Δεν θεωρώ πως ο κ. Σαμαράς ως πολιτική προσωπικότητα, διαφέρει σημαντικά από ό,τι έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα η πολιτική μας σκηνή.
Ανήλθε στην εξουσία μετά από κάποια "Ζάππεια", εμφανίστηκε διαφωνών με το Μνημόνιο από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης ενώ κατέστη ο θερμότερος υπέρμαχος κατόπιν.
Ακολούθησε την πολιτική "πεπατημένη" ώστε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος και εφαρμόζει την μνημονιακή κατά τον ίδιο "λάθος συνταγή".
Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα αξιόλογο. Από την πλευρά της πολιτικής πρακτικής δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή του "λεφτά υπάρχουν" ή της "επανίδρυσης του κράτους" για όσους θυμούνται.
Πιστεύω, εντούτοις, πως με δεδομένη τη διαχρονική αδυναμία (ή όπως αλλιώς επιθυμεί ο καθείς να την ονομάσει) του πολιτικού προσωπικού της χώρας να διαχειριστεί με στοιχειώδη σοβαρότητα τα τεκταινόμενα, ένα πράγμα αξίζει να εκτιμά κανείς: τις σποραδικές θετικές κινήσεις που είτε εκούσια είτε ακούσια, είτε δηλαδή από τύχη, συγκυρία, αβλεψία είτε από σχεδιασμό στοχευμένο και μελετημένο ή ακόμη και αδέξιο ή επάλληλο, κοινώς από "σπόντα"(!).
Τι έχουμε λοιπόν με την περίπτωση Σαμαρά;
Δεν γνωρίζω αν ορισμένες χαρακτηριστικές κινήσεις του "βγήκαν" από πίεση της Τρόικα, από δική του ικανότητα ή από άλλο λόγο, όμως κατά τη δική μου ιδεολογική και κοινωνικο-οικονομική αντίληψη, προσμετρώνται στα θετικά, ανεξάρτητα από τα ελατήρια που τα προκάλεσαν. Και μάλιστα στα εξαιρετικά θετικά!
Παραθέτω:
-Ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας.
-Ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ
-Επιστράτευση των εκπαιδευτικών.
Γιατί;
Θεωρώ ότι το κράτος αρχίζει στα σοβαρά - κι όχι στα λόγια -να απαλλάσσεται από εκείνες τις εστίες που συντηρούσαν την στρεβλή ελληνική αντίληψη περί οικονομίας. Και ταυτόχρονα, αποτελούσαν πυλώνες και βραχίονες της κρατικής - διάβαζε κομματικής - παρέμβασης στην αγορά.
Θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος αν το κράτος έδινε έστω και για ένα ευρώ τις ΔΕΚΟ ή τις άλλες επιχειρήσεις του, για ένα και μόνο λόγο: να περιοριστεί στα αμιγώς ελεγκτικά και ρυθμιστικά και νομοθετικά του καθήκοντα και να πάψει να αποτελεί τον προνομιούχο επιχειρηματία ή εργοδότη, στρεβλώνοντας κάθε έννοια ελεύθερης οικονομίας.
Εδώ, εισέπραξε και κάποια ποσά.
Όμως ο κ. Σαμαράς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: Μολονότι στηρίζεται από τρία διαφορετικά κόμματα, παρά το γεγονός ότι και τα τρία αυτά κόμματα φημίζονται για τις συνδικαλιστικές τους περγαμηνές, ο Πρωθυπουργός υπογράφει διάταγμα επιστράτευσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση ΠΡΙΝ και όχι κατά τη διάρκεια της επαπειλούμενης απεργίας.
Και γιατί είναι αυτό σημαντικό;
Απλούστατα, διότι υπενθυμίζει πως το κράτος είναι εδώ όχι για να ικανοποιεί συνδικαλιστικά ή κλαδικά συμφέροντα, πως ο εκάστοτε Υπουργός δεν είναι ο κατ' επάγγελμα συνομιλητής και διεκπαιρεωτής συντεχνιακών αιτημάτων αλλά ως πρώτιστο καθήκον έχει να διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών που εποπτεύει.
Η κίνηση του κ. Σαμαρά μας επαναφέρει στον πολιτισμένο κόσμο της αυτονόητης υποχρέωσης των κρατικών λειτουργών να υπηρετούν τον πολίτη πρωτίστως και να εκτελούν τα καθήκοντά τους κυρίως και δευτερευόντως να προβάλλουν τα όποια αιτήματά τους.
Αυτό το απλό γεγονός, πρώτα η εκπλήρωση του καθήκοντος για το οποίο αμοιβόμαστε έναντι οιουδήποτε αιτήματος, το είχαμε ξεχάσει.
Κρατώ μια επιφύλαξη ως προς την έκβαση αυτής της διαδικασίας, καθώς η πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, καθώς μας διδάσκει πως συνήθως η Κυβέρνηση υποχωρεί ατάκτως μετά από αρκετή συνδικαλιστική πίεση και βεβαίως μετά από εσωκομματικές διαβουλεύσεις, πάντοτε εις όφελος των απεργούντων.
Αν όμως, παρ' ελπίδα, ο κ. Σαμαράς κινηθεί με αποφασιστικότητα επιβολής του νόμου, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος - στην πραγματικότητα για το πολιτικό όφελος - και κατορθώσει να ευθυγραμμίσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών με τη νομοθετική ρύθμιση που θα αποφέρει μείωση της δαπάνης του κρατικού προϋπολογισμού, τότε νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς πράγματι θα έχει κάνει άλματα σε σχέση με τα παιδικά βηματάκια των προγενεστέρων του.
Όντως, ακόμη κι αν φύγει για διακοπές στο υπόλοιπο της θητείας του, θα έχει συμβάλλει με θεαματικό τρόπο τόσο με τις αποκρατικοποιήσεις όσο και με την επιλογή του στο θέμα των εκπαιδευτικών στον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας που πάμπολλοι επαγγέλθηκαν αλλά ουδείς ετόλμησε.
Ναι λοιπόν! Θα ψηφίσω αναφανδόν τον κ. Σαμαρά αν κατορθώσει το μέχρι σήμερα ακατόρθωτο: να τηρηθεί ένας νόμος που έχει ψηφισθεί, από έναν κλάδο Δημοσίων Υπαλλήλων (προσέξτε! των υπέρμαχων της νομιμότητας όταν πρόκειται για αργίες, ωράριο και αμοιβή!) που δε διστάζει να απεργήσει ακόμη και στην κρίσιμη περίοδο των εξετάσεων αδιαφορώντας για την κοινωνία και τους φορολογούμενους πολίτες.
Ας γνωρίζει λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός, ότι δεν υπέγραψε αυτός την επιστράτευση των απεργούντων εκπαιδευτικών. Ενεργεί ως εντολοδόχος της δοκιμαζόμενης κοινωνίας η οποία διψά για γρήγορες και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Και σε καμία περίπτωση και καμία συντεχνία δε μπορεί να καθυστερήσει ή να αναβάλλει την πορεία προς μια νέα εποχή, στην οποία δεν έχουν θέση ούτε η "επαναστατική γυμναστική" άλλων περιόδων ούτε τα "παραδοσιακά αλισβερίσια" κράτους και συνδικαλιστών.
Επιτέλους: η κατάργηση των προνομίων ως αίτημα του Μνημονίου ας γίνει πράξη! Και τρεις μήνες διακοπές επ' αμοιβή είναι δυσανάλογο προνόμιο.
Αν δε, επιπλέον, ο κ. Σαμαράς αφήσει να οδηγήσει η αγορά τα πράγματα και στον τομέα των κρατικά ελεγχόμενων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και δεν υποκύψει σε όψιμα συνδικαλιστικά αιτήματα περί σφαγής των ισχνών αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων υπέρ βωμών και εστιών άλλων συντεχνιών, θα έχει ανέλθει στον κολοφώνα της ελληνικής πολιτικής των τελευταίων τριάντα ετών!
Μακάρι!
