητα, βλέπουμε στη συνέχεια τι θα κάνουμε. Νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα; Βάλε κάτω τα νούμερα και δες.
Είμαστε κοντά στα δέκα εκατομμύρια όλοι μαζί, σωστά; Αν σκεφτούμε ότι κάθε οικογένεια έχει πάνω-κάτω τρία μέλη, εκ των οποίων ένα ανήλικο - ε! μην το παρακάνουμε, είπαμε να διοριστούμε μόνο οι ενήλικες έτσι; - έχουμε γύρω στα τρία εκατομμύρια οικογένειες. Αν σε κάθε οικογένεια διοριστούν τα δύο ενήλικα μέλη με ένα μισθό γύρω στα 1200€, δηλαδή 2400€ ανά οικογένεια, πόσο θα κοστίζει στην Ευρώπη να μας δίνει 14 μισθούς το χρόνο, διότι δεν το συζητώ ότι θα κάνουμε πίσω στα κεκτημένα μας; Όλο το "πακέτο" κοστίζει περίπου 100δις € το χρόνο. To ΑΕΠ μας -αν δεν κάνω λάθος - πρέπει να είναι κοντά στα 250δις € και το χρέος κοντά στα 300 δις €. Θα κοστίζουμε περίπου - στην Ευρώπη που θα μας προσλάβει  - τα μισά κάθε χρόνο! Θες άλλα πλεονεκτήματα; Δεν θα βγαίνει κανείς σε απεργίες, αφού όλοι θα είναι μόνιμοι και όλοι θα έχουν σίγουρο μισθό. Δεν θα χρειαστεί να ξαναδανειστούμε, να φτιάχνουμε προϋπολογισμούς "μαϊμού", να κοροϊδεύουμε τους πάντες με "πειραγμένα" στοιχεία, να στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, αφού θα πληρωνόμαστε όλοι απ' ευθείας από την Ευρώπη. Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι θα κερδίσουν κι άλλα χρήματα από αυτήν την ιδέα, αφού δεν θα χρειάζεται να μας επιδοτούν  τους αγρότες μας, τους επιχειρηματίες μας, τους ανέργους μας, την εκπαίδευσή μας και μια σειρά άλλους τομείς. Τέρμα τα δις των ΕΣΠΑ, των  Κοινοτικών Πλαισίων και άλλα τέτοια. Και κυρίως τέρμα τα δάνεια. Άντε το πολύ-πολύ να μας φτιάχνουν οι Ευρωπαίοι κανά δρόμο, καμιά γέφυρα κανά νοσοκομείο όπου και πάλι θα κέρδιζαν, γιατί εγώ δε σου λέω να αλλάξει τίποτε άλλο στην Ελλάδα δηλαδή νοοτροπίες και τέτοια, οπότε και πάλι θα πληρώναμε πανάκριβα διόδια και παχουλά φακελάκια  και τα Ευρωπαϊκά έργα στη χώρα των διορισμένων Ελλήνων θα ήταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτοχρηματοδοτούμενα. Θες κι άλλα; Μα με το μισθό που θα μας έδιναν, πάλι σε αυτούς θα γύριζαν τα χρήματα αφού και πάλι Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα θα αγοράζαμε, σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα κάναμε τουρισμό και με Ευρωπαϊκά ρούχα θα ντυνόμασταν.
Έχω και πρόταση για τον τρόπο που θα το πετύχουμε. Αμέ, τι νόμισες!
Θα κλείσουμε τα σύνορα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους δρόμους. Δεν θα περνάει τίποτα, ούτε τα φορτηγά, ούτε τα πλοία, ούτε τα αεροπλάνα. Αμετακίνητοι όλοι οι Έλληνες στα μπλόκα, με τσίπουρο, λουκάνικα και ζωντανές ανταποκρίσεις. Εξάλλου, όπως αποδεικνύεται, έχουμε τεράστια εμπειρία στις κάθε είδους κινητοποιήσεις. Πως αποδεικνύεται; Μα κάθε είδους συνδικαλιστική κινητοποίηση οποιουδήποτε στην Ελλάδα μέχρι σήμερα ήταν -οικονομικά - επιτυχής. Δεν μας νοιάζει ποιος πληρώνει. Επιπλέον, κανείς μεγαλοσυνδικαλιστής δεν αγνοήθηκε από καμία Κυβέρνηση ή κόμμα όταν αυτό βρέθηκε στην εξουσία. Κανείς δεν έφυγε ποτέ από μπλόκο χωρίς να πάρει. Φαντάσου να το κάνουμε μαζικά, ως Ελλάδα, απαιτώντας από την Ευρώπη να μας προσλάβει. Με μπροστάρηδες τα πολύπειρα συνδικαλιστικά στελέχη - που ξέρουν να οργανώνουν τον αγώνα - με παρουσία στα μπλόκα όλων των πολιτικών αρχηγών δεν χάνουμε με τίποτα. Εγώ από την άλλη φαντάζομαι τον Παπανδρέου στο μπλόκο στο Σύνταγμα, τον Σαμαρά στη Μεσσηνία, το Βενιζέλο Θεσσαλονίκη, τη Ντόρα στην Κρήτη, τον Τσίπρα στις καταλήψεις, τον Καρατζαφέρη να κρατάει κλειστή την Ακρόπολη. Κανείς ξένος τουρίστας στην Ελλάδα, μέχρι να προσληφθεί κι ο τελευταίος Έλληνας. Θα έρχονται στα σύνορα οι ξένοι Πρωθυπουργοί να διαπραγματευτούν το άνοιγμα των μπλόκων, όπως -καλή ώρα - έκανε ο Βούλγαρος αλλά εμείς εκεί. Αμετακίνητοι.
Γι΄αυτό σου λέω αγαπητέ αναγνώστη. Μην την πετάς την ιδέα μου. Σκέψου τη. Τι μας μάθανε όλες οι Κυβερνήσεις όλα τα χρόνια; Να απαιτούμε, να κινητοποιούμαστε, να κερδίζουμε, να διοριζόμαστε, ανεξαρτήτως συνθηκών. Ε, αυτήν την εθνική τεχνογνωσία μην την πετάξουμε και μην την αφήνουμε να διασπάται σε επί μέρους αγώνες. Ας την κεφαλαιοποιήσουμε. Ας ενωθούμε ως λαός και ας απαιτήσουμε από τους Ευρωπαίους αυτό που μας ανήκει: Διορισμός όλων των Ελλήνων τώρα! Μετά ο δρόμος είναι ανοιχτός. Θα ζητήσουμε και ασφαλιστική κάλυψη και δωρεάν οδοντιατρική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία και αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό! Εξάλλου, εδώ που τα λέμε, απ' ότι φαίνεται ως λαός δεν ξέρουμε να κάνουμε και τίποτα άλλο από το να λιβανίζουμε όλη μέρα το "κάθε τι Ελληνικό" και από την άλλη να διεκδικούμε  διαρκώς και χωρίς όριο από όλους και για όλα. Λοιπόν, έφτασε η στιγμή η απεργία να γίνει πραγματικά εθνική υπόθεση!
Περιμένω και τη δική σου γνώμη. Λες να ζητήσουμε και μπόνους, ή θα μας χαρακτηρίσουν;



19 Ιαν 2010

Ανιθαγενής!

Μελετώντας το ζήτημα της παραχώρησης ή της απόδοσης  της ελληνικής ιθαγένειας ή υπηκοότητας ή ό,τι άλλο θέλετε - βλέπετε και οι λέξεις είναι κομματικά έγχρωμες - σε παράνομους ή νόμιμους ή νομιμοποιημένους μετανάστες ή οικονομικούς μετανάστες ή λαθρομετανάστες, πιστεύω να κάλυψα όλες τις εκδοχές, κατέληξα στο εξής  συμπέρασμα:
Εφόσον η προσφάτως εκλεγείσα Κυβέρνηση, δια στόματος Πρωθυπουργού, αναγνωρίζει ως ανθρώπινο δικαίωμα την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους που βρέθηκαν στη χώρα μας ως μετανάστες και ορθώς - ως ανθρώπινο δικαίωμα - δεν είναι δυνατόν να ενταχθεί σε δημοψηφισματική διαδικασία, κάθε αντίρρηση ή διατύπωση άλλης άποψης κινδυνεύει αυτομάτως να χαρακτηριστεί ρατσιστική ή φασιστική. Εύλογο και απολύτως θεμιτό, εφόσον ως κοινωνία, ως Κράτος αλλά και ως  μέλη της διεθνούς κοινότητας έχουμε αναγνωρίσει και αναλάβει να προστατεύουμε ένα μίνιμουμ σύνολο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε αυτή τη λογική, κάθε συζήτηση για τον πυρήνα του ζητήματος - δηλαδή το μείζον ερώτημα αν θα δοθεί ή όχι με κάποια διαδικασία η ελληνική ιθαγένεια σε αλλοδαπούς - καθίσταται άνευ αντικειμένου, όπως θα ήταν άνευ αντικειμένου να συζητήσουμε για παράδειγμα αν θα προστατεύεται στη χώρα μας η ιδιοκτησία, ή η ατομική ελευθερία ως ανθρώπινα δικαιώματα και αυτά. Αντιθέτως, η διαβούλευση θα μπορούσε να συνεχιστεί μόνο για τα τεχνικά μέρη του νομοσχεδίου, δηλαδή τις προϋποθέσεις, τις διαδικασίες και τα δικαιολογητικά που θα χρειαστεί κάποιος ώστε να λάβει την ελληνική ιθαγένεια. Μέχρι εδώ είμαι σίγουρος ότι έχασα τους μισούς μου αναγνώστες.
Ως ανθρώπινο δικαίωμα όμως - φαντάζομαι - ότι η ελληνική ιθαγένεια, γιατί δεν γνωρίζω αν θα μπορούσε κανείς να διεκδικήσει την αμερικανική, τη γερμανική ή τη ρώσικη ιθαγένεια ως ανθρώπινο δικαίωμα, λειτουργεί και καλύπτει το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας. Συνεπώς και τους γεννηθέντες ή με άλλο τρόπο αποκτήσαντες την ελληνική ιθαγένεια μέχρι σήμερα. Από τον Μπουμπλή και τον Καποδίστρια, μέχρι εμένα κι εσένα. Για εσένα δεν είμαι σίγουρος. Αφού λοιπόν είναι ανθρώπινο δικαίωμα, εκτιμώ ότι μπορώ να το διεκδικήσω, να το διαχειριστώ να το κάνω ό,τι θέλω κι εγώ για τον εαυτό μου. Λοιπόν εγώ επειδή δεν θέλω να χαρακτηριστώ ούτε ρατσιστής, ούτε ξενόφοβος ούτε τίποτα, θα ήθελα όχι να αποκτήσω αλλά να διερευνήσω κατά πόσο θα μπορούσα να διεκδικήσω μια άλλη ιθαγένεια, παραιτούμενος της -κατά τύχη αγαθή-  κτηθείσας από γεννήσεως ελληνικής. Δε θέλω να θίξω το ανθρώπινο δικαίωμα των φιλτάτων μεταναστών να μοιραστούν το "κοινό των Ελλήνων" απλά εγώ θα ήθελα να γνωρίζω αν μπορώ να συμμετάσχω σε ένα άλλο "κοινό", παραιτούμενος του δικαιώματος να κατέχω την ελληνική ιθαγένεια. Δεν το γνωρίζω το θέμα, οπότε κάθισα κι έφτιαξα μια αγγελία. Για κάθε ενδιαφερόμενο. Απλή και κατανοητή.
"Αβάδιστος πολίτης ελληνικής ιθαγενείας, μέτοχος -εξ' εκπαιδεύσεως - της ελληνικής παιδείας, πρόθυμος να μετάσχει και  οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής παιδείας, αναζητά νέα ιθαγένεια με χαμηλότερο spread 10ετούς ομολόγου, με λιγότερο διεφθαρμένο δημόσιο τομέα, με ορθολογικότερη χρήση των περιβαλλοντικών πόρων, με λίγο περισσότερο παρεχόμενο σεβασμό και προστασία στους ιθαγενείς πολίτες της και με σχετικά αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό. Θα προτιμηθούν προτάσεις με  δίκαιες οικονομικές απολαβές για παροχή εργασίας και με ανθρώπινου επιπέδου κρατική περίθαλψη, ενώ στα απαραίτητα προσόντα περιλαμβάνεται και η εξασφάλιση της ελευθερίας κίνησης του πολίτη στους δρόμους, χωρίς να εμποδίζεται από διάφορες διαμαρτυρόμενες - αλλά πολλαπλώς επιχορηγούμενες - κοινωνικές ομάδες. Θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα προτάσεις με σταθερό φορολογικό σύστημα - 5ετίας και άνω - σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα, κατά προτίμηση δημόσιο, καθώς και προτάσεις που δεν περιλαμβάνουν την επιχειρηματικότητα στον ποινικό τους κώδικα. Αποκλείονται οι προτάσεις που προβλέπουν μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων, πανεπιστημιακό άσυλο και διογκωμένες προβληματικές ΔΕΚΟ."
Τι λες;



17 Ιαν 2010

Κύκλοι και Διαγώνιες: Ολίγη Οικονομική Γεωμετρία!

Πάρε μια οικονομική θεωρία να 'χεις να πορεύεσαι τις μέρες που έρχονται. Φαντάσου την ελληνική οικονομία σαν θάλασσα, γαλάζια και λαχταριστή, με τα κυματάκια της και τις φουρτουνίτσες της στην επιφάνεια, τα σκυλόψαρα και τους αστακούς της από κάτω. Στον αφρό οι "λευκές" οικονομικές συναλλαγές - με απόδειξη, με τιμολόγιο, με βούλες και χαρτόσημα - και πιο κάτω, στα άπατα, οι "μαύρες". Πιο επικίνδυνες αλλά και πιο επικερδείς. Βουτάει λοιπόν τα διχτάκια του το Κράτος, κι ό,τι πιάσει. Αφρόψαρα πολλά, καμιά τσιπουρίτσα και πολύ σπάνια κανά σκυλόψαρο που από το πολύ φαΐ βάρυνε και ξεβράστηκε στα ρηχά.
Και τώρα στη θαλασσοταραχή; Μια από τα ίδια. Οι βαρκούλες στον αφρό να κινδυνεύουν να θαλασσοπνιγούν αλλά αν κατέβεις πιο κάτω ηρεμία. Άντε το πολύ-πολύ να ανακατεύονται λίγο τα νερά και να θολώνουν περισσότερο. Μα έτσι δεν είναι όλες οι θάλασσες και για χάρη του άρθρου κι όλες οι οικονομίες του κόσμου; Τι κάνει την ελληνική μοναδική στον κόσμο; Μα...οι δίνες. Οι αλλού μικρές κι αλλού μεγάλες ρουφήχτρες που ρουφάνε νερό, βάρκες και μικρά ψαράκια από την επιφάνεια και τα πάνε στον πάτο. Οι μικροί ή μεγαλύτεροι φαύλοι κύκλοι συναλλαγών που αφαιρούν ρευστό από τη "λευκή" οικονομία - άρα κι από τη φορολογική "ορατότητα" - και το διοχετεύουν στη "μαύρη" οικονομία, στο σκοτεινό κι επικίνδυνο βυθό. Φαντάσου λοιπόν τώρα αυτή τη θάλασσα - την ελληνική οικονομία - γεμάτη με τέτοιες δίνες. Θες παραδείγματα για να το καταλάβεις καλύτερα;
Πας στο φούρνο. Τσιμπάς μια τυροπιτούλα. Πληρώνεις, ο φούρναρης σου κόβει την αποδειξούλα. Όλα καλά και  το κράτος τσίμπησε το φου-που-α του. Ξαναπάς στο φούρνο. Πάλι τυροπιτούλα. Λες στο φούρναρη "τσάκωσε το ευρώπουλο και μην κόβεις απόδειξη γιατί διπλοπάρκαρα". Ο φούρναρης σου παίρνει την τυρόπιτα και σου φέρνει μια άλλη από μέσα. Ζεστή, μόλις που βγήκε από το φούρνο. Το κράτος δεν πήρε τίποτα. Εσύ μασουλάς ζεστή τυρόπιτα. Μόλις δημιουργήθηκε η δίνη που σου έλεγα. Διαβουλεύσου τώρα μόνος σου, με άλλα παραδείγματα. Βάλε στη θέση του φούρναρη τον υδραυλικό, το γιατρό, τον ξανθό μάγο. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Θες πιο "βαρβάτη" ιστορία; Πάρε τη δίνη "απεργία (εκπαιδευτικών, βενζινάδων, ταξιτζήδων ό,τι θέλεις...)-διαπραγμάτευση με το αρμόδιο υπουργείο - παύση κινητοποίησης". Τι έχεις; Πάλι ρευστό να διαφεύγει. Αλλά έχεις και κάτι άλλο. Μια ανάλογη, όχι προσωπική όπως στο παράδειγμα του φούρναρη αλλά πολιτική "σχέση" του αρμόδιου υπουργού, βουλευτή, συνδικαλιστή, φορέα με την κοινωνική, επαγγελματική ή γεωγραφική ομάδα που διαμαρτύρεται ή αιτείται.
Τι κάνει τώρα η Κυβέρνηση; Ό,τι μπορεί. Δηλαδή τίποτα. Με τη σειρά της, τραβάει - μέσω της φορολόγησης - κι αυτή ρευστό,  για να αναπληρώσει όσο της λείπει, από την αγορά. Το ελλείπον ρευστό θα αντικατασταθεί από το "μαύρο", γιατί η οικονομία δεν σταματάει και ο "φαύλος κύκλος" συνεχίζεται χωρίς τέλος.
Αν το δεις από τη θεωρητική του πλευρά, η Κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει ενιαίους κανόνες -πχ "όλοι απόδειξη" ή "όλοι ΦΠΑ" κλπ - σε μια πολυδιασπασμένη οικονομία, με έντονα τα στοιχεία των "προσωπικών" σχέσεων - ο καθένας έχει το γιατρό του, τον υδραυλικό του, το φούρναρή του - καθώς χιλιάδες μικροί "αρνητικοί" κύκλοι (όπως αυτοί που περιγράψαμε πιο πάνω) "εργάζονται" κάτω από αυτό το ενιαίο φορολογικό "καπάκι". Παράλληλα, θα διαπιστώσεις ότι και μεγαλύτεροι κύκλοι θα αρχίσουν να δημιουργούνται. Ο Χ υπουργός θα προσπαθήσει να εξαιρέσει την Υ ομάδα - του υπουργείου "του" - από τα σκληρά μέτρα ή τον Α βουλευτή να υπερασπίζεται τη Β περιφέρεια - "του"- ώστε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης και πάει λέγοντας.
Αποτέλεσμα; Η θεωρία προβλέπει ότι αν διασυνδεθούν...διαγωνίως(!) όλοι αυτοί οι "αρνητικοί" κύκλοι, το "καπάκι" των ενιαίων σκληρών μέτρων θα αρχίσει πολύ σύντομα να θρυμματίζεται και θα χρειαστεί ένα πολύ πιο "βαρύ" για να συγκρατήσει το οικονομικό "κύμα" ώστε να μην εξελιχθεί η τρέχουσα κρίση σε τσουνάμι. Εδώ είναι απαραίτητο να σου υπενθυμίσω ότι καμιά οικονομική κρίση δεν εξελίσσεται αποκομμένη ούτε από την κοινωνία ούτε από την πολιτική. Η "ασπίδα" των 160 εδρών - εν μέσω μιας τόσο εξαιρετικής κατάστασης - ενδέχεται να μην αποδειχθεί ικανή να αποσοβήσει πολιτικές αναταράξεις, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι ακόμη πιο ευάλωτα εφόσον δεν διαθέτουν και τη "συγκολλητική" ουσία της εξουσίας. Εν μέσω λοιπόν τρικυμίας, αρχίζουν να γίνονται ορατές - και το φαινόμενο θα γίνεται όλο και πιο έντονο - οι προσπάθειες κάποιων εκ των πρωταγωνιστών του πολιτικού σκηνικού να "διασωθούν" ή αν θέλετε να διασώσουν αυτό που θα αποτελέσει το πολιτικό κεφάλαιο της επόμενης ημέρας: το κοινωνικό τους προφίλ.
Θα μου πεις τώρα γιατί το σοβάρεψα, αφού σου υποσχέθηκα ότι θα καταφεύγω σε χιουμοριστικό στυλ όσο η Κυβέρνηση δεν λαμβάνει σοβαρά μέτρα. Διότι - κατά την άποψή μου - η κινητοποίηση των αγροτών θα θέσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε κίνηση τους "τροχούς" των εξελίξεων, αφού αποτελεί την πρώτη - μετά την ανακοίνωση του προγράμματος σταθερότητας, την επίσημη δηλαδή πρόθεση εφαρμογής σκληρών οικονομικών μέτρων προς αντιμετώπιση της κρίσης - κοινωνική αντίδραση που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Είχε προηγηθεί εκείνη των λιμενεργατών, με τη διαφορά ότι πραγματοποιήθηκε κατά το μετεκλογικό "μήνα του μέλιτος". Ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος κατάσταση θα δημιουργηθεί στην περίπτωση που η κρίση - και οι συνακόλουθες ανακοινώσεις περί αποδοχής του ή μη - του υποβληθέντος στα ευρωπαϊκά όργανα προγράμματος συμπέσει με κορύφωση των κινητοποιήσεων των αγροτών. Δεύτε ίδωμεν πιστοί!
 


15 Ιαν 2010

Ίτε Παίδες Ελλήνων (Είτε Όχι)!

-Ρε συ Γιώργο, δε μου κλείνει το ρημάδι το Πρόγραμμα και η ώρα έχει πάει δέκα! Θα φωνάζει ο Πρόεδρος!
-Μμμμ...πόσα έβαλες έσοδα από φοροδιαφυγή;
-Μισό δις.
-Τι λε ρε! Μόνο μισό δις; Θα μας τρελάνεις; Βάλε κει πέρα ένα δύο δις να κλείσει να φύγουμε!
Κάπως έτσι αγαπητέ ψηφοφόρε φτιάχτηκε το πρόγραμμα σταθερότητας. Και θα μου πεις - με το δίκιο σου - και που το ξέρεις εσύ ρε ανώνυμε; Θα σου πω.
Πρώτον, διαβάζω το φραπέ. Βασικό και θα 'πρεπε να το ξέρεις.
Δεύτερον, άντε και σου λέω γω ότι κάνω λάθος και δεν είναι έτσι. Και το πρόγραμμα είναι και σούπερ και εντάξει και τσίλικο. Ποιος θα στα μαζέψει τα λεφτά που λέει μέσα; Ο Πάγκαλος ή ο Γερουλάνος; Ο υπάλληλος θα στα μαζέψει που μέχρι τώρα και με φουλ έξτρα επιδόματα σφύραγε αδιάφ(θ)ορος. Κόφτου κι ένα δέκα τα εκατό στα επιδόματα και πέστου να πάει να μαζέψει τ' ασυμμάζευτα. Ξέρεις τι λέει ο σοφός ινδιάνος; Άμα κόψεις τα πόδια του βατράχου, αυτός κουφαίνεται και δεν πηδάει! Με πιάνεις;
Τρίτον - και βασικότερον - υπάρχει και πλαν μπι! Εναλλακτικό σχέδιο ντε! Κι εδώ κρύβεται ένα λογικό σφάλμα που έτσι και το πιάσεις σου αποκαλύπτεται ολόγυμνη (μαζέψου...) η πλήρης κυβερνητική αδυναμία να βελτιώσει τα οικονομικά  πράγματα. Που είναι το κακό με το πλαν μπι; Κάτσε να στο βάλω στη διαβούλευση. Αν έχεις το καλύτερο πλαν έι, τι το θες το μπι; Ένα-μηδέν. Αν δεν ξέρεις που πάνε τα πράματα και δεν μπορείς να τα προβλέψεις καλά - στους δύσκολους καιρούς που ζούμε - τότε χρειάζεσαι και μπι και σι και ντι κι όχι μόνο το μπι. Δύο- μηδέν. Αν τα σχέδιά σου είναι σοβαρά και θες πραγματικά να τα εφαρμόσεις, πέστα μας. Έχουμε τρομάξει αρκετά ήδη. Αντέχουμε. Τρία-μηδέν. Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη και η διαρροή περί ενός, σκληρότερου, πλαν μπι και η απόκρυψή του από τους άμεσα ενδιαφερόμενους -τα οικονομικά υποζύγια, εσένα κι εμένα λέω ντεεεεε - μάλλον δεν είναι ενθαρρυντική. Είδες τι ευγενικά το 'φερα ε;
-Ή παντρευόμαστε ή...
-Τι;
-Άστο καλύτερα, δε θες να ξέρεις.
Κατάλαβες; το "η..." είναι το πλαν μπι. Δεν είν' καλό. Όοοοοχι.
Άρα λοιπόν, που καταλήγουμε; Άστα. Κασσάνδρες, που θα λεγε κι ο Πρόεδρος.
Και τι θα γίνει;
Εδώ είναι τα δύσκολα. Τα σκούρα και τα χλωμά. Θα στα πω με δυο λόγια. Οι του ΠΑΣΟΚ - και οι της ΝΔ αλλά αυτοί είναι άλλη ιστορία - όταν αναλάβανε πιστέψανε στο εξής (παπαρδέλα) σενάριο: Γιατί τα οικονομικά είναι χάλια; Απάντηση: Γιατί λίγο η διεθνής κρίση λίγο η ΝεοΔημοκράτικη αδεξιότητα - έως και ανιδεότητα - στερέψανε την αγορά από ρευστό και έτσι δεν είχε το κράτος έσοδα, ψιλοχοντροζορίστηκαν οι επιχειρήσεις και αυξήθηκε και η ανεργία. Συνέπειες; Πτώση ΑΕΠ, αύξηση ελλείμματος, ανάγκη για μεγαλύτερο δανεισμό,  διόγκωση χρέους. Τι κάνουμε; Ε, μωρέ θα πάρουμε την εξουσία, θα κάνουμε έτσι λίγο ότι ζοριζόμαστε, μη μας πούνε κι οι Ευρωπαίοι μαμούχαλους, θα τα χώσουμε και στην προηγούμενη κυβέρνηση, εν τω μεταξύ θα βελτιωθεί η διεθνής κατάσταση, θα ξανατρέξει το ρευστό στην αγορά κι από δω παν κι άλλοι. Ξέρεις τι δεν υπολογίσανε; Τις πιστοληπτικές υποβαθμίσεις. Στα έχω πει για το παιχνίδι Γερμανο-Γάλλων βέρσους Αγγλο-Σαξώνων σε προηγούμενο άρθρο. Τι; Δεν τα διάβασες; Αμάν ρε συ! Κι έτσι λοιπόν βρεθήκανε οι δικοί μας κι εμείς μαζί στο μάτι του κυκλώνα. Χωρίς σχέδιο και άλλες δαντέλες. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας σε αναγκάζει να ζοριστείς πάαααααρα πολύ για να βγεις από την τρύπα. Να αναβαθμιστείς δηλαδή. Κι εσύ βρε μάτια μου δεν έχεις ούτε ένα οικονομικό εργαλείο, ούτε ένα παραγωγικό τομέα, ούτε μια οικονομική μηχανή που να δουλεύει σωστά ώστε να τη "βάλεις μπροστά" και να αρχίσει να παράγει χρήμα. Τόσο απλά.
Ξέρεις ποιο έργο βλέπουμε τώρα; Το ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να εφαρμόσει αφενός ό,τι μπορεί από αυτά που είχε έτοιμα από τον καιρό που ήταν αντιπολίτευση ("Καλλικράτη" και κάτι άλλα άσχετα) γιατί αυτά έμαθε αυτά θα κάνει και παράλληλα να προσπαθεί να ανταποκριθεί σε μια όλως έκτακτη - για το ίδιο αλλά όχι για τις αγορές - οικονομική κατάσταση. Έτσι εξηγείται το μπάχαλο και το ατσούμπαλο. Βάλε και λίγο παλαιο-νεο πασοκική διαμάχη, προσωπικές κόντρες κι ελληνική "λεβεντιά" κι είσαι μέσα.
Μέσα είσαι έτσι κι αλλιώς, μέχρι το λαιμό. Το ερώτημα όμως παραμένει. Τι θα γίνει;
Θα στο πω μαλακά: Ήπια πτώχευση. Άσε και τα Προγράμματα και τα χαζά. Αυτό θα ακούς από δω και μετά. Βλέπεις, αυτό το "ήπια" τα ζαχαρώνει όλα. Και άμα λάχει λειαίνει και τις κοινωνικές αντιδράσεις. Δεν είναι η καραμπάμ πτώχευση που σούρχεται ο δερβέναγας από το ΔΝΤ και σου μπαστακώνεται. Ταιριάζει και στην ψυχοσύνθεσή σου ρε παιδί μου.
-Που πάει αυτή η επιταγή μαντάμ;
-Για να ξοφλήσουμε τον καφετζή του Υπουργείου μίστερ Τζον.
-Νόου, υπουργκείο ντεν πίνει καφέντες, ντεν πληρώσει.
-Μάλιστα μίστερ Τζον. (που να σου κάτσει το τσάι στο λαιμό, !@$%φραγκε).
Γιατί αυτή είναι η ορίτζιναλ πτώχευση. Τώρα θα στην πούνε "ήπια". Θυμάσαι την ήπια προσαρμογή του άλλου; Ε, καμία σχέση. Τώρα ο δερβέναγας θα είναι Ευρωπαίος. Ε, άλλος αέρας!
-Μισες Ελεν, σας έκω μια ευρωπαϊκή οντιγκία μούρλια κι ολόφρεσκη!
-Αχ ναι; Πείτε μου μεσιέ Ζακ!
-Από σήμερα, φέρνετε καφεντάκι από σπίτι σας! Απέναντι καφενείο πρέπει κόπσει φέρνει καφέντες Υπουργκείο!
-Γιατί μεσιέ;
-Γιατί δεν έκει πιστοποίηση γκια "πράσινο ανάπτυξη" και ντεν ταιριάζει με πρόγκραμμα στατερότητας.
-Ο Μήτσος; Δεν έχει εεε; Καλώς μεσιέ Ζακ. (που να σου κάτσει το κρουασάν στο λαιμό, !@$%φραγκε).
Κατάλαβες τη διαφορά, έτσι; Όχι; Δατ μέικς του οβ αζ!



12 Ιαν 2010

Το Μυστικό του Πράσινου Αλόγου!

-Είναι αλήθεια λοιπόν; ρώτησε ο Αντώνης με αγωνία και οι πρώτες σταγόνες κρύου ιδρώτα έτρεχαν στο μέτωπό του.
-Ναι, είναι αλήθεια. Απάντησε με τρεμάμενη φωνή ο Πάνος.
Ο Αντώνης ανακάθισε στη δερμάτινη πολυθρόνα του και ανέπνευσε βαθιά. Προσπαθούσε με κόπο να συνειδητοποιήσει αυτά για τα οποία τον είχε ενημερώσει μόλις πριν από λίγο ο συνεργάτης του. Ο Γιώργος μόλις είχε ανακοινώσει τον "Καλλικράτη". Βέβαια κυκλοφορούσε εδώ και πολύν καιρό σαν φήμη στην πολιτική πιάτσα, αλλά κανείς δεν το πίστευε. Ήταν περισσότερο κάτι σαν εσωτερικό αστείο των πολιτικών και δημοσιογραφικών γραφείων. Σαν αστικός μύθος. Γελάστηκε. Ο "Καλλικράτης" υπήρχε και ο Γιώργος μόλις τον είχε ανακοινώσει από τηλεοράσεως με τον πιο επίσημο τρόπο.
-Στην Ευρώπη τι λένε; Ρώτησε ο Αντώνης, μαντεύοντας την απάντηση.
-Αιφνιδιάστηκαν. Δεν το περίμεναν με τίποτε, όπως και όλοι μας άλλωστε, είπε ο Πάνος.  Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να κάνω μερικά επείγοντα τηλεφωνήματα, αν μου επιτρέπετε.
-Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις, απάντησε ο Αντώνης και κατέρρευσε στην πολυθρόνα του για μια ακόμη φορά.
Ξανάφερε στο μυαλό του ό,τι ήξερε κι ό,τι είχε ακούσει για τον "Καλλικράτη", που όπως όλα έδειχναν δεν ήταν φήμη αλλά πραγματικότητα. Απ' ότι φαίνεται ήταν ένα άκρως απόρρητο οικονομικό σχέδιο του Γιώργου. Το είχε επεξεργαστεί μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια με Νομπελίστες από όλον τον κόσμο. Άγνωστο ποια εσωτερική δύναμη έσπρωχνε αυτούς τους διαπρεπείς επιστήμονες παγκόσμιου κύρους να παρέχουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στην κατάρτιση ενός τόσο απίστευτου σχεδίου. Οι φήμες έλεγαν ότι ακόμη κι ένας Ισπανός αρχιτέκτονας είχε συμμετάσχει, άγνωστο με ποιο τρόπο και πως, ώστε τελικά αυτό το περίφημο σχέδιο να γίνει πραγματικότητα. Ο Γιώργος δεν το αποχωριζόταν ποτέ από κοντά του. Τώρα ο Αντώνης τα έβλεπε όλα πιο καθαρά. Θυμήθηκε που ο Γιώργος κουβαλούσε διαρκώς μαζί του ένα λάπτοπ και όλο και κάτι πληκτρολογούσε. Ακόμη, θυμήθηκε την προεκλογική διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος κάτι έγραφε σε έναν φάκελο σ' εκείνο το σποτ. Κατάλαβε. Ήταν ο "Καλλικράτης". Βέβαια ο Γιώργος δεν ήταν κανένα παιδάκι. Το παρουσίασε ως ένα νέο διοικητικό σύστημα για δήμους, κοινότητες, ραχούλες και τσανακοχώρια. Σιγά μην έβγαινε και τους έλεγε ότι "ξέρετε κάτι; έχω στα χέρια μου το πιο προχωρημένο οικονομικό σχέδιο όλων των εποχών". Όχι, δεν ήταν αφελής ο Γιώργος. Αλλά και πάλι ποιος θα το πίστευε ότι κατά τη διάρκεια της πιο ισχυρής οικονομικής κρίσης που βίωνε η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά, ο Γιώργος θα επέμενε σε μια άσχετη, πανάκριβη και μακροχρόνια διοικητική μεταρρύθμιση, αντί να επικεντρωθεί απλώς σε κάποιο οικονομικό πρόγραμμα;  Το σχέδιο του Γιώργου ήταν σατανικό. Θα τους έριχνε στάχτη στα μάτια και ενώ όλοι θα νόμιζαν ότι αυτός θα προωθούσε -έτσι στα ξεκούδουνα - διοικητικές μεταρρυθμίσεις ξαφνικά οι αγορές, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, οι φιτσ και οι μούντις και όλα τα διεθνή κέντρα αποφάσεων θα συνειδητοποιούσαν ότι στην πραγματικότητα είχε τεθεί σε εφαρμογή ένα περίπλοκο οικονομικό πρόγραμμα, πρωτοφανές σε σύλληψη και απίστευτο σε αποτελεσματικότητα. Τώρα ο Αντώνης κατάλαβε τι εννοούσε ο Γιώργος όταν έλεγε προεκλογικά ότι  "λεφτά υπάρχουν". Ο "Καλλικράτης" εξηγούσε τα πάντα.
-Έχω νέα, είπε ο Πάνος καθώς μπήκε ασθμαίνοντας στο γραφείο του Προέδρου.
-Πες μου, απάντησε ο Αντώνης με αγωνία.
-Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για μας, ψέλλισε ο Πάνος.
-Δηλαδή;
-Ο "Καλλικράτης"  παίζει πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή μέσα. Σε όλη τη χώρα ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί. Σε κάποια χωριά μάλιστα χτυπούν καμπάνες κι ο κόσμος μαζεύεται στις πλατείες κρατώντας αναμμένα κεριά. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι σε σύσκεψη αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Σκέφτονται να καλέσουν το Γιώργο να εφαρμόσει τον "Καλλικράτη" σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Ομπάμα θα εκφωνήσει διάγγελμα σε λίγο, μόλις μιλήσει με το Γιώργο. Ήδη διαρρέουν φήμες ότι θα ζητήσει από το Γιώργο να ξαναχαράξει τα εσωτερικά σύνορα των Πολιτειών της Αμερικής. Ο Πούτιν ήδη κάνει δηλώσεις και καλεί το Γιώργο να του επιτρέψει να πάρει τον "Καλλικράτιτς" στη Ρωσία! Βλέπεις η κρίση είναι παγκόσμια και ο καθένας ζητά τον "Καλλικράτη" για τον εαυτό του. Κανείς δεν είχε σκεφτεί πριν πόσο θετικά επιδρά στους οικονομικούς δείκτες η αλλαγή των διοικητικών ορίων δήμων και νομαρχιών. Της αυτοδιοίκησης γενικά. Οι Κινέζοι λένε ότι πρόκειται καθαρά για οικονομικό φενγκ-σούι. Ροή θετικής ενέργειας από τον ένα δήμο στον άλλον, λένε, κι από κει κάνει κατευθείαν κάνει γκελ στα ελλείμματα. Τα χρηματιστήρια χτυπούν ταβάνι...
-Σταμάτα, τον διέκοψε ο Αντώνης. Κατάλαβα.
-Πρόεδρε...
-Άσε Πάνο. Μπορείς να με αφήσεις για λίγο μόνο;
-Βεβαίως Πρόεδρε, είπε ο Πάνος και φεύγοντας έκλεισε πίσω του τη βαριά καρυδένια πόρτα. Δεν πρόλαβε να πει στον Πρόεδρο ότι άλλες φήμες της τελευταίας στιγμής ήθελαν το Γιώργο να σχεδιάζει να συνδυάσει τον "Καλλικράτη" με ένα νέο εκλογικό σύστημα, γεγονός με ανυπολόγιστες συνέπειες  για την παγκόσμια οικονομία. Με τούτο το συνδυασμό, σου λέει - που στο απλό μυαλό κάνει άλλα 'ντ' άλλων - οι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι όλων των κατηγοριών και ειδικοτήτων κυριολεκτικά εκστασιάζονται και φτάνουν -άγνωστο πως - σε παραγωγικό οργασμό και η προβληματική οικονομία παθαίνει νταράκουλο και απογειώνεται. Απάλευτο...
Ο Αντώνης σχημάτισε στο κινητό του τον αριθμό του Κώστα.
-Αντώνη εσύ; Ακούστηκε η γνώριμη φωνή του Κώστα από το ακουστικό.
-Ναι Πρόεδρε. Τα 'μαθες;
-Τα βλέπω στην τηλεόραση.
-Και τώρα τι κάνουμε; Ρώτησε ο Αντώνης. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να το κλείσω το μαγαζί.
-Άκου Αντώνη...θυμάσαι ένα μικρό ξύλινο κουτί που σου άφησα όταν σου παρέδωσα το κόμμα, με ένα πράσινο άλογο σκαλιστό στο καπάκι;
-Ναι Πρόεδρε.
-Άνοιξέ το. Είναι η κατάλληλη στιγμή, ακούστηκε επιτακτική η φωνή του Κώστα. Γεια σου τώρα.
-Αντίο Πρόεδρε, είπε ο Αντώνης, γεμάτος απορία είναι η αλήθεια και έψαξε με το βλέμμα να βρει το κουτί στη βιβλιοθήκη.
Το βρήκε. Το πήρε στα χέρια του και θαύμασε για λίγο το σκαλιστό πράσινο άλογο. Το άνοιξε. Μέσα υπήρχε ένα κιτρινισμένο χαρτί διπλωμένο στα τέσσερα. Το ξεδίπλωσε και το διάβασε:
"Αν σου έρθει η όρεξη να κάνεις αντιπολίτευση πήγαινε και κάτσε σε μια γωνιά. Θα σου περάσει..."





10 Ιαν 2010

Ο ΝεοΠΑΣΟΚος!

Μ' έχει ζορίσει ο Γιώργος. Καλός, χρυσός αλλά απαιτεί πολλά από μένα. Παλιά, για να ήμουνα συνειδητοποιημένος πολίτης - άξιο τέκνο της μεγάλης δημοκρατικής μας παράταξης - αρκούσε να διαβάζω εφημερίδα, να συμμετέχω σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες, να ψηφίζω - αλίμονο! -  και να παρακολουθώ τα δελτία των οκτώ. Πάνε αυτές οι εποχές.
Σήμερα πρέπει να συμμετέχω στη δημόσια διαβούλευση. Έχω βγάλει τα ματάκια μου στο μπροστά στο κομπιούτερ, να μπάινω "όπενγκαβ" να διαβάζω νομοσχέδια, να τα κρίνω και να τα συγκρίνω, να στέλνω κόμμεντς. Το τι ιδέα έχω ρίξει δε λέγεται. Αλλά μακάρι να τέλειωναν εκεί οι υποχρεώσεις μου. Μετά το μπρέινστόρμινγκ στο όπενγκαβ, πρέπει να ελέγχω και την εξουσία. Παίρνω λοιπόν κι εγώ στην αράδα τα κυβερνητικά σάιτ να διαβάζω μέχρι τα χαράματα αποφάσεις και φιρμάνια των κυβερνητικών οργάνων ώστε αν διαπιστώσω παρατυπία να στείλω ένα μαίηλ διαμαρτυρίας.  Στο κατόπι, κάθε Κυριακή στήνομαι στην τηλεόραση να παρακολουθώ τα Υπουργικά Συμβούλια του Γιώργου. Κρατάω σημειώσεις, μέχρι παρέμβαση μούρχεται να κάνω. Άσε σου λέω το πρόγραμμά μου είναι φουλ.
- Έλα ρε συ Μήτσο να πιούμε καμιά μπυρίτσα σήμερα το βράδυ.
- Τι λες ρε συ Νώντα, έχω να διαβουλευθώ για το νομοσχέδιο για τα τσιρόνια της Μικρής Βόλβης! Δεν προλαβαίνω!
Νιώθω σου λέω σαν να είμαι κι εγώ μέλος της Κυβέρνησης. Άμισθο βέβαια, αλλά το απολαμβάνω. Έχω πάρει και λάπτοπ, έτσι αν μούρθει καμιά ιδέα στη νταλίκα, να τη μουντάρω. Τώρα, πρέπει να διαπιστευθώ κιόλας. Τι δεν τόξερες; Βέεεβαια. Πας και διαπιστεύεσαι στο Υπουργείο Παιδείας, να παίρνεις, λέει, όλα τα φρέσκα νέα και τα κοτσάρεις στο μπλογκ σου. Δεν έχω όμως μπλογκ. Αγχώθηκα τώρα. Πρέπει να κάνω και μπλογκ. Ήμουνα στο φέισμπουκ και στο τουίτερ, αλλά μπλογκ δεν είχα. Τι να κάνω ρε συ Γιώργο. Σόρρυ, δεν τα προλαβαίνω και όλα.
Είπα δεν προλαβαίνω και θυμήθηκα ότι έχω κι άλλη δουλειά για σήμερα. Να κάτσω να γράψω καμιά απόδειξη στο τεφτέρι, μη μου πέσουν όλα μαζί. Βλέπεις, τεμπέλιασα κανά δυό βράδια και μαζεύτηκαν βουνό οι αποδείξεις και ποιος θα κάτσει να τις γράψει; Τι θα πει ποια θα ισχύσει και ποια όχι; Άπαξ και το είπε ο Γιώργος, εμείς η βάση του Κινήματος πρέπει να στηρίξουμε τις πρωτοβουλίες του Προέδρου. Μαζεύω λοιπόν κι εγώ αποδείξεις. Προχτές βρήκα μια πεταμένη έξω από το σούπερ-μάρκετ. Να σου πω την αμαρτία μου τη μάζεψα. Οι παλιο-δεξιοί τις πετάνε και καλά τυχαία, αλλά για να απαξιώσουνε το μέτρο. Λαμόγια. Θα με πάρουν πάλι χαράματα όμως. Δεν πειράζει. Κι έχω και δρομολόγιο αύριο ρε παιδί μου. Αλλά τι δρομολόγιο. Εδώ ο Γιώργος αλλάζει την αρχιτεκτονική της χώρας, σου λέει. Θα αλλάξει τους δήμους, τις νομαρχίες, τα πάντα όλα. Θα βγαίνεις από τη Μεταμόρφωση και τσουπ! Θα έχεις φτάσει στη Λαμία με μια κίνηση. Θα γίνουμε και γείτονες με τον κουμπάρο, που έχουμε να βρεθούμε πάνω από μήνα. Στη Λαμία μένει, αλλά τώρα οι δήμοι μας θα γειτονεύουνε. Εγώ Καλλιθέα. Τέσσερα διόδια δρόμος.
Μιλάμε εμείς για δρόμους. Τι να πει κι ο Ζάσταβα. Ποιος είναι ο Ζάσταβα; Το παιδί που μας μαζεύει τις ελιές στο χωριό. Από την Αφρική είναι ο άνθρωπος, γεννήθηκε όμως στη Σάμο, όταν ξέβρασε την οικογένειά του το κύμα, μια νύχτα πριν είκοσι χρόνια. Μετανάστη τονε λες, λαθρομετανάστη τονε λες, πάντως όταν πήγε να δηλώσει όνομα, ο Έλληνας αρμόδιος δεν καταλάβαινε γρι από αφρικάνικα. Πέσανε όμως σε καλό άνθρωπο και έγραψε στα χαρτιά για όνομα του παιδιού τα μόνα αγγλικά που ήξερε να γράφει: τη μάρκα του αυτοκινήτου του. Ζάσταβα. Και τώρα ο άνθρωπος λέγεται Ζάσταβα Ματέμπε και τον φωνάζουμε Ζάσταβα. Μην ανησυχείς, μετέχει της ελληνικής παιδείας, ξέρει και τι θα πει και λάδωμα και φακελάκι και απ' όλα. Πως ζει νομίζεις στο χωριό; Αλλά μην ανησυχείς Πρόεδρε. Το Ζάσταβα τον έχω κάνει δικό μας. Μιλάμε το παιδί μόλις πάρει υπηκοότητα, ΠΑΣΟΚ δαγκωτό θα ψηφίσει. Τώρα, μη με μπλέξεις αν θα ενταχθεί στο εκσυγχρονιστικό, στο πατριωτικό, στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ ο Ζάσταβα, θα βάλω τις φωνές. Και το όλον ΠΑΣΟΚ τι τόχουμε, για μόστρα;
Πρόεδρε, πάμε πολύ καλά. Τέτοια χαϊλίκια η χώρα είχε να δει από το πρόγραμμα των πρώτων ημερών του ΠΑΣΟΚ το '81. Δέσμες μέτρων τα λέγαμε τότε και έτριζε το γυαλί της ασπρόμαυρης από τη συγκίνηση όταν θα εξαφανίζαμε το νέφος και θα διώχναμε τις βάσεις. Και πιο μετά όταν θα φεύγαμε - στα λόγια - από την ΕΟΚ και τους λέγαμε ότι υπάρχει τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό. Και τώρα αυτό δεν τους λέμε; Έχουμε άλλο τρόπο εμείς να φτιάξουμε την οικονομία. Όχι ιρλανδικά μοντέλα και κουραφέξαλα. Και τότε μας λέγανε οι κουτόφραγκοι να μαζέψουμε τους μισθούς και να περιορίσουμε το έλλειμμα, πριν διογκωθεί, κι εμείς κρατικοποιούσαμε τη βιομηχανία και προσλαμβάναμε τον άνεργο κοσμάκη στο Δημόσιο, στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ και στην Ολυμπιακή και δίναμε αυξήσεις και χτίζαμε αβέρτα νοσοκομεία και κέντρα υγείας. Και τώρα τι τους λέμε;  Ανάπτυξη με δανεικά και υπό κρατικό έλεγχο. Όχι  παίζουμε. Να γιατί συγκινούμαι ρε Πρόεδρε. Γιατί η ιστορία αλλάζει μόνο τα πρόσωπα και τα λόγια. Όχι τις ιδέες και τις πρακτικές. Μεγαλείο!


6 Ιαν 2010

Τελικά Υπάρχει το Σημείο G(iorgos)!

Όσο δεν διατυπώνεται μια σοβαρή κυβερνητική πρόταση για τα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα, με προεξάρχον την οικονομία, νομίζω ότι μόνο με χιούμορ ενδείκνυται να σχολιάσει κανείς τα τεκταινόμενα στο πολιτικό σκηνικό. Αν με τόση ευκολία και εν μια νυκτί ένα κοτζάμ πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης, πρόσεξε απάντηση σε κρίση σου λέει, μπορεί να μικραίνει κατά έναν ολόκληρο χρόνο κι από τετραετές να γίνεται τριετές, τότε γιατί δεν το κάνουμε πενθήμερο σαν σχολική εκδρομή; Έτσι για να τόχουμε να το θυμόμαστε φυλαγμένο μαζί με παλιές φωτογραφίες και πάλλευκες, μετά από λίγο καιρό, αποδείξεις - αλήθεια εσύ μαζεύεις; -  σε θερμικό χαρτί. Τώρα που το σκέφτομαι γιατί να μην παίζουμε με τις αποδείξεις όπως τα χαρτάκια με τις "τύχες" που παίζαμε μικροί; Δεν θα ήταν υπέροχο;
-Να σου δώσω δυο ηλεκτρολόγους να μου δώσεις έναν ξυλουργό που τον έχεις διπλό;
Αααχ! Τέρμα η μποέμικη ζωή και η ελεύθερη οικονομία. Θυμάσαι νέος που ήσουνα και έμενες σε μια γκαρσονιέρα κι όλο το χαρτζηλίκι τό'τρωγες σε τηλεκάρτες και "ουφάδικα"; Τέλος αυτά. Άμα θες αφορολόγητο, να καταναλώνεις προϊόντα κι υπηρεσίες που σου δίνουν απόδειξη. Ναι ρε κύριε. Τι θα πει έφαγες όλα τα λεφτά σου σε 090 και ο λογαριασμός του ΟΤΕ δεν μετράει στις αποδείξεις; Να τα 'τρωγες στους γιατρούς και στους ηλεκτρολόγους. Εσύ θα αποφασίσεις τι θα κάνεις τα λεφτά σου; Εμείς θα σου πούμε. Αλλιώς πάρε τη λυπητερή από την εφορία για να μάθεις!
Κι εμείς - ως Έλληνες - άντε με τούτα και με κείνα, θα τη σκαπουλάρουμε. Ξέρεις ποιους λυπάμαι περισσότερο; Όλους εκείνους τους τεχνοκράτες, τους γραβατωμένους, που έρχονται οι άνθρωποι από τα πέρατα της γης για να μελετήσουν τα ελληνικά οικονομικά και μετά να γράψουνε το ραπόρτο. Δεν ξέρω πόσο χρόνο αφιερώνουν και σε πόσο βάθος τα μελετάνε αλλά φαντάζομαι ότι μετά απ' αυτήν την ενασχόληση θα πρέπει να τους κρατάμε ράντζο στο ΕΣΥ.
-Και πως σκέφτεστε να αυξήσετε τα έσοδα κύριε Υπουργέ μου; Θα ρωτάει το μεγαλοστέλεχος του διεθνούς οργανισμού.
-Εεεε...ναι, βέβαια, υπάρχει ένα σχέδιο να μαζέψουμε κάτι φόρους από...από τους φοροδιαφεύγοντες...
-Δηλαδή;
-Είναι απλό:θα βγάλουμε σε δημόσια διαβούλευση μέτρα για ταμειακές σε ταξί - ας πούμε - μετά θα μελετήσουμε τις προτάσεις και θα μιλήσουμε με τους κοινωνικούς φορείς. Αν συμφωνήσουν τα συνδικαλιστικά όργανα θα προχωρήσουμε σε νομοθετική ρύθμιση, θα χρηματοδοτήσουμε από το ΕΣΠΑ - με άλλη νομοθετική ρύθμιση βεβαίως- εταιρείες να φέρουν αυτές τις ταμειακές και να τις περάσουν στα ταξί. Στη συνέχεια θα κάνουμε - με κοινή χρηματοδότηση από ελληνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια - μια μεγάλη καμπάνια από τηλεοράσεις και ΜΜΕ, που βεβαίως να σας πω ότι δεν έχουμε απολύτως καταλήξει στο θέμα της αδειοδότησής τους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για να πείσουμε τους πολίτες για την αναγκαιότητα να ζητάνε αποδείξεις από τα ταξί. Μετά θα κάνουμε διαγωνισμό, εδώ η Κυβέρνησή μας δεν παίζει: μέσω ΑΣΕΠ και σας το τονίζω αυτό αγαπητέ, για να προσλάβουμε επιστήμονες - όχι από παλιοκολλέγια αλλά από τα περίφημα Πανεπιστήμιά μας - ώστε να συγκροτήσουμε ειδικό σώμα ελέγχου της εναρμόνισης με τη νομοθεσία των οδηγών ταξί. Πρέπει ακόμη να σας πω ότι μετά θα χρηματοδοτήσουμε από το ΤΕΜΠΜΕ ελεύθερους επαγγελματίες λογιστές που θα υποστηρίζουν φοροτεχνικά τους ταξιτζήδες. Στη συνέχεια...
Δε νομίζω ότι και ο πιο καταρτισμένος ξένος τεχνοκράτης μπορεί να παρακολουθήσει με ευκολία τη  βαρέα και ανθυγιεινή  ελληνική πραγματικότητα. Αν δεν έχει μεγαλώσει με την έννοια του αυθαίρετου στον αιγιαλό και στο δάσος, με το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης του μόνιμου υπάλληλου του δημοσίου που το πρωί δουλεύει ως κλητήρας και το βράδυ ως φαρμακοποιός, αν δεν έχει σπουδάσει στον παγκόσμια μοναδικό εκπαιδευτικό θεσμό του φροντιστηρίου, αν δεν έχει συναλλαχθεί με το ελληνικό δημόσιο, δεν μπορεί και να αντέξει τόση γνώση. Και βέβαια αν δεν έχει δει ποτέ το κλείσιμο του ματιού του Έλληνα ελεύθερου επαγγελματία, του γιατρού, του μηχανικού ή του τεχνίτη όταν ρωτάει με "τρόπο": Απόδειξη δε θέλετε ε; πως θα βγάλει συμπέρασμα για το ελληνικό οικονομικό σύστημα;
Κανείς και τίποτα μέχρι τώρα δεν του είχε βρει το οικονομικό  σημείο G του τεχνοκράτη, αναγνώστη μου. Διάβαζε τα βιβλία του, μελετούσε τις θεωρίες του αλλά τίποτα δεν μπορούσε να του "ξεκλειδώσει" έναν ολόκληρο κόσμο, ένα οικονομικό περιβάλλον, που θα τον έκανε να ουρλιάξει από την χαρά της ανακάλυψης: την ελληνική οικονομία. Μια οικονομία που μπορεί να βουλιάζει στα χρέη, αλλά με κοινωνική ευαισθησία και εθελούσια έξοδο. Με καταρρακωμένες τις παραγωγικές της δυνάμεις αλλά και με απαράβατα κεκτημένα, βασισμένα πάνω σε πανέμορφα πήλινα πόδια. Κανείς δε ρωτά πόσο κοστίζει, κανείς δε ρωτά ποιος πληρώνει αυτό το κράτος ή γι' αυτό το κράτος. Νομίζω ότι  τελικά δικαιούμαστε αυτό το σημείο - το δικό μας μοναδικό σημείο - της παγκόσμιας οικονομίας να το ονομάσουμε πλέον: G όπως λέμε Giorgos!