Με επικείμενη την λελογισμένη επιβολή του Διεθνούς Δικαίου εναντίον όχι της Συρίας -όπως ανοήτως αναπαράγεται - αλλά εναντίον ενός καθεστώτος και με σκοπό της παραδειγματικής τιμωρία μιας ειδεχθούς πράξης και των υπευθύνων για την διάπραξή της, ας επωφεληθούμε αντλώντας διδάγματα για τη χώρα μας.
Οι ηγεσίες των κρατών δεν βρίσκονται στην εξουσία ούτε για να διορίζουν οπαδούς κομματικών παρατάξεων, ούτε για να εξυπηρετούν ιδιοτελή μικροσυμφέροντα με σκοπό την επανεκλογή τους.
Ασκούν εξουσία με σκοπό την υπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους αλλά με γνώμονα τη νομιμότητα και την ορθή διακυβέρνηση. Και γι' αυτές τις επιλογές τους βεβαίως κρίνονται και επιδοκιμάζονται ή όχι.
Με απλά λόγια, οι ηγεσίες αισθάνονται την υποχρέωση να παίρνουν αποφάσεις. Περισσότερο ή λιγότερο ορθές, ευχάριστες ή επώδυνες αλλά πάντοτε με κυρίαρχο κριτήριο το εθνικό συμφέρον και τις ευρύτερες επιδιώξεις τους.
Αντίθετα, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, κοντόφθαλμες και τυχοδιωκτικές -υπό την έννοια της υπηρέτησης πρωτίστως του κομματικού συμφέροντος και της διατήρησης στην εξουσία - προτιμούν να παραπλανούν, να αποφεύγουν τις αποφασιστικές επιλογές, να κινούνται στον εύκολο δρόμο των ανοησιών του τύπου "η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας" ή "στηρίζουμε το Διεθνές Δίκαιο αλλά δεν μετέχουμε".
Με περισσή ευκολία οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να υποστηρίξουν μέχρι τελικής πτώσεως τη διατήρηση του "Οργανισμού για την Αποξήρανση της Κωπαΐδας", αρνούνται όμως πεισματικά να συντάξουν, να εφαρμόσουν και να παρακολουθήσουν μια σοβαρή πολιτική επιλογή, ένα εθνικό σχέδιο ή μια επώδυνη αλλά χρήσιμη λύση.
Οι ΗΠΑ και οι ηγεσίες εκεί, παίρνουν αποφάσεις. Σχεδιάζουν, υλοποιούν, κινητοποιούν τους εθνικούς τους πόρους, υπερασπίζονται τις θέσεις τους και επωφελούνται.
Δεν φοβούνται ούτε πολιτικό κόστος, ούτε δημοσκοπήσεις, ούτε τυχάρπαστες πολιτικές προσωπικότητες. Μελετούν, συναποφασίζουν και δρουν.
Με λύπη διαπιστώνουμε το ασύντακτο συρφετό που απαρτίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα: Η επίσημη Κυβέρνηση πρακτικά δεν παίρνει ουσιαστική θέση σε κανένα ζήτημα, η αντιπολίτευση μιλά γενικώς και αορίστως για "ανθρώπινα δικαιώματα" και "κακούς Αμερικανούς", ο ΥΠΕΞ κ. Βενιζέλος προτρέχει να επικροτήσει.
Κι ο λαός; Αχ, αυτός ο λαός! Εκπαιδεύεται να διακρίνει σιωνιστικές συνωμοσίες, να υιοθετήσει άκριτα μπαρούφες περί "ξανθού γένους", να πιστέψει προφητείες από "γέροντες", να συνταχθεί με καθεστώτα που ούτε γνωρίζει τη σκληρότητα και την τυραννία τους, να ενθουσιαστεί με σαχλαμάρες περί "διατάραξης σχέσεων με τους Άραβες" (λες και τα τελευταία χρόνια πνιγήκαμε στη ρευστότητα από τα περίφημα "πετροδόλλαρα"!)
Μια Κυβέρνηση και μια κοινωνία κι ένα πολιτικό σύστημα που με την ίδια ευκολία που τη μια επιζητεί την "Αμερικάνικη Βοήθεια" - ακόμη δε στέγνωσε το μελάνι από την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο- ταυτόχρονα δε διστάζει να επαινέσει σκληρούς δικτάτορες και με βεβαιότητα πολύπειρου διπλωμάτη να αναλύσει στα καφενεία και στις αυλές πόσο "στυγνή" είναι η αμερικανική επικυριαρχία.
Δυστυχώς όμως για εμάς, ο κόσμος αποτελείται και από κράτη που είναι σοβαρά. Και παίρνουν αποφάσεις. Και δεν κυβερνώνται από "ανδρεοπαπανδρεϊκές" ηγεσίες που παραμυθιάζουν τον κόσμο με ανοησίες και τεχνάσματα προκειμένου να εξασφαλίσουν προνόμια και θέσεις.
Ναι, η Δύση έχει αξίες, για να μην τρελαθούμε κιόλας με τις δικές μας πολιτικές ηγεσίες που το κύμα της οικονομικής κρίσης τις ανέδειξε από το βούρκο της πολιτικής ενώ διαφορετικά θα αποτελούσαν απλώς καρικατούρες. Και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί και να επιβάλλει τις αξίες της -ευτυχώς!- σε πείσμα όλων των θαυμαστών των Καντάφι, των Κάστρο, των Σαντάμ και των Άσαντ αυτού του κόσμου.
Όχι, σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα συναντήσετε κοινωνίες αγγέλων. Και βέβαια, ο κόσμος αυτός είναι πολύπλοκος κι όχι ασπρόμαυρος όπως θα ήθελε να μας τον παρουσιάσει το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που αρέσκεται σε απλουστεύσεις και δίπολα "εχθρών-φίλων". Όχι, δε ζούμε σε έναν κόσμο που "οι από δω" είναι οι "καλοί" ό,τι κι αν πουν ό,τι κι αν κάνουν. Αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο στη φαντασία της Αριστεράς και των ψευτο-δεξιών υπηκόων της. Το Δόγμα πως "ο Αριστερός είναι άγιος εξ' ορισμού" απλώς είναι ένα φληνάφημα.
Κι αν ξύπνησε μέσα τους ο "συντροφικός πόνος" για τον Σοσιαλιστή-Μπααθιστή Άσαντ, όπως προηγουμένως για τον Καντάφι ή πιο πριν για τον Σαντάμ (εξέχοντα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παλιότερα) ας το πάρουν απόφαση.
Η Διεθνής Κοινότητα ανέχεται. Κι αυτό δε σημαίνει ότι αδιαφορεί ή ότι έχει δώσει μόνιμη ασυλία σε κανέναν τύραννο. Όταν υπερβαίνονται τα εσκαμμένα, υπάρχουν ηγεσίες, υπάρχουν δυνάμεις ώστε το Διεθνές Δίκαιο - που δεν είναι μια ιδέα υπερασπιζόμενη από καναπέδες, κρεβάτια και γραφεία - να επικρατήσει.
Κι αν οι Έλληνες πολιτικοί, μέσα στον μικρόκοσμό τους που υπάρχουν μόνο ρουσφέτια και "δουλίτσες", θεωρούν ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος λειτουργεί παρομοίως, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς: η Δυτική Κοινότητα υπάρχει, εξελίσσεται, προοδεύει και δεν έχει καμία σχέση με τους πλαδαρούς, ανεύθυνους και αδιάφορους ημεδαπούς πολιτικάντηδες.
Και βεβαίως αν νομίζουν πως και το σύνολο του Ελληνικού λαού έχει ξεχάσει πως ανήκει στη Δύση, των αξιών, της οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας και της προόδου, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Υπάρχει ακόμα μια ήρεμη μειοψηφία που στηρίζει τη νομιμότητα, το Δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης και δεν τρέφεται ούτε με νεο-ναζιστικά δηλητήρια ούτε με αριστερές σκουριές.
Όχι, δεν ντρεπόμαστε να φωνάξουμε για άλλη μια φορά:Ναι, ανήκουμε στη Δύση!
Οι ηγεσίες των κρατών δεν βρίσκονται στην εξουσία ούτε για να διορίζουν οπαδούς κομματικών παρατάξεων, ούτε για να εξυπηρετούν ιδιοτελή μικροσυμφέροντα με σκοπό την επανεκλογή τους.
Ασκούν εξουσία με σκοπό την υπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους αλλά με γνώμονα τη νομιμότητα και την ορθή διακυβέρνηση. Και γι' αυτές τις επιλογές τους βεβαίως κρίνονται και επιδοκιμάζονται ή όχι.
Με απλά λόγια, οι ηγεσίες αισθάνονται την υποχρέωση να παίρνουν αποφάσεις. Περισσότερο ή λιγότερο ορθές, ευχάριστες ή επώδυνες αλλά πάντοτε με κυρίαρχο κριτήριο το εθνικό συμφέρον και τις ευρύτερες επιδιώξεις τους.
Αντίθετα, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, κοντόφθαλμες και τυχοδιωκτικές -υπό την έννοια της υπηρέτησης πρωτίστως του κομματικού συμφέροντος και της διατήρησης στην εξουσία - προτιμούν να παραπλανούν, να αποφεύγουν τις αποφασιστικές επιλογές, να κινούνται στον εύκολο δρόμο των ανοησιών του τύπου "η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας" ή "στηρίζουμε το Διεθνές Δίκαιο αλλά δεν μετέχουμε".
Με περισσή ευκολία οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν να υποστηρίξουν μέχρι τελικής πτώσεως τη διατήρηση του "Οργανισμού για την Αποξήρανση της Κωπαΐδας", αρνούνται όμως πεισματικά να συντάξουν, να εφαρμόσουν και να παρακολουθήσουν μια σοβαρή πολιτική επιλογή, ένα εθνικό σχέδιο ή μια επώδυνη αλλά χρήσιμη λύση.
Οι ΗΠΑ και οι ηγεσίες εκεί, παίρνουν αποφάσεις. Σχεδιάζουν, υλοποιούν, κινητοποιούν τους εθνικούς τους πόρους, υπερασπίζονται τις θέσεις τους και επωφελούνται.
Δεν φοβούνται ούτε πολιτικό κόστος, ούτε δημοσκοπήσεις, ούτε τυχάρπαστες πολιτικές προσωπικότητες. Μελετούν, συναποφασίζουν και δρουν.
Με λύπη διαπιστώνουμε το ασύντακτο συρφετό που απαρτίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα: Η επίσημη Κυβέρνηση πρακτικά δεν παίρνει ουσιαστική θέση σε κανένα ζήτημα, η αντιπολίτευση μιλά γενικώς και αορίστως για "ανθρώπινα δικαιώματα" και "κακούς Αμερικανούς", ο ΥΠΕΞ κ. Βενιζέλος προτρέχει να επικροτήσει.
Κι ο λαός; Αχ, αυτός ο λαός! Εκπαιδεύεται να διακρίνει σιωνιστικές συνωμοσίες, να υιοθετήσει άκριτα μπαρούφες περί "ξανθού γένους", να πιστέψει προφητείες από "γέροντες", να συνταχθεί με καθεστώτα που ούτε γνωρίζει τη σκληρότητα και την τυραννία τους, να ενθουσιαστεί με σαχλαμάρες περί "διατάραξης σχέσεων με τους Άραβες" (λες και τα τελευταία χρόνια πνιγήκαμε στη ρευστότητα από τα περίφημα "πετροδόλλαρα"!)
Μια Κυβέρνηση και μια κοινωνία κι ένα πολιτικό σύστημα που με την ίδια ευκολία που τη μια επιζητεί την "Αμερικάνικη Βοήθεια" - ακόμη δε στέγνωσε το μελάνι από την πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Λευκό Οίκο- ταυτόχρονα δε διστάζει να επαινέσει σκληρούς δικτάτορες και με βεβαιότητα πολύπειρου διπλωμάτη να αναλύσει στα καφενεία και στις αυλές πόσο "στυγνή" είναι η αμερικανική επικυριαρχία.
Δυστυχώς όμως για εμάς, ο κόσμος αποτελείται και από κράτη που είναι σοβαρά. Και παίρνουν αποφάσεις. Και δεν κυβερνώνται από "ανδρεοπαπανδρεϊκές" ηγεσίες που παραμυθιάζουν τον κόσμο με ανοησίες και τεχνάσματα προκειμένου να εξασφαλίσουν προνόμια και θέσεις.
Ναι, η Δύση έχει αξίες, για να μην τρελαθούμε κιόλας με τις δικές μας πολιτικές ηγεσίες που το κύμα της οικονομικής κρίσης τις ανέδειξε από το βούρκο της πολιτικής ενώ διαφορετικά θα αποτελούσαν απλώς καρικατούρες. Και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί και να επιβάλλει τις αξίες της -ευτυχώς!- σε πείσμα όλων των θαυμαστών των Καντάφι, των Κάστρο, των Σαντάμ και των Άσαντ αυτού του κόσμου.
Όχι, σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα συναντήσετε κοινωνίες αγγέλων. Και βέβαια, ο κόσμος αυτός είναι πολύπλοκος κι όχι ασπρόμαυρος όπως θα ήθελε να μας τον παρουσιάσει το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που αρέσκεται σε απλουστεύσεις και δίπολα "εχθρών-φίλων". Όχι, δε ζούμε σε έναν κόσμο που "οι από δω" είναι οι "καλοί" ό,τι κι αν πουν ό,τι κι αν κάνουν. Αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο στη φαντασία της Αριστεράς και των ψευτο-δεξιών υπηκόων της. Το Δόγμα πως "ο Αριστερός είναι άγιος εξ' ορισμού" απλώς είναι ένα φληνάφημα.
Κι αν ξύπνησε μέσα τους ο "συντροφικός πόνος" για τον Σοσιαλιστή-Μπααθιστή Άσαντ, όπως προηγουμένως για τον Καντάφι ή πιο πριν για τον Σαντάμ (εξέχοντα μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παλιότερα) ας το πάρουν απόφαση.
Η Διεθνής Κοινότητα ανέχεται. Κι αυτό δε σημαίνει ότι αδιαφορεί ή ότι έχει δώσει μόνιμη ασυλία σε κανέναν τύραννο. Όταν υπερβαίνονται τα εσκαμμένα, υπάρχουν ηγεσίες, υπάρχουν δυνάμεις ώστε το Διεθνές Δίκαιο - που δεν είναι μια ιδέα υπερασπιζόμενη από καναπέδες, κρεβάτια και γραφεία - να επικρατήσει.
Κι αν οι Έλληνες πολιτικοί, μέσα στον μικρόκοσμό τους που υπάρχουν μόνο ρουσφέτια και "δουλίτσες", θεωρούν ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος λειτουργεί παρομοίως, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς: η Δυτική Κοινότητα υπάρχει, εξελίσσεται, προοδεύει και δεν έχει καμία σχέση με τους πλαδαρούς, ανεύθυνους και αδιάφορους ημεδαπούς πολιτικάντηδες.
Και βεβαίως αν νομίζουν πως και το σύνολο του Ελληνικού λαού έχει ξεχάσει πως ανήκει στη Δύση, των αξιών, της οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας και της προόδου, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς. Υπάρχει ακόμα μια ήρεμη μειοψηφία που στηρίζει τη νομιμότητα, το Δυτικό τρόπο ζωής και σκέψης και δεν τρέφεται ούτε με νεο-ναζιστικά δηλητήρια ούτε με αριστερές σκουριές.
Όχι, δεν ντρεπόμαστε να φωνάξουμε για άλλη μια φορά:Ναι, ανήκουμε στη Δύση!
