Μετά και τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων μπορούμε πλέον -στηριζόμενοι σε δεδομένα και ευρήματα- να προχωρήσουμε σε μια αποτίμηση αναφορικά με τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας.
Κεντρικός πυρήνας του πολιτικού μας συστήματος εξακολουθεί να παραμένει το δικομματικό σύστημα. Τετριμμένο, αλλά αποτελεί αδιάψευστη πραγματικότητα σε πείσμα διαφόρων δημοσιογράφων,αναλυτών, πολιτικών και ποικίλων παραγόντων της δημόσιας ζωής. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα παραμένει αλώβητη. Οι μεγάλες λαϊκές μάζες συσπειρώνονται γύρω από "οικογενειακά" - και εν πολλοίς πελατιακά- κέντρα εξουσίας, ενώ αποστρέφονται στη μεγάλη πλειοψηφία τους ιδεολογικά και άλλα κατασκευάσματα του τύπου "αριστερή στροφή", πειράματα "φιλελευθερισμού", ανανεώσεις χολυγουντιανής προέλευσης και παρόμοια φληναφήματα. Σε βάθος χρόνου, το τοπίο δεν έχει αλλάξει, μολονότι αρκετοί προσπαθούν να δουν ή να κατασκευάσουν την ανάδυση ενός νέου χάρτη πολιτικών συσχετισμών. Η εξουσία παραμένει στα χέρια των δύο κεντρικών μονομάχων -και αναφερόμαστε στους κ. Καραμανλή και Παπανδρέου και όχι στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ- ενώ κάθε άλλη προσπάθεια στατιστικά τουλάχιστον παραμένει καταδικασμένη να γεμίσει όχι πάνω από μια το πολύ σελίδα στα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντός μας. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που μπορεί να απομονώσει κανείς από τα πρόσφατα δημοσκοπικά δεδομένα είναι η άρρηκτη διασύνδεση των δύο μεγάλων κομμάτων, αφού καταγράφεται πλέον η ταυτόχρονη πτώση τους, με σταθερή όμως τη μεταξύ τους διαφορά. Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού επιτρέπει να εξαχθεί το αβίαστο συμπέρασμα ότι η αποδυνάμωση του ενός οδηγεί σε όμοια φαινόμενα και στο άλλο. Το υποψιαζόμασταν όταν μιλούσαμε για δικομματισμό αλλά τώρα είναι προφανές. Συνεπώς η στρατηγική των δύο μονομάχων δεν μπορεί παρά να είναι εκείνη που θα ονομάζαμε "win-win" με τη σύγχρονη ορολογία. Ο δικομματισμός θα αναπτύξει-εκουσίως ή ακουσίως- στρατηγικές συμβίωσης αν θέλει να επιβιώσει ως σύστημα και αυτό θα κάνει. Δείγματα αυτής της συμβίωσης μπορεί κανείς να διακρίνει και στην τρέχουσα επικαιρότητα, όπου η κρίση "Ζαχόπουλου" επιτρέπει την αθόρυβη δρομολόγηση εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, ενώ οι επερχόμενες εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιτρέψουν στην Κυβέρνηση να απαλείψει τα επικοινωνιακά της προβλήματα.
Στην απέναντι όχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως η νέα "υπερπαραγωγή" στις οθόνες του πολιτικού μας "σινεμά". Ο νέος που έρχεται από το πουθενά για να πάρει την κόρη από τα χέρια του κουρασμένου βασιλιά-πατέρα και να την πάει στο δικό του μαγικό βασίλειο. Καλό το παραμύθι. Έχει και ένα "δράκο" να βρίσκεται εκεί: την κ. Παπαρήγα. Για να επανέλθουμε όμως στη σοβαρότητα που πρέπει (;) να διακρίνει ένα πολιτικού περιεχομένου ιστολόγιο παρατηρούμε το εξής: ο κ. Αλαβάνος είχε ένα παρελθόν που δεν χρειαζόταν να προστατεύσει γιατί πολύ απλά το παρελθόν δεν αλλάζει. Ο κ. Τσίπρας όμως έχει ένα μέλλον - το δικό του πολιτικό μέλλον- να διαμορφώσει. Και το μέλλον αλλάζει. Και χρειάζεται ενίοτε προστασία. Θα επανέλθουμε.
Κεντρικός πυρήνας του πολιτικού μας συστήματος εξακολουθεί να παραμένει το δικομματικό σύστημα. Τετριμμένο, αλλά αποτελεί αδιάψευστη πραγματικότητα σε πείσμα διαφόρων δημοσιογράφων,αναλυτών, πολιτικών και ποικίλων παραγόντων της δημόσιας ζωής. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε στην μεταπολιτευτική Ελλάδα παραμένει αλώβητη. Οι μεγάλες λαϊκές μάζες συσπειρώνονται γύρω από "οικογενειακά" - και εν πολλοίς πελατιακά- κέντρα εξουσίας, ενώ αποστρέφονται στη μεγάλη πλειοψηφία τους ιδεολογικά και άλλα κατασκευάσματα του τύπου "αριστερή στροφή", πειράματα "φιλελευθερισμού", ανανεώσεις χολυγουντιανής προέλευσης και παρόμοια φληναφήματα. Σε βάθος χρόνου, το τοπίο δεν έχει αλλάξει, μολονότι αρκετοί προσπαθούν να δουν ή να κατασκευάσουν την ανάδυση ενός νέου χάρτη πολιτικών συσχετισμών. Η εξουσία παραμένει στα χέρια των δύο κεντρικών μονομάχων -και αναφερόμαστε στους κ. Καραμανλή και Παπανδρέου και όχι στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ- ενώ κάθε άλλη προσπάθεια στατιστικά τουλάχιστον παραμένει καταδικασμένη να γεμίσει όχι πάνω από μια το πολύ σελίδα στα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντός μας. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο που μπορεί να απομονώσει κανείς από τα πρόσφατα δημοσκοπικά δεδομένα είναι η άρρηκτη διασύνδεση των δύο μεγάλων κομμάτων, αφού καταγράφεται πλέον η ταυτόχρονη πτώση τους, με σταθερή όμως τη μεταξύ τους διαφορά. Το στοιχείο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού επιτρέπει να εξαχθεί το αβίαστο συμπέρασμα ότι η αποδυνάμωση του ενός οδηγεί σε όμοια φαινόμενα και στο άλλο. Το υποψιαζόμασταν όταν μιλούσαμε για δικομματισμό αλλά τώρα είναι προφανές. Συνεπώς η στρατηγική των δύο μονομάχων δεν μπορεί παρά να είναι εκείνη που θα ονομάζαμε "win-win" με τη σύγχρονη ορολογία. Ο δικομματισμός θα αναπτύξει-εκουσίως ή ακουσίως- στρατηγικές συμβίωσης αν θέλει να επιβιώσει ως σύστημα και αυτό θα κάνει. Δείγματα αυτής της συμβίωσης μπορεί κανείς να διακρίνει και στην τρέχουσα επικαιρότητα, όπου η κρίση "Ζαχόπουλου" επιτρέπει την αθόρυβη δρομολόγηση εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, ενώ οι επερχόμενες εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιτρέψουν στην Κυβέρνηση να απαλείψει τα επικοινωνιακά της προβλήματα.
Στην απέναντι όχθη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως η νέα "υπερπαραγωγή" στις οθόνες του πολιτικού μας "σινεμά". Ο νέος που έρχεται από το πουθενά για να πάρει την κόρη από τα χέρια του κουρασμένου βασιλιά-πατέρα και να την πάει στο δικό του μαγικό βασίλειο. Καλό το παραμύθι. Έχει και ένα "δράκο" να βρίσκεται εκεί: την κ. Παπαρήγα. Για να επανέλθουμε όμως στη σοβαρότητα που πρέπει (;) να διακρίνει ένα πολιτικού περιεχομένου ιστολόγιο παρατηρούμε το εξής: ο κ. Αλαβάνος είχε ένα παρελθόν που δεν χρειαζόταν να προστατεύσει γιατί πολύ απλά το παρελθόν δεν αλλάζει. Ο κ. Τσίπρας όμως έχει ένα μέλλον - το δικό του πολιτικό μέλλον- να διαμορφώσει. Και το μέλλον αλλάζει. Και χρειάζεται ενίοτε προστασία. Θα επανέλθουμε.
Technorati Tags: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καραμανλής, Παπανδρέου, Τσίπρας, Αλαβάνος, Παπαρήγα, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου