Γιατί η Κυβέρνηση Πρέπει να Δεχτεί την Πρόταση για Δημοψήφισμα

Αντίθετα με την κρατούσα "ορθόδοξη" άποψη που θέλει την εκάστοτε Κυβέρνηση να αγνοεί σχεδόν ολοκληρωτικά την οιανδήποτε πρόταση που προέρχεται από αντιπολιτευόμενο κοινοβουλευτικό κόμμα και επίσης αντίθετα με τη γενική θέση του ιστολογίου μας, να σχολιάζουμε τα γεγονότα και όχι να προτείνουμε, θα προχωρήσουμε στην ανάλυση των θετικών σημείων που κατά την άποψή μας υπάρχουν στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και συνηγορούν στην υιοθέτηση από την πλευρά της Κυβέρνησης της πρότασης περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το ασφαλιστικό.
Να διευκρινίσουμε ότι την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, ήδη διεξάγεται συζήτηση στη Βουλή, επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης, που κατέθεσε το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Αρχικά θα επαναλάβουμε το γενικό σκεπτικό του σεναρίου που έχουμε καταγράψει από καιρό σε άρθρα μας σχετικά με τον επικοινωνιακό σχεδιασμό του Κυβερνητικού επικοινωνιακού επιτελείου. Η Κυβέρνηση, όντας υπό το επικοινωνιακό φορτίο μιας αρνητικής συγκυρίας (υπόθεση DVD, υπόθεση Μαγγίνα, απόηχος λοιπών σκανδάλων ομολόγων κλπ) κινδύνευε να διολισθήσει σε μια κατάσταση ταύτισης -ως πολιτική εικόνα-με αρνητικές εικόνες με θεματολογία μη πολιτική. Επίσης το ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο της πρωθυπουργικής εικόνας αναλωνόταν στη διάσωση του επικοινωνιακού προφίλ του κόμματος της ΝΔ (φορέα της λαϊκής εντολής) και συχνάκις στη διάσωση-δια της αποπομπής-επικοινωνιακά αδύναμων κρίκων. Εν ολίγοις, κινδύνευε να ολοκληρώσει τον πολιτικό της χρόνο μέχρι τις εκλογές χωρίς να έχει εγγράψει ούτε στο κομματικό αλλά ούτε και στο πρωθυπουργικό portfolio θετικά σημεία πολιτικού χαρακτήρα, πολλώ δε μάλλον υπό τον τίτλο "μεταρρυθμίσεις". Δεν θα είχε στη διάθεσή της ζητήματα, ούτε καν αμφιλεγόμενα, επί των οποίων θα ηδύνατο να διαλεχθεί με το εκλογικό σώμα και να αναπτύξει σοβαρή προεκλογική εκστρατεία. Το ζήτημα του ασφαλιστικού προσφέρεται για εμπλοκή στο δημόσιο διάλογο και κατ΄επέκτασιν στην πολιτική ατζέντα, όλων των παραγόντων του πολιτικού σκηνικού αλλά και των ευρύτερων κοινωνικών φορέων. Η πολιτική της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό-ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτήν-φθάνει σε κάθε πολίτη, ενεργό ή μη, και τον καλεί να πάρει θέση στο δίλημμα που η Κυβέρνηση θέτει. Πρωτοβουλία κινήσεων σε πολιτικά ζητήματα-κι όχι σε "σκανδαλοειδή"-και μάλιστα σε εκείνα που επέχουν κεντρική θέση και στην κοινωνία είναι το επικοινωνιακά επιδιωκόμενο κάθε Κυβέρνησης.
Πως βοηθά το Δημοψήφισμα; Κατ' αρχήν η μοναδικότητα του εγχειρήματος της ενδεχόμενης αποδοχής του από την Κυβέρνηση αυτομάτως την καθιστά -ως επικοινωνιακή οντότητα- εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ελκυστική. Υπογραμμίζει τη νεωτερικότητά της και καταδεικνύει στην πράξη την αποκοπή της από "κουρασμένο" ή "δεινοσαυρικό" παρελθόν. Όλο αυτό το θετικό κλίμα μπορεί να επενδυθεί στο Κυβερνητικό σχήμα πολιτικά "ανέξοδα" ήτοι χωρίς να τίθεται υπό τη λαϊκή βούληση αυτή καθεαυτή η εντολή διακυβέρνησης της χώρας. Δεν κινδυνεύει να χάσει την εξουσία. Αντίθετα έχει σοβαρή πιθανότητα να αναβαπτισθεί και να ανανεώσει τρόπον τινά την εντολή που διαθέτει.
Εύλογο είναι το ερώτημα που προκύπτει: τι μέλλει γενέσθαι στην περίπτωση που η λαϊκή ετυμηγορία απορρίψει την πρόταση της Κυβέρνησης στο ασφαλιστικό; Τότε έχει όλη τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ευρύτερο διάλογο, να ευαισθητοποιήσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα για την ιδέα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης (προσοχή: όχι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά την ανάγκη για μεταρρύθμιση) , να αναδειχθεί ως η πολιτική δύναμη που σε ενεργό διάλογο με το εκλογικό σώμα προσπαθεί να επιλύσει σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Με αυτή τη μεθοδολογία είναι σε θέση όχι μόνο να ακυρώσει το επιχείρημα περί "κυβερνητικής αλαζονείας" αλλά να διαμορφώσει καινούριους όρους στα πολιτικά μας τεκταινόμενα, εφόσον το Δημοψήφισμα ως έννοια είναι μάλλον άγνωστη στα καθ' ημάς. Η ανάληψη της πρωτοβουλίας είναι μάλλον υπέρ εκείνου που την αναλαμβάνει, αφού εκείνος διαμορφώνει και δεσμεύει τις εξελίξεις. Επιπλέον, η υιοθέτηση της πρότασης περί Δημοψηφίσματος έχει σοβαρή πιθανότητα να αναδείξει εγγενείς αδυναμίες άρθρωσης συντεταγμένου πολιτικού λόγου από πλευράς αντιπολίτευσης, σε στρατηγικό επίπεδο: με απλά λόγια είναι πιθανό να οδηγήσει σε κοινή τοποθέτηση το ΣΥΡΙΖΑ με το ΛΑΟΣ! Ύψιστο αμάρτημα κατά του καθαρού αριστερού λόγου! Αντίθετα εισάγει στοιχεία "εκσυγχρονισμού" στο κυβερνητικό στρατόπεδο χωρίς να το οδηγεί αναγκαστικά σε λύσεις τύπου "Τσίπρα" σε κανένα επίπεδο. Αντίθετα θα το καταδείξει ικανό να διαχειριστεί με νέους όρους τις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Να προσθέσουμε και άλλες δύο σημαντικές παραμέτρους: Αν στην πολιτική μας γεωγραφία το "ΟΧΙ" εδράζεται μάλλον στον πολυδιασπασμένο χώρο της κεντροαριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ να ευρίσκεται σε μια όχι από τις καλύτερες περιόδους του ανταγωνιζόμενο τον εαυτό του και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ενδεχόμενο "ΝΑΙ" απαντάται στον σχεδόν συμπαγή χώρο της κεντροδεξιάς όπου το κόμμα της ΝΔ διανύει μια περίοδο "παχέων αγελάδων" τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα δημοσκοπικά δεδομένα. Η δεύτερη σημαντική παράμετρος είναι η υψηλή αποδοχή που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Η προβολή της ανάγκης για μεταρρύθμιση μέσα από ένα ισχυρό επικοινωνιακό προφίλ, όπως αυτό του κ. Καραμανλή, ενισχύει σημαντικά τις πιθανότητες επιτυχίας και δικαίωσης μιας τέτοιας επιλογής.
Οι εξελίξεις αναμένονται με ενδιαφέρον!

Technorati Tags: δημοψήφισμα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, Παπανδρέου, Καραμανλής, Τσίπρας