Πλησιάζοντας Στο "Σημείο Μηδέν".

Τι γίνεται πατριώτη; Όλα καλά; Πάντα καλά!

Τι λέγαμε στα προηγούμενα, να σε τσεκάρω αν διαβάζεις κιόλας όχι τίποτε άλλο. Λέγαμε λοιπόν πολύ απλά ότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν σε βάθος την κατάσταση και γνωρίζουν βεβαίως και που πάμε. Εμείς η πλέμπα στην καλύτερη να παίρνουμε μια μυρωδιά κι αυτή εκ των υστέρων.
Που βαδίζομεν λοιπόν; Εκεί που έχει προδιαγραφεί για τη χώρα: Στην ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους ή πιο απλά σε μια ελεγχόμενη χρεωκοπία, η οποία - τεχνικά - αποσκοπεί σε δυο στόχους: Πρώτον να "προσαρμόσει" την κοινωνία σταδιακά ώστε να ανταποκριθεί όσο μπορεί στα νέα οικονομικά δεδομένα και δεύτερον να ελαχιστοποιήσει κατά το δυνατόν τις ζημίες για τους πιστωτές μας, διασώζοντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τα νούμερα για το δημόσιο χρέος δεν βγαίνουν, το Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι αστείο και να το διαβάσει κανείς, οι ρυθμοί υλοποίησης ελληνικότατοι και το κυριότερο η Κυβέρνηση μάλλον έχει "παραδοθεί" ανήμπορη να αντιδράσει εξόν από κανά επικοινωνιακό παιχνιδάκι για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά και διεθνώς το σύστημα αναμένει τη γενίκευση και την ενίσχυση των αναταράξεων εξαιτίας των εθνικών χρεών. Μπαίνουμε σιγά-σιγά ως παγκόσμιο σύστημα στη δεύτερη φάση της κρίσης. Τη φάση της κρίσης χρέους.
Θα μου πεις τώρα πρόκειται για πραγματική πτώχευση; Δηλαδή θα το κλείσουμε το μαγαζί; Όχι βέβαια. Το κεντρικό πρόβλημα παραμένει "ταμειακό" δηλαδή παραμένει "απλώς" πρόβλημα ρευστότητας και επιτείνεται από το αρνητικό διεθνές κλίμα. Οπότε στην πράξη η αγοραστική δύναμη θα μειώνεται, επιχειρήσεις θα υποφέρουν μέχρις εσχάτων, η ανεργία θα αυξάνεται με συνέπεια και τα δημοσιονομικά να επιδεινώνονται μέχρι και επισήμως να "αποτύχουμε" στις τρίμηνες εξετάσεις της περίφημης πια "τρόικας" η οποία και θα κλείσει τη στρόφιγγα της - ούτως ή άλλως ακριβής - ρευστότητας που μας παρέχει. Και μετά;
Μετά...ένα μέρος του χρέους πρέπει με κάποιο τρόπο να "εξαφανιστεί". Πως; Πολλές είναι οι εφικτές λύσεις. Από το να αγοράσει η ΕΚΤ ένα μέρος και να το "διαγράψει" αντικαθιστώντας το με δικά της ρευστά διαθέσιμα, μέχρι να επαναδιαπραγματευτεί η χώρα μέρος του χρέους της με τους πιστωτές της. Ο κατάλογος των εναλλακτικών είναι μακρύς αλλά όχι χωρίς συνέπειες για τα παραδοσιακά οικονομικά "υποζύγια". Εμένα κι εσένα.
Εκεί λοιπόν στο "σημείο μηδέν", εκεί που πρακτικά θα πρέπει να "διαβούμε" πραγματικά ως κοινωνία το Ρουβίκωνα μιας νέας εποχής, σε εκείνο το σημείο θα γίνουμε παρατηρητές ενός πολιτικο-κοινωνικού "σουπερνόβα"!
Τι εννοώ; Απλούστατα, μια αναδιάρθρωση του χρέους υπό την απειλή στάσης πληρωμών θα αποτελέσει στην ουσία μια βαθιά και έντονη αναδιάρθρωση της χώρας και του κοινωνικού της ιστού. Το χρέος δεν αποτελεί παρά μια μετρήσιμη παράμετρο του συνολικού ελλειμματικού εθνικού δυναμικού, το οποίο και αναγκαστικά θα επαναπροσδιοριστεί. Ψήγματα αυτής της διαδικασίας διακρίνουμε ακόμη και τώρα όπου αν τα συνταιριάξουμε,  άμεσα θα αντιληφθούμε την πορεία των πραγμάτων:

• Σταδιακή εισροή κεφαλαίων από χώρες εκτός Ευρώπης (Κίνα).
• Σταδιακή προσαρμογή στις απαιτήσεις της γείτονος Τουρκίας και ευρύτερη προσαρμογή της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής όχι επί των απειλών αλλά επί των οικονομικών δεδομένων.
• Μεταβολή της εσωτερικής διάρθρωσης του διοικητικού χάρτη της χώρας με απαλοιφή ιστορικών και συμβολικών οροθεσίων.
• Ένταξη στον πυρήνα του εθνικού ιστού αλλογενών ή αλλοδαπών μέσω της ελληνοποίησής τους καθώς και εγκόλπωση στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή αλλότριων προς τα καθ' ημάς στοιχείων (τεμένους κλπ)
  
• Απομάκρυνση - και μάλιστα βίαιη - από το "ιδιαίτερο" μοντέλο ζωής των Ελλήνων, με επιμήκυνση του εργασιακού βίου σε μια χώρα όμως με πενιχρές παραγωγικές βάσεις. Πιο απλά, πως να εργαστεί κανείς 40 χρόνια σε μια χώρα με πολύ λίγες θέσεις εργασίας; Μακροπρόθεσμα είναι βέβαιον ότι το επίπεδο διαβίωσης θα διολισθήσει για μεγάλες κοινωνικές ομάδες σε επίπεδα εξαθλίωσης ή στην καλύτερη περίπτωση φτώχειας διότι η πλειονότητα δεν θα δύναται να εργασθεί επί 40ετία και κατά συνέπεια ελάχιστοι αναλογικά θα λαμβάνουν σύνταξη τέτοια που να εξασφαλίζει ικανοποιητικό επίπεδο ζωής. Κρίνω το αποτέλεσμα και όχι αν είναι δίκαιο, εφικτό ή παράλογο. Συνολικά, ως κοινωνία θα καταστούμε φτωχότεροι για πολλά χρόνια και μάλιστα  η ηλικιακή διαστρωμάτωση της φτώχειας θα ανέρχεται σε ηλικίες. Δηλαδή θα έχουμε πιο πολλούς ηλικιωμένους φτωχούς οι οποίοι εκ των πραγμάτων θα έχουν και περισσότερες ανάγκες. Από την άλλη επίσης μακροπρόθεσμα, οι επιχειρήσεις θα ωφεληθούν, αφού οι εργαζόμενοι θα εργάζονται πιο παραγωγικά - αφού οι πλέον ηλικιωμένοι ή μη παραγωγικοί θα απολύονται ευκολότερα - ενώ το κόστος θα μειώνεται.
  

Συνοψίζοντας λοιπόν, πιο φτωχοί αλλά με καλύτερες επιχειρήσεις, πιο πολυπολιτισμικοί, πιο "άχρωμοι" εθνικά, λιγότερο Ευρωπαίοι, περισσότερο "Κινέζοι", με πιο αδύναμο κοινωνικό Κράτος και ταυτόχρονα λιγότερο Κράτος. Πάει κάπου το μυαλό σου για το συγκεκριμένο "μοντέλο" ζωής; Έχεις δίκιο. Πρόκειται για το Αμερικανο-Σαξωνικό Μοντέλο! Θα μου πεις και σε χαλάει αυτό; Εγώ απλώς κατονόμασα τον, κατά τη γνώμη μου, "νικητή" στη μάχη Γαλλο-Γερμανών βέρσους Αμερικανο-Σαξώνων. Δυστυχώς όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στην αδυναμία των Ευρωπαίων να υπερασπιστούν το ευρώ -συμβολικά αλλά και ουσιαστικά - και ταυτόχρονα το δικό τους πολιτισμικό και πολιτικό ιδιοπροσωπείο σε σχέση με εκείνο των ΗΠΑ. Το κοινωνικό Κράτος, την Εθνική συνείδηση και όχι την πούλπα των πολιτισμών, την Χριστιανική Ευρώπη σε σχέση με την "άχρωμη" - και άβουλη - μάζα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβήθηκαν τις αγορές, υποτάχθηκαν στα μονεταριστικά κελεύσματα και αντί να χτίσουν ένα αξιόπιστο, αλλά ακριβό, ευρωπαϊκό τοίχος προστασίας του κοινού νομίσματος προτίμησαν ένα ήδη έτοιμο: το ΔΝΤ. Το έφεραν - με σχέδιο και προμελέτη - στην Ευρωπαϊκή ήπειρο σκεπτόμενοι ότι η "βαρύτητα" του ονόματος του ΔΝΤ θα καθησυχάσει τους επενδυτές αντί να καταβάλλουν οι ίδιοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί δηλαδή, τα ποσά που θα έκαναν αξιόπιστη την αμιγώς ευρωπαϊκή λύση. Φοβήθηκαν το φάντασμα του πληθωρισμού, όντας ανήμποροι και οι ίδιοι να διαχειριστούν πολιτικά την κρίση και προτίμησαν να δεχτούν την κυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα. Να στο πω ευθέως: αντί να σηκώσουν ανάστημα και να εξηγήσουν στους πολίτες τους ότι θα πρέπει να καταβάλλουν ως μέλη μιας κοινής οικογένειας το αντίτιμό τους - μέσω μιας πληθωριστικής πίεσης - για την διατήρηση της αυτόνομης αλλά αξιόπιστης ευρωπαϊκής προοπτικής προτίμησαν να καταφύγουν για ακόμη μια φορά εκείθεν του Ατλαντικού.
Η οικονομική κρίση διεθνώς βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και θα βιώσουμε τη δεύτερη φάση της οσονούπω. Η κρίση του χρέους - όχι του Ελληνικού προφανώς - διεθνώς θα ταράξει για μια ακόμη φορά τα λιμνάζοντα νερά του συστήματος. Οι Ευρωπαίοι προτίμησαν για μια ακόμη φορά την ασφάλεια του αμερικανικού "μπούνκερ". Κρίμα.