Και εντελώς ξαφνικά, η Κυβέρνηση, τα κόμματα που τη στηρίζουν, τα ΜΜΕ και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, με προεξάρχοντα τον κ. Πρωθυπουργό, άρχισαν να διακηρύσσουν προς ένα ανύπαρκτο ακροατήριο πως "δε θα ληφθούν νέα μέτρα" και βεβαίως μετά των σχετικών κλισέ συνοδευτικών περί "θυσιών του Ελληνικού Λαού" που πρέπει (από ποιους και γιατί;) να "γίνουν σεβαστές" ή παρόμοια φληναφήματα.
Γιατί φληναφήματα; Μα οι περίφημες "θυσίες" του λαού που βρίθει άγαμων θυγατέρων, 40ρηδων απόμαχων της ζωής και βεβαίως συνταξιούχων καθώς και κατατρεγμένων "ελευθέρων πολιορκημένων πλην όμως κρατικώς προστατευμένων" επαγγελματιών, δεν είναι τίποτα παραπάνω από όσα πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο ενός αυτονόητου ορθολογισμού πως σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι δωρεάν και υποστήριξη χρειάζονται μόνο οι ανήμποροι κι όχι οι ροδομάγουλοι κατακουρασμένοι τρόφιμοι ή πρώην τρόφιμοι του Ελληνικού Δημοσίου και του κρατικού κορβανά, έφηβοι συνταξιούχοι ή εργαζόμενοι σε οργανισμούς ή κρατικές εταιρείες με ανύπαρκτο ή άχρηστο έργο.
Και το μείζον ερώτημα που η ίδια η Κυβέρνηση έχει θέσει (γιατί κανείς άλλος ούτε από εταίρους ούτε από δανειστές δεν το έχει κάνει) είναι αν θα "ληφθούν νέα μέτρα".
Η απάντηση είναι μία και απολύτως προφανής:
Το κεντρικό πολιτικό σύστημα, η Κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ συγκεκριμένα, πολύ απλά επιθυμούν δύο πράγματα διακαώς:
Πρώτον, να μη θιχτούν οι θέσεις αργομισθίας των κηφήνων πελατών τους, οπότε αναγκαστικά θα προχωρήσει σε οριζόντια μέτρα εναντίον μισθωτών, συνταξιούχων και εν γένει φορολογουμένων και
Δεύτερον, το πολιτικό κόστος για αυτά τα μέτρα σε καμία περίπτωση να μην τα επωμιστεί το πολιτικό προσωπικό που θα τα επιβάλλει.
Η εικόνα λοιπόν είναι ξεκάθαρη:
Από τη μια μεριά η Τρόικα, πολύ απλά επιδιώκει το αυτονόητο, ήτοι κλείσιμο των οργανισμών που επιβαρύνουν το δημόσιο προϋπολογισμό (ως έχει συμφωνηθεί) μεταξύ των οποίων είναι και οι αμυντικές βιομηχανίες καθώς και την απόλυση (διαθεσιμότητα ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να το περιγράψει) ενός ορισμένου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων, αλλά χωρίς τα τερτίπια των κομματικών επιτελείων (διάβαζε κλείνω την ΕΡΤ και προσλαμβάνω στη ΔΤ τους ίδιους!).
Από την άλλη μεριά η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία στην αγωνία της μήπως έστω και ένας κομματικός πελάτης βρεθεί εκτός αργομισθίας, ωρύεται πως της επιβάλλουν "νέα μέτρα" προκειμένου να τα πάρει με σκοπό να διασώσει τις θέσεις της κομματικής της πελατείας και ταυτόχρονα να έχει καταδείξει ως υπευθύνους την Τρόικα, το Μνημόνιο και βεβαίως τη γνωστή "διεθνή συνωμοσία εναντίον της Ελλάδος"(!)
Ναι, αν η Ελληνική Κυβέρνηση αρνηθεί να προχωρήσει στα αυτονόητα συμφωνηθέντα "δέοντα" και μέχρις εφευρέσεως του χρηματόδεντρου (φήμες λένε ότι στα εργαστήρια του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσεται κάτι τέτοιο...) τότε προφανώς το όποιο κενό -χρηματοδοτικό ή δημοσιονομικό - θα χρειαστεί να καλυφθεί με οριζόντια μέτρα. Πόσο οριζόντια; Όσο χρειάζεται.
Και βεβαίως, όχι δε θα χρειαστούν -και κανείς δεν τα έχει επιβάλλει στην Ελλάδα - οριζόντια ή φοροεισπρακτικά μέτρα όσο τηρούνται απλώς τα συμφωνηθέντα.
Θυμίζω ότι ο κ. Σαμαράς έχει υπογράψει ανάλογη επιστολή στο παρελθόν περί ανάγκης εφαρμογής του Μνημονίου, έχει ομολογήσει το "αμάρτημά" του σχετικά με την αρχική άρνησή του να στηρίξει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ χρηματοδοτικό εργαλείο που υπάρχει για τη χώρα μας και μάλιστα ενώπιον της Μέρκελ αλλά είναι και ο ίδιος πολιτικός που με την ίδια ευκολία που χαρακτήριζε "λάθος" το Μνημόνιο και διηγούνταν τα "Παραμύθια του Ζαππείου", προχωρούσε σε οριζόντιες περικοπές συντάξεων και μισθών στηλιτεύοντας την "ανευθυνότητα" του κ. Τσίπρα.
Και βεβαίως είναι ακριβώς ο ίδιος Πρωθυπουργός που πριν λίγο καιρό μας διαβεβαίωνε πως ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ παρήλθε επειδή υπεγράφη η συμφωνία του ΤΑP.
Και πράγματι, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν τελικά προχωρούσε σε εκλογές ο κ. Σαμαράς να γίνουμε θεατές μιας πολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο "αντι-μνημονιακούς" μονομάχους! τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ!
