Στο τελευταίο μας άρθρο, εκουσίως, παρουσιάσαμε ένα απλοποιημένο νοητικό μοντέλο σχετικό με την προβληματική που αναπτύσσεται γύρω από το ζήτημα των μεταναστών στη χώρα μας. Ποικίλες οι απόψεις και η μεικτή η ανάδραση που λάβαμε. Στο συγκεκριμένο μοντέλο οι κεντρικές παράμετροι που φάνηκαν να αναδύονται ήταν:
- Οι περιορισμένοι πόροι - οικονομικοί, κοινωνικοί και άλλοι - της ελληνικής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατούν να υποστηρίξουν, επιπλέον της εγχώριας, και την εισαγόμενη φτώχεια.
- Η συναισθηματική και ιδεολογική προσέγγιση του ζητήματος από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα των λοιπών παραγόντων ή της ευρύτερης επιχειρηματολογίας.
Ας αφήσουμε λοιπόν το απλοποιημένο - αλλά χρήσιμο - μοντέλο του "λεωφορείου" και ας απλώσουμε στο τραπέζι τα σκληρά δεδομένα της αμείλικτης πραγματικότητας.
Η Δύση, όπως την ορίζουμε γεωγραφικά και πολιτισμικά, κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα στηριγμένη στην ενέργεια του πετρελαίου. Αδηφάγος ενεργειακός καταναλωτής και τελικά μέγιστος ρυπαντής του πλανήτη. Ταυτόχρονα, και ιδίως μετά το Β'ΠΠ, οι ενεργειακές πηγές της Μέσης Ανατολής τροφοδότησαν αυτόν τον "δυτικό καταναλωτή/ρυπαντή" προσφέροντας στους λαούς της περιοχής είτε οικονομικά ανταλλάγματα είτε γεωπολιτικά "μήλα της έριδος". Οι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και Νότιας Ασίας λοιπόν, είτε απολάμβαναν τους καρπούς του πετρελαίου που αφειδώς προσέφεραν στη Δύση, είτε μάχονταν για τα εδάφη τους. Σε κάθε περίπτωση, παρέμεναν "αγκιστρωμένοι" στις πατρίδες τους.
Η εγκαθίδρυση της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και στη συνέχεια η ανάδειξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ανεξάρτητου οικονομικού πόλου - ανταγωνιστικού του αγγλωσαξωνικού άξονα - και η ανάπτυξη που ακολούθησε, οδήγησε στην ανάγκη "εξυπηρέτησης" με ενέργεια δύο - αντί ενός - καταναλωτών: των Γαλλο-Γερμανών από τη μια και των Αγγλο-σαξώνων από την άλλη. Αν θέλετε του Ευρώ και του Δολλαρίου, σε μονεταριστική γλώσσα. Οι ενεργειακές - και άλλες - πηγές όμως εξαντλούνται και δεν επαρκούν σε βάθος χρόνου ώστε να στηρίξουν δύο "αχόρταγους" για ενέργεια -πετρέλαιο και φυσικό αέριο - καταναλωτές.
Παράλληλα, ο τρίτος πόλος η Κίνα, σταδιακά διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από την ενεργειακή πίτα, οπότε αναγκάζεται να βγει από την γεωπολιτική της απομόνωση "εισβάλλοντας" με τη σειρά της στα τεκταινόμενα στο Ευρω-Ατλαντικό σκηνικό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, η στροφή του παγκόσμιου σκηνικού σε κατ' επίφαση περιβαλλοντικές αλλά σε κατ' ουσίαν ενεργειακές/πετρελαϊκές "συμφωνίες", "πρωτόκολλα" και "διασκέψεις" (Κιότο, Κοπεγχάγη κλπ) με αποκλειστικό στόχο την εκ νέου διαμόρφωση σφαιρών επιρροής και εξασφάλισης ενεργειακών πηγών ακόμη και δια του αποκλεισμού των ενεργειακά "πεινασμένων" αναπτυσσόμενων χωρών.
Που βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Απλούστατα - όπως έχουμε ξαναγράψει - η Ελλάδα έπαιζε ήσυχα-ήσυχα το ρόλο της ως διαμετακομιστικού κέντρου: Μεταφορικός κόμβος μεταξύ των "παραγωγών" ενέργειας στην Ανατολή και των "καταναλωτών" ενέργειας στη Δύση.
Βαθμηδόν όμως, η αναδιάταξη του ενεργειακού - και συνακόλουθα του γεωπολιτικού σκηνικού - προκάλεσε αναταράξεις στα στάσιμα ελληνικά νερά: Η μεταφορά ενέργειας μέσω αγωγών από νέες πηγές προς τον νέο "παίκτη" - το Γαλλογερμανικό άξονα - και η επίσπευση από τους Αγγλοσάξωνες συγκρούσεων που θα εξασφάλιζαν τον έλεγχο του "νέου δρόμου του μεταξιού" (Λίβανος-Συρία -Ιράκ-Αφγανιστάν-Πακιστάν- Κίνα) έφεραν ολόκληρο το Μεσογειακό κόσμο προ εκπλήξεως.
Τα δεδομένα λοιπόν άλλαξαν: πληθυσμοί ολόκληροι μετακινήθηκαν προς τη Δύση. Οι λόγοι; Συνοπτικά όπως τους περιγράψαμε παραπάνω:
Η Ελλάδα λοιπόν - και πάλι ως γεωγραφικός σταθμός - αποτελεί κόμβο στον κύριο μεταναστευτικό άξονα που δομήθηκε πάνω σε προηγούμενους υπάρχοντες, άλλοτε εμπορικούς και ενεργειακούς άξονες.
Η "εισβολή" μουσουλμάνων μεταναστών στο "χριστιανικό" ευρωπαϊκό φρούριο, η μελλοντικά πολιτική τους εκπροσώπηση στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιφόρτιση της Ευρώπης με την ανάγκη επίλυσης του Αραβο-μουσουλμανικού ιστορικού συμπλέγματος (μην ξεχνάμε πως Άραβες και Μουσουλμάνοι φέρνουν μαζί τους ως ιστορικό βάρος τις Σταυροφορίες και την ιστορική επικράτηση της Ευρωπαϊκής Δύσης με τη δική τους απομάκρυνση από τα κεντρική παγκόσμια σκηνή αφού εξαναγκάσθηκαν σε "μοναχική" πορεία και δυνάστευση από τη Βρετανική Αποικιοκρατία), κινείται προς τα συμφέροντα των Αγγλοσαξώνων, ως ανταγωνιστών των αναδυόμενων Γαλλογερμανών. Εξ' ου και η πρεμούρα των Αγγλοσαξώνων για γρήγορη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, προσβλέποντας μελλοντικά στη δόμηση ενός ισχυρού μουσουλμανικού - Ερτογανικού(;) - κέντρου, της γείτονος δηλαδή, ικανού να ελέγχει τους μουσουλμανικούς "βραχίονες" στις επί μέρους Ευρωπαϊκές χώρες.
Συμπερασματικά, λοιπόν, το πρόβλημα των μεταναστών δεν είναι σε καμιά περίπτωση ιδεολογικό, συναισθηματικό, ιστορικό ή άλλο. Δεν έχει να κάνει με το "δίκαιο του αίματος" ή το "δίκαιο του εδάφους" στην απόδοση ή μη της ελληνικής ή άλλης ιθαγένειας. Πρόκειται απλά(!) για μια ισχυρή γεωπολιτική "λαίλαπα" που συνταράσσει το παγκόσμιο σκηνικό. Κι επειδή μας αρέσουν οι αλληγορίες, το όλο φαινόμενο μοιάζει με ένα τεράστιο χείμαρρο που τον τροφοδοτούν μικρότερες - ετερόκλητες μεταξύ τους - ροές, ενισχύοντάς τον: η οικονομική κρίση, η οικολογική "ευαισθησία" ή "υπερευαισθησία" αν θέλετε, η τάση για ανοχή απέναντι σε θρησκευτικές αντιλήψεις ακόμη και ενίοτε ακραίες, η απάλειψη όρων που προσδιορίζουν ετεροπροσωπία όπως το "εθνικός", η εκ νέου ανάγνωση της Ιστορίας και η διαμόρφωση νέων εθνικο-ιστορικών "μύθων" λιγότερο ισχυρών και άρα λιγότερο ενοχλητικών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν και στη χώρα μας αλλά και αλλού συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι που συνδυάζουν στο νεότευκτο ιδεολογικό τους πυρήνα όλα τα παραπάνω: Οικολόγοι με ελαστική "ανάγνωση" του Μακεδονικού Αγώνα, ψευτο-αριστεροί με κάθετη άρνηση απέναντι στα εθνικά δίκαια (απορρίπτοντας εμμέσως την προσφορά της Αριστεράς στους Εθνικούς Αγώνες), δεξιοί με σχιζοφρενή απάντηση απέναντι στο δίλημμα "ανήκομεν εις την Δύσιν" ή "δεν δεχόμαστε την - από τη Δύση επιβαλλόμενη - νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών". Απότοκα όλα - και άλλα - της μεταβολής των γεωπολιτικών σταθερών, η οποία μεταβολή μας βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουμε με πολιτικούς όρους το θέμα. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την επικοινωνιακή διαχείριση παρόμοιων ζητημάτων και ιδιαίτερα του θέματος της μετανάστευσης, έχουν "αναλάβει" τα λεγόμενα "άκρα" προκαλώντας τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αφαιρώντας στην ουσία το δικαίωμα από το κεντρικό κοινωνικό κορμό να εκφραστεί νηφάλια επί του θέματος. Ιδανική μέθοδος για να εφαρμοσθούν λύσεις ερήμην του εθνικού συμφέροντος και βεβαίως ερήμην των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση όμως, καμία σύγκρουση, ούτε και η παρούσα δεν βρήκε τον Ελληνισμό ούτε υπό τις ιδανικές γι' αυτόν συνθήκες ούτε βεβαίως υποκύπτοντα. Περί γεωπολιτικού παιγνίου πρόκειται και μάλιστα ανελέητου. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί, ενώ κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε επιζήμιες ατραπούς. Είναι σαφές ότι αρκετοί θα επιθυμούσαν - για δικά τους οφέλη - ως ιδεολογικό να αντιμετωπισθεί το ζήτημα και όχι στη γεωπολιτική του διάσταση.
Εδώ έγκειται και η βαθιά αντίφαση όσων κραυγάζουν προς τη μια ή προς την άλλη πλευρά. Κανενός είδους δημοψήφισμα δεν έγινε ούτε καμιά ερώτηση υπεβλήθη στους Έλληνες, σε άλλους καιρούς, όταν εκλήθησαν να υπερασπιστούν ή να υπηρετήσουν αιώνιες αρχές και αξίες του ελληνισμού. Τι να υποβληθεί στην λαϊκή ετυμηγορία; Αν θα αποφασίσουμε εμείς - στην περιορισμένη ιστορική και βιολογική μας εμβέλεια - αν ο Λεωνίδας ή ο Όμηρος θα έχουν την ίδια ιθαγένεια με τον ταλαίπωρο Χασάν; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιθαγένεια -και δη η Ελληνική - δεν υπόκειται σε νόμους. Δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν υπόκειται σε τέτοιου ή άλλου είδους χωροχρονικές συμβατικότητες. Δεν μπορείς στην ουσία της ούτε να την πάρεις ούτε να την δώσεις σε κανέναν. Δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε υποχρέωση. Δεν είναι "δέον" αλλά "ον". Το ζεις δηλαδή, δεν το κατέχεις για να το χάσεις ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το κερδίσεις. Δηλαδή αν στο μέλλον καθιερωθεί η "Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια" με όλες τις βούλες και τις επίσημες υπογραφές, ο Αίας ο Τελαμώνιος θα είναι τόσο Έλληνας όσο και Ολλανδός; Όπως και πιο παλιά σχετικά με το θέμα των ταυτοτήτων, έτσι και με το ζήτημα της ελληνικής ιθαγένειας, κανένας σύγχρονος θεσμός -όσο "ιερός" κι αν είναι- δεν είναι ιστορικά "νόμιμος" διαχειριστικός της φορέας, ώστε να απονέμει ή να ανακαλεί στοιχεία της αυτοσυνείδησης όπως η θρησκεία ή η ιθαγένεια. Η φεουδαρχική Δύση ανακάλυψε την "εθνική ιθαγένεια" ως νομικό όρο. Ο Ελληνισμός όμως δεν δεσμεύεται σε σύμβολα, δεν επιβεβαιώνεται πάνω σε σφραγισμένα χαρτιά, δεν πιστοποιείται. Βιώνεται μυστικά, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή ώστε να εκφραστεί. Κανείς ελληνοποιηθείς Πακιστανός, Αλβανός. Αφγανός ή άλλος προσφιλής συμπολίτης μας δεν θα καθόταν άγαλμα μπροστά σε έναν Άγνωστο - τόσο γι' αυτόν όσο και για άλλους- Στρατιώτη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως οι τρεις λεβέντες Εύζωνες πρόσφατα. Δεν θα είχε κανένα νόημα η συγκεκριμένη πράξη για κανέναν αλλοδαπό, ενώ στη σύγχρονη κουλτούρα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και ερώτημα ως προς τη χρησιμότητά ή και τη νομιμότητα του να θέτει κανείς σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για την όχι ουσιαστική αλλά συμβολική "διάσωση" μαρμάρων ή μνημείων. Ο Άγνωστος Στρατιώτης θα παραμείνει κατά κυριολεξία "άγνωστος" στους όντως "μετέχοντες της ημετέρας παιδείας" δια της γνώσης της ελληνικής γλώσσας αλλοδαπούς. Δυστυχώς καμιά παιδεία -ούτε η ελληνική - δεν σου αποκαλύπτει τα μυστικά του ελληνισμού. Αγράμματοι ή απαίδευτοι ήταν οι περισσότεροι Έλληνες αγωνιστές διαχρονικά. Από τις Θερμοπύλες μέχρι τα Ίμια και από τα Δερβενάκια μέχρι το σύγχρονο Αιγαίο, κανείς Έλληνας ποτέ δεν μέτρησε και δε ζύγισε με βάση τις αρχές καμιάς επιστήμης ούτε τις δυνάμεις του ούτε τις δυνάμεις του αντιπάλου του. Ούτε κοίταξε σε κανένα χαρτί, πάπυρο ή ταυτότητα για να ενστερνισθεί την εθνική του ταυτότητα. Απλά, αυθόρμητα, με αυτόβουλη προσφορά του αγαθού της ζωής δεν πολέμησε μόνο για να νικήσει αλλά για να συνδεθεί - είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι - με την Ιστορία του. Δεν παραδόθηκε για να επιβιώσει - όπως τόσες φορές έκαναν άλλοι λαοί πιο πλούσιοι και πιο ισχυροί από εμάς - αλλά για να βεβαιώσει, με τον μοναδικό τρόπο του, την ιθαγένειά του. Να σου θυμίσω και ένα τελευταίο: στα Βουλγάρικα φώναξε ο Μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας "Ζήτω η Ελλάδα" στην αγχόνη! Δεν μετείχε της "ημετέρας παιδείας"; Καημένοι "προοδευτικοί", η Ιστορία πάντα σας περιμένει στη γωνία να σας αιφνιδιάσει με τον "παραλογισμό" του Ελληνικού μεγαλείου, που δεν μπορεί κανείς να μετρήσει, να προσδιορίσει, να περιορίσει ή να καταγράψει. Δεν έχει να φοβηθεί ο ελληνισμός. Ακόμη κι αν γίνει διαφήμιση για καρτοκινητά. Αντίθετα έχει πολλά να κάνει η Ελλάδα ώστε να μη φοβάται τους κλυδωνισμούς των κακών καιρών.
ΥΓ: Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν οι μετέχοντες της "ελληνικής παιδείας" δεύτερης ή τρίτης γενιάς αλλοδαποί ζητούσαν εν κινήματι την απόσυρση συγκεκριμένη διαφήμισης καρτοκινητής τηλεφωνίας με τον Κολοκοτρώνη να κείται βορά του καταναλωτισμού, και μάλιστα επιβάλλοντας στην διαφημιζόμενη εταιρεία να ζητήσει συγγνώμη, με την ίδια ζέση που άλλοι ομόφυλοι ή ομόθρησκοί τους επεδίωξαν και κατόρθωσαν να εξοβελιστούν χριστουγεννιάτικα σύμβολα στο Λονδίνο, θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα σε διεθνή αλλά και ημεδαπά ξενοδοχεία, σκίτσα για τον Μωάμεθ και πλείστα όσα άλλα προσβλητικά των εθνικοθρησκευτικών τους παραδόσεων. Παρομοίως - και για να μπερδευτεί εισέτι περισσότερο το πράγμα - θα ήθελα να γνωρίζω αν υπάρχει σύλλογος, σύνδεσμος ή άλλη συλλογικότητα των "ημετέρας παιδείας μετεχόντων" αλλοδαπών που να ασκεί "πίεση" στη χώρα ή στις χώρες προέλευσής αυτών υπέρ των ελληνικών θέσεων σε ζητήματα όπως το "Μακεδονικό", στις Ελληνοτουρκικές διαφορές ή στην Κυπριακή τραγωδία. Θα ήμουν πολύ ευτυχής, για παράδειγμα, αν οι προς ελληνοποίηση Πακιστανοί αντιδρούσαν στην αναγνώριση του Ψευδοκράτους της Κύπρου από το Πακιστάν, ή οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Αλβανοί "πίεζαν" την Αλβανική Κυβέρνηση να επιταχύνει τις διαδικασίες επικύρωσης της συμφωνίας με την Ελλάδα για τα ελληνο-αλβανικά χωρικά ύδατα. Μήπως η ελληνική ιθαγένεια είναι δύσκολο σπορ τελικά;
Η Δύση, όπως την ορίζουμε γεωγραφικά και πολιτισμικά, κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα στηριγμένη στην ενέργεια του πετρελαίου. Αδηφάγος ενεργειακός καταναλωτής και τελικά μέγιστος ρυπαντής του πλανήτη. Ταυτόχρονα, και ιδίως μετά το Β'ΠΠ, οι ενεργειακές πηγές της Μέσης Ανατολής τροφοδότησαν αυτόν τον "δυτικό καταναλωτή/ρυπαντή" προσφέροντας στους λαούς της περιοχής είτε οικονομικά ανταλλάγματα είτε γεωπολιτικά "μήλα της έριδος". Οι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και Νότιας Ασίας λοιπόν, είτε απολάμβαναν τους καρπούς του πετρελαίου που αφειδώς προσέφεραν στη Δύση, είτε μάχονταν για τα εδάφη τους. Σε κάθε περίπτωση, παρέμεναν "αγκιστρωμένοι" στις πατρίδες τους.
Η εγκαθίδρυση της ειρήνης στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και στη συνέχεια η ανάδειξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως ανεξάρτητου οικονομικού πόλου - ανταγωνιστικού του αγγλωσαξωνικού άξονα - και η ανάπτυξη που ακολούθησε, οδήγησε στην ανάγκη "εξυπηρέτησης" με ενέργεια δύο - αντί ενός - καταναλωτών: των Γαλλο-Γερμανών από τη μια και των Αγγλο-σαξώνων από την άλλη. Αν θέλετε του Ευρώ και του Δολλαρίου, σε μονεταριστική γλώσσα. Οι ενεργειακές - και άλλες - πηγές όμως εξαντλούνται και δεν επαρκούν σε βάθος χρόνου ώστε να στηρίξουν δύο "αχόρταγους" για ενέργεια -πετρέλαιο και φυσικό αέριο - καταναλωτές.
Παράλληλα, ο τρίτος πόλος η Κίνα, σταδιακά διεκδικεί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από την ενεργειακή πίτα, οπότε αναγκάζεται να βγει από την γεωπολιτική της απομόνωση "εισβάλλοντας" με τη σειρά της στα τεκταινόμενα στο Ευρω-Ατλαντικό σκηνικό.
Αποτέλεσμα των παραπάνω, η στροφή του παγκόσμιου σκηνικού σε κατ' επίφαση περιβαλλοντικές αλλά σε κατ' ουσίαν ενεργειακές/πετρελαϊκές "συμφωνίες", "πρωτόκολλα" και "διασκέψεις" (Κιότο, Κοπεγχάγη κλπ) με αποκλειστικό στόχο την εκ νέου διαμόρφωση σφαιρών επιρροής και εξασφάλισης ενεργειακών πηγών ακόμη και δια του αποκλεισμού των ενεργειακά "πεινασμένων" αναπτυσσόμενων χωρών.
Που βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Απλούστατα - όπως έχουμε ξαναγράψει - η Ελλάδα έπαιζε ήσυχα-ήσυχα το ρόλο της ως διαμετακομιστικού κέντρου: Μεταφορικός κόμβος μεταξύ των "παραγωγών" ενέργειας στην Ανατολή και των "καταναλωτών" ενέργειας στη Δύση.
Βαθμηδόν όμως, η αναδιάταξη του ενεργειακού - και συνακόλουθα του γεωπολιτικού σκηνικού - προκάλεσε αναταράξεις στα στάσιμα ελληνικά νερά: Η μεταφορά ενέργειας μέσω αγωγών από νέες πηγές προς τον νέο "παίκτη" - το Γαλλογερμανικό άξονα - και η επίσπευση από τους Αγγλοσάξωνες συγκρούσεων που θα εξασφάλιζαν τον έλεγχο του "νέου δρόμου του μεταξιού" (Λίβανος-Συρία -Ιράκ-Αφγανιστάν-Πακιστάν- Κίνα) έφεραν ολόκληρο το Μεσογειακό κόσμο προ εκπλήξεως.
Τα δεδομένα λοιπόν άλλαξαν: πληθυσμοί ολόκληροι μετακινήθηκαν προς τη Δύση. Οι λόγοι; Συνοπτικά όπως τους περιγράψαμε παραπάνω:
- Η ανάγκη των Αγγλοσαξώνων να ελέγξουν - στρατιωτικά και πολιτικά - τους δρόμους προς την Ανατολή με σκοπό τον έλεγχο των ζωτικών διαδρόμων που οδηγούν από και προς την Κίνα. Αποτέλεσμα των πολέμων; Πρόσφυγες.
- Η ανάγκη των Γαλλο-γερμανών για ενέργεια, με αναγκαστική στροφή τους προς τη Ρωσία και τις περί αυτήν "ενεργειακές χώρες", αφού η Μέση Ανατολή και τα πετρέλαιά της δεν φτάνουν για όλους. Αποτέλεσμα της σταδιακής απαξίωσης των πηγών της Ανατολής; Οικονομικοί μετανάστες.
- Η συνακόλουθη ρύπανση και εξάντληση πόρων - υδάτινων και άλλων - με αποτέλεσμα γηγενείς πληθυσμοί να αναζητούν κατάλυμα αλλού. Αποτέλεσμα της οικολογικής καταστροφής; Οικο-μετανάστες.
Η Ελλάδα λοιπόν - και πάλι ως γεωγραφικός σταθμός - αποτελεί κόμβο στον κύριο μεταναστευτικό άξονα που δομήθηκε πάνω σε προηγούμενους υπάρχοντες, άλλοτε εμπορικούς και ενεργειακούς άξονες.
Η "εισβολή" μουσουλμάνων μεταναστών στο "χριστιανικό" ευρωπαϊκό φρούριο, η μελλοντικά πολιτική τους εκπροσώπηση στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιφόρτιση της Ευρώπης με την ανάγκη επίλυσης του Αραβο-μουσουλμανικού ιστορικού συμπλέγματος (μην ξεχνάμε πως Άραβες και Μουσουλμάνοι φέρνουν μαζί τους ως ιστορικό βάρος τις Σταυροφορίες και την ιστορική επικράτηση της Ευρωπαϊκής Δύσης με τη δική τους απομάκρυνση από τα κεντρική παγκόσμια σκηνή αφού εξαναγκάσθηκαν σε "μοναχική" πορεία και δυνάστευση από τη Βρετανική Αποικιοκρατία), κινείται προς τα συμφέροντα των Αγγλοσαξώνων, ως ανταγωνιστών των αναδυόμενων Γαλλογερμανών. Εξ' ου και η πρεμούρα των Αγγλοσαξώνων για γρήγορη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, προσβλέποντας μελλοντικά στη δόμηση ενός ισχυρού μουσουλμανικού - Ερτογανικού(;) - κέντρου, της γείτονος δηλαδή, ικανού να ελέγχει τους μουσουλμανικούς "βραχίονες" στις επί μέρους Ευρωπαϊκές χώρες.
Συμπερασματικά, λοιπόν, το πρόβλημα των μεταναστών δεν είναι σε καμιά περίπτωση ιδεολογικό, συναισθηματικό, ιστορικό ή άλλο. Δεν έχει να κάνει με το "δίκαιο του αίματος" ή το "δίκαιο του εδάφους" στην απόδοση ή μη της ελληνικής ή άλλης ιθαγένειας. Πρόκειται απλά(!) για μια ισχυρή γεωπολιτική "λαίλαπα" που συνταράσσει το παγκόσμιο σκηνικό. Κι επειδή μας αρέσουν οι αλληγορίες, το όλο φαινόμενο μοιάζει με ένα τεράστιο χείμαρρο που τον τροφοδοτούν μικρότερες - ετερόκλητες μεταξύ τους - ροές, ενισχύοντάς τον: η οικονομική κρίση, η οικολογική "ευαισθησία" ή "υπερευαισθησία" αν θέλετε, η τάση για ανοχή απέναντι σε θρησκευτικές αντιλήψεις ακόμη και ενίοτε ακραίες, η απάλειψη όρων που προσδιορίζουν ετεροπροσωπία όπως το "εθνικός", η εκ νέου ανάγνωση της Ιστορίας και η διαμόρφωση νέων εθνικο-ιστορικών "μύθων" λιγότερο ισχυρών και άρα λιγότερο ενοχλητικών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν και στη χώρα μας αλλά και αλλού συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι που συνδυάζουν στο νεότευκτο ιδεολογικό τους πυρήνα όλα τα παραπάνω: Οικολόγοι με ελαστική "ανάγνωση" του Μακεδονικού Αγώνα, ψευτο-αριστεροί με κάθετη άρνηση απέναντι στα εθνικά δίκαια (απορρίπτοντας εμμέσως την προσφορά της Αριστεράς στους Εθνικούς Αγώνες), δεξιοί με σχιζοφρενή απάντηση απέναντι στο δίλημμα "ανήκομεν εις την Δύσιν" ή "δεν δεχόμαστε την - από τη Δύση επιβαλλόμενη - νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών". Απότοκα όλα - και άλλα - της μεταβολής των γεωπολιτικών σταθερών, η οποία μεταβολή μας βρήκε ανέτοιμους να αντιμετωπίσουμε με πολιτικούς όρους το θέμα. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι την επικοινωνιακή διαχείριση παρόμοιων ζητημάτων και ιδιαίτερα του θέματος της μετανάστευσης, έχουν "αναλάβει" τα λεγόμενα "άκρα" προκαλώντας τα αντανακλαστικά της κοινωνίας αφαιρώντας στην ουσία το δικαίωμα από το κεντρικό κοινωνικό κορμό να εκφραστεί νηφάλια επί του θέματος. Ιδανική μέθοδος για να εφαρμοσθούν λύσεις ερήμην του εθνικού συμφέροντος και βεβαίως ερήμην των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση όμως, καμία σύγκρουση, ούτε και η παρούσα δεν βρήκε τον Ελληνισμό ούτε υπό τις ιδανικές γι' αυτόν συνθήκες ούτε βεβαίως υποκύπτοντα. Περί γεωπολιτικού παιγνίου πρόκειται και μάλιστα ανελέητου. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπισθεί, ενώ κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε επιζήμιες ατραπούς. Είναι σαφές ότι αρκετοί θα επιθυμούσαν - για δικά τους οφέλη - ως ιδεολογικό να αντιμετωπισθεί το ζήτημα και όχι στη γεωπολιτική του διάσταση.
Εδώ έγκειται και η βαθιά αντίφαση όσων κραυγάζουν προς τη μια ή προς την άλλη πλευρά. Κανενός είδους δημοψήφισμα δεν έγινε ούτε καμιά ερώτηση υπεβλήθη στους Έλληνες, σε άλλους καιρούς, όταν εκλήθησαν να υπερασπιστούν ή να υπηρετήσουν αιώνιες αρχές και αξίες του ελληνισμού. Τι να υποβληθεί στην λαϊκή ετυμηγορία; Αν θα αποφασίσουμε εμείς - στην περιορισμένη ιστορική και βιολογική μας εμβέλεια - αν ο Λεωνίδας ή ο Όμηρος θα έχουν την ίδια ιθαγένεια με τον ταλαίπωρο Χασάν; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ιθαγένεια -και δη η Ελληνική - δεν υπόκειται σε νόμους. Δεν υπόκειται σε δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν υπόκειται σε τέτοιου ή άλλου είδους χωροχρονικές συμβατικότητες. Δεν μπορείς στην ουσία της ούτε να την πάρεις ούτε να την δώσεις σε κανέναν. Δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε υποχρέωση. Δεν είναι "δέον" αλλά "ον". Το ζεις δηλαδή, δεν το κατέχεις για να το χάσεις ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το κερδίσεις. Δηλαδή αν στο μέλλον καθιερωθεί η "Ευρωπαϊκή Ιθαγένεια" με όλες τις βούλες και τις επίσημες υπογραφές, ο Αίας ο Τελαμώνιος θα είναι τόσο Έλληνας όσο και Ολλανδός; Όπως και πιο παλιά σχετικά με το θέμα των ταυτοτήτων, έτσι και με το ζήτημα της ελληνικής ιθαγένειας, κανένας σύγχρονος θεσμός -όσο "ιερός" κι αν είναι- δεν είναι ιστορικά "νόμιμος" διαχειριστικός της φορέας, ώστε να απονέμει ή να ανακαλεί στοιχεία της αυτοσυνείδησης όπως η θρησκεία ή η ιθαγένεια. Η φεουδαρχική Δύση ανακάλυψε την "εθνική ιθαγένεια" ως νομικό όρο. Ο Ελληνισμός όμως δεν δεσμεύεται σε σύμβολα, δεν επιβεβαιώνεται πάνω σε σφραγισμένα χαρτιά, δεν πιστοποιείται. Βιώνεται μυστικά, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή ώστε να εκφραστεί. Κανείς ελληνοποιηθείς Πακιστανός, Αλβανός. Αφγανός ή άλλος προσφιλής συμπολίτης μας δεν θα καθόταν άγαλμα μπροστά σε έναν Άγνωστο - τόσο γι' αυτόν όσο και για άλλους- Στρατιώτη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, όπως οι τρεις λεβέντες Εύζωνες πρόσφατα. Δεν θα είχε κανένα νόημα η συγκεκριμένη πράξη για κανέναν αλλοδαπό, ενώ στη σύγχρονη κουλτούρα θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και ερώτημα ως προς τη χρησιμότητά ή και τη νομιμότητα του να θέτει κανείς σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές για την όχι ουσιαστική αλλά συμβολική "διάσωση" μαρμάρων ή μνημείων. Ο Άγνωστος Στρατιώτης θα παραμείνει κατά κυριολεξία "άγνωστος" στους όντως "μετέχοντες της ημετέρας παιδείας" δια της γνώσης της ελληνικής γλώσσας αλλοδαπούς. Δυστυχώς καμιά παιδεία -ούτε η ελληνική - δεν σου αποκαλύπτει τα μυστικά του ελληνισμού. Αγράμματοι ή απαίδευτοι ήταν οι περισσότεροι Έλληνες αγωνιστές διαχρονικά. Από τις Θερμοπύλες μέχρι τα Ίμια και από τα Δερβενάκια μέχρι το σύγχρονο Αιγαίο, κανείς Έλληνας ποτέ δεν μέτρησε και δε ζύγισε με βάση τις αρχές καμιάς επιστήμης ούτε τις δυνάμεις του ούτε τις δυνάμεις του αντιπάλου του. Ούτε κοίταξε σε κανένα χαρτί, πάπυρο ή ταυτότητα για να ενστερνισθεί την εθνική του ταυτότητα. Απλά, αυθόρμητα, με αυτόβουλη προσφορά του αγαθού της ζωής δεν πολέμησε μόνο για να νικήσει αλλά για να συνδεθεί - είτε το συνειδητοποιούσε είτε όχι - με την Ιστορία του. Δεν παραδόθηκε για να επιβιώσει - όπως τόσες φορές έκαναν άλλοι λαοί πιο πλούσιοι και πιο ισχυροί από εμάς - αλλά για να βεβαιώσει, με τον μοναδικό τρόπο του, την ιθαγένειά του. Να σου θυμίσω και ένα τελευταίο: στα Βουλγάρικα φώναξε ο Μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας "Ζήτω η Ελλάδα" στην αγχόνη! Δεν μετείχε της "ημετέρας παιδείας"; Καημένοι "προοδευτικοί", η Ιστορία πάντα σας περιμένει στη γωνία να σας αιφνιδιάσει με τον "παραλογισμό" του Ελληνικού μεγαλείου, που δεν μπορεί κανείς να μετρήσει, να προσδιορίσει, να περιορίσει ή να καταγράψει. Δεν έχει να φοβηθεί ο ελληνισμός. Ακόμη κι αν γίνει διαφήμιση για καρτοκινητά. Αντίθετα έχει πολλά να κάνει η Ελλάδα ώστε να μη φοβάται τους κλυδωνισμούς των κακών καιρών.
ΥΓ: Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν οι μετέχοντες της "ελληνικής παιδείας" δεύτερης ή τρίτης γενιάς αλλοδαποί ζητούσαν εν κινήματι την απόσυρση συγκεκριμένη διαφήμισης καρτοκινητής τηλεφωνίας με τον Κολοκοτρώνη να κείται βορά του καταναλωτισμού, και μάλιστα επιβάλλοντας στην διαφημιζόμενη εταιρεία να ζητήσει συγγνώμη, με την ίδια ζέση που άλλοι ομόφυλοι ή ομόθρησκοί τους επεδίωξαν και κατόρθωσαν να εξοβελιστούν χριστουγεννιάτικα σύμβολα στο Λονδίνο, θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα σε διεθνή αλλά και ημεδαπά ξενοδοχεία, σκίτσα για τον Μωάμεθ και πλείστα όσα άλλα προσβλητικά των εθνικοθρησκευτικών τους παραδόσεων. Παρομοίως - και για να μπερδευτεί εισέτι περισσότερο το πράγμα - θα ήθελα να γνωρίζω αν υπάρχει σύλλογος, σύνδεσμος ή άλλη συλλογικότητα των "ημετέρας παιδείας μετεχόντων" αλλοδαπών που να ασκεί "πίεση" στη χώρα ή στις χώρες προέλευσής αυτών υπέρ των ελληνικών θέσεων σε ζητήματα όπως το "Μακεδονικό", στις Ελληνοτουρκικές διαφορές ή στην Κυπριακή τραγωδία. Θα ήμουν πολύ ευτυχής, για παράδειγμα, αν οι προς ελληνοποίηση Πακιστανοί αντιδρούσαν στην αναγνώριση του Ψευδοκράτους της Κύπρου από το Πακιστάν, ή οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Αλβανοί "πίεζαν" την Αλβανική Κυβέρνηση να επιταχύνει τις διαδικασίες επικύρωσης της συμφωνίας με την Ελλάδα για τα ελληνο-αλβανικά χωρικά ύδατα. Μήπως η ελληνική ιθαγένεια είναι δύσκολο σπορ τελικά;
